Αξιολογητές εκδοτικών οίκων: Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Στην εποχή της απόλυτης σαλαμοποίησης της ελληνικής λογοτεχνίας, του εμμηνοπαυσιακού χυλού, των συστάσεων, των μανατζαραίων, του ghosting, της γελοιότητας των ίδιων των «συγγραφέων» που περιφέρονται σαν την αρκούδα ακούγοντας τα παραγγέλματα και το ντέφι του αρκουδιάρη κάποιοι «εκδοτικοί» όχι μόνο προσχηματικά καλούν, μέσω των ιστοσελίδων τους, για αποστολή κειμένων αλλά διατείνονται μάλιστα πως έχουν "αξιολογητές". Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε…

Για να έχει κάποιος ιδέα για τους λεγόμενους συστημικούς εκδοτικούς οίκους, πρόκειται για «μαγαζάκια» που κληροδοτήθηκαν μετά το θάνατο των πατεράδων στους γόνους, όταν όμως ο γόνος είναι απλά ο προνομιούχος κληρονόμος χωρίς ουσιαστικό λογοτεχνικό υπόβαθρο τότε το αποτέλεσμα είναι η περαιτέρω διακωμώδηση της ίδιας της λογοτεχνίας. Για να πούμε πάντως την αλήθεια κάποτε οι εκδοτικοί είχαν αξιολογητές και μάλιστα δεινούς. Απολαυστικές για του λόγου το αληθές είναι οι εισηγήσεις του Μιχάλη Μιχαηλίδη οι οποίες παρατίθενται στη μνημειώδη «Πινακοθήκη Τεράτων». Βέβαια τότε υπήρχαν και εκδότες και όχι άσκαστα βλήματα όπως- καλή ώρα- η Πατάκαινα.

Το ανέκδοτο πάντως που πάει ο Καφκα χωρίς συστάσεις σε κάποιον ελληνικό εκδοτικό και τον πετάνε έξω με τις κλωτσιές παραμένει επίκαιρο. Και για του λόγου το αληθές όλοι αυτοί οι κηφήνες δίνουν και συνεντεύξεις, όπως στο βυσματικό περιοδικό «Literature». Και επειδή είναι αρκούντως απολαυστικές ώστε να παρεμβληθούν τα δικά μας σχόλια. Σας παραθέτουμε τον εν λόγω σύνδεσμο χωρίς περεταίρω σχόλια…

https://www.literature.gr/i-3-megaliteri-ekdotiki-iki-stin-ellada-mas-apantoun-se-erotisis-pou-endiaferoun-epidoxous-singrafis/

Γιατί η Μπούρα γουστάρει αμόρφωτους συγγραφείς;

Ο τίτλος είναι ελαφρώς παραπλανητικός, καθώς το σωστότερο θα ήταν να μιλήσουμε για αμόρφωτους συγγραφείς με «συστάσεις». Θα ρωτήσει κανείς, δικαιούται ένας «συγγραφέας» να είναι αμόρφωτος. Η απάντηση είναι αυτονόητη. Όταν όμως έχεις αργυρώνητους «βιβλιο-μπλόγκερ», βιβλιοφιλικές σελίδες του μουσακά, μανατζαραίους και δυστυχώς ένα προβατοποιημένο αναγνωστικό κοινό που το έχουν χειραγωγήσει μέχρι αηδίας συμβαίνουν αυτά.

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε κριτική σοβαρού ανθρώπου ο οποίος (ήρωας!) κατάφερε όχι μόνο να διαβάσει μια αθλιότητα ανθρώπου ο οποίος πλασάρεται ως το το νέο πουλέν της «αστυνομικής λογοτεχνίας» αλλά και να εντοπίσει περίπου 250 συντακτικά, εννοιολογικά και ορθογραφικά μαργαριτάρια σε σύνολο 300 σελίδων (και όλα αυτά κατόπιν επιμέλειας).

Το έχουμε ξαναπεί πως μια ολόκληρη γενιά ταλαντούχων λογοτεχνών θα χαθεί ή θα θαφτεί κάτω από τα σκουπίδια που γεμίζουν τα ράφια του κάθε public, του κάθε μικρο- βιβλιοπωλείου που γεμίζει βιτρίνα για να βγάλει λειτουργικά έξοδα, της κάθε χορηγούμενης που φιλοξενούν free press κιτρινοφυλλάδες.

Ο παρατεταμένος λογοτεχνικός Μεσαίωνας φυσικά δεν είναι ανώνυμος, εκπροσωπείται, πριμοδοτείται και προμοτάρεται από το κάθε παραμάγαζο που ασελγεί στο σώμα του γραπτού λόγου, της κοινής λογικής του υγιούς κριτηρίου.

Κι αν μπορούμε ακόμα να πούμε πολλά και να γράψουμε ακόμα περισσότερα κρατάω προσωπικά μόνο τη φράση που μου είχε πει κορυφαίος συγγραφέας το όνομα του οποίου δεν θα αναφέρω για λόγους δικής του ταπεινότητας.

«Οι εκδοτικοί λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος αλλά και τις δικές τους αυτοακυρώσεις»

Αυτά κύριοι.

Και καληνύχτα μας…

Παγωτό Σικάγο (Θηβαίος Απόστολος)

Άγριες οι νύχτες του Σικάγο. Μοναχικά μάστανγκ και κακόφημοι δρόμοι που παγώνουν. Αυτό είναι όλο και όλο. Μοιάζει να πέρασε καιρός μα τίποτε δεν έχει αλλάξει και όλα κυλούν προδομένα, σαν χειμαρρώδες μυθιστόρημα. Αυτό είναι όλο και όλο.

Έχει μονάχα ένα μήνα που ‘χει βγει καθαρός από εκεί μέσα και έχει την εντύπωση πως ποτέ δεν έλειψε από τούτη εδώ την πόλη. Κάθε μέρα το μέρος λιώνει μαζί με τόνους χιονιού, το Σικάγο στάζει από τα μπαλκόνια και τα έρκερ, σαν να βάζει τα κλάματα. Και όλο λιώνει κάθε μέρα εμπρός στα μάτια του. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα έχει να λέει πως κάποτε έζησε το χρονικό μιας πολιτείας που πεθαίνει. Ηλεκτροφωτισμένο Σικάγο στον πάτο του καλαθιού της ζωής. Μα όπως και να ‘χει, να που βρίσκεται εδώ με πεντακόσιες, κολλαριστές ευκαιρίες στην τσέπη του σακακιού του. Αυτό είναι όλο και όλο και δεν είναι καθόλου λίγο. Άναμπελ.

Τον πάνε τα βήματά του. Σε λίγο θα φτάσει. Πρώτα το συνεργείο, μια μάντρα δηλαδή με κάτι διαλυμένα Φορντ που αργοπεθαίνουν μαζί με το αλλοτινό, βιομηχανικό τους θαύμα. Κανείς δεν μοιάζει περισσότερο με την Αλίκη του βιβλίου από ό,τι τούτο το ξιπασμένο Σικάγο. Έπειτα η αυτοσχέδια χωματερή, ένας οπωρώνας και το σπίτι της Άναμπελ.

Στέκει στην απέναντι γωνιά και είναι βγαλμένος από το καλύτερο φιλμ νουάρ. Τον σκεπάζει τρυφερά μια γέρικη λεύκα με επίμονο φύλλωμα όταν το φως στο δωμάτιο ανάβει. Ξεχωρίζει την σιλουέτα της, πόσα λίγα έχουν αλλάξει, σχεδόν τίποτε. Είναι μια ζωγραφιά ουρλιάζει μέσα του. Κάτι τέτοιες ώρες μπορεί και στέλνει στο διάβολο όλα τα ρεύματα.

Εμπρός λοιπόν, ζωγράφοι βάλτε τα δυνατά σας και φτιάξτε μου τις γραμμές της Άναμπελ, καθώς βγάζει το φουστάνι της και όταν τεντώνει τον λαιμό της. Δείξτε μου τι μπορείτε να κάνετε. Μοναδικό σας επιχείρημα το γεγονός πως δεν μπορείτε να την αγαπήσετε με τόσο πόνο όσο εγώ.

Έχει να την σφίξει στην αγκαλιά του πέντε χρόνια τώρα. Δεν έχει το δικαίωμα να της πει, ξέρεις Άναμπελ, έχω στην άκρη ένα γερό κομπόδεμα, μπορούμε να ταξιδέψουμε, σε αγάπησα και μετάνιωσα. Επειδή αυτός δεν έχει ένα γερό κομπόδεμα, παρά μόνο πεντακόσια κολλαριστά στην τσέπη του σακακιού του και την ηλεκτρική κιθάρα του Luther Allison μες στην καρδιά του. Αυτός δεν έχει παρά ένα χαρτί που γράφει με κεφαλαία γράμματα «ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΗΚΕ», ένα γαλάζιο χαρτί με πολλές σφραγίδες και με έναν απολύτως ψεύτικο τίτλο. Αυτό έχει στα χέρια του. Και ίσως – μα δεν μπορεί να το μοιραστεί μαζί της αυτό – την ιδέα του Ρόνι, -όχι των ποιημάτων – που λέει πως με κατάλληλη προετοιμασία μπορούν να χτυπήσουν τα ταμεία της κοντινής παμπ. Κλείνει πάντα αργά, ο γέρος που την κρατά δεν θα είναι εμπόδιο. Τότε θα μπορείς να ισχυριστείς πως έχεις στα αλήθεια ένα γερό κομπόδεμα για να την κάνεις γυναίκα σου.

Ο ίσκιος της χορεύει ανάμεσα στα πράγματα της ζωής τους. Ξέρει για καθένα από αυτά ένα σωρό λεπτομέρειες. Το χαλασμένο πόμολο του συρταριού στην τουαλέτα της, το φωτιστικό που συνιστά μονάχα μια στείρα διακόσμηση με την σπασμένη του λάμπα που δεν επιδιορθώθηκε ποτέ, τον καθρέφτη με μια ρωγμή ίδια κλωστή απ ‘άκρη σε άκρη που κάνει τα πάντα να γερνούν. Ξέρει για τα σανίδια στο πάτωμα που τρίζουν αν κάνει ένα βήμα προς την μεριά της, τον ήχο της πόρτας που κλείνει πίσω της, τον ήχο που κάνει το άδειο της νύχτας εκεί μέσα, σαν φεύγει πικραμένη με κατακόκκινα μάτια και μια ιδέα αίμα στα χείλη της. Όλα τα ξέρει.

Μόνο το όνομα εκείνου που την επισκέπτεται δεν γνωρίζει. Ίσως να πρόκειται για κάποιον φίλο, κάποιον που της στάθηκε τις δύσκολες ώρες της μοναξιάς. Ίσως πάλι ο εραστής της, - πέντε χρόνια είναι πολύς καιρός κύριε να ξέρετε – που έχει αρχίσει να την αγαπά και που της φέρεται με τρυφερότητα. Όχι όπως εκείνος όταν μεθούσε και αρπαζόταν με τον κόσμο και τον εαυτό του. Τώρα είναι δυο οι σκιές, μπλεγμένες μεταξύ τους και ο κόσμος ζυγίζει σαν το μολύβι. Ένα γερό κομπόδεμα και έπειτα οι φρουροί στην πύλη, το πικρόχολο θα τα πούμε φίλε. Και πάλι η Άναμπελ που χορεύει στα χέρια του με άγριες φιγούρες.

Ο Ρόνι του είπε να προσέχει, πως δεν θέλει άλλα λάθη τώρα που πρόκειται να γίνει η δουλειά. Μα εκείνος ακούει στην καρδιά του τον Luther Allison και την θλιμμένη του κιθάρα σκαρφαλωμένη σε παράξενα τριημιτόνια, εκείνος ακούει την βουή του κύματος μέσα του που σηκώνεται. Εμπρός του ο ωκεανός και του λόγου του ένας απολύτως αποφασισμένος ναυαγός.

Κάνει δυο βήματα, διασχίζει τον δρόμο, ανοίγει την πόρτα που σαν να τον θυμάται γέρνει λιγωμένη από το άγγιγμά του, προχωρεί στον μικρό διάδρομο, ακούει που γελούν. Τελευταία ευκαιρία για να τον καταβροχθίσει η νύχτα μα δεν φαίνεται τίποτε να του παραστέκεται απόψε. Ας είναι, Άναμπελ και απομένουν οι δυο τους να κοιτάζονται και όλα τα πράγματα τους μιλούν γιατί τα δένει η κοινή τους ζωή.

Η ιστορία τελειώνει εκεί. Νομίζω πως θα θέλατε ο τύπος να είχε ορμήσει αγριεμένος μες στην κάμαρη, σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα με τον εραστή της. Μα του λόγου του έχει υποσχεθεί στον Ρόνι πως δεν θα κάνει κανένα λάθος τώρα που η δουλειά είναι έτοιμη να τελειώσει. Χαμογελά πλατιά, θα της δώσει πεντακόσια κολλαριστά για μια νύχτα μαζί της, έτσι θα την πληγώσει περισσότερο. Αυτό είναι που συλλογιέται να κάνει, όλο και όλο. Μα σαν κάνει την κίνηση, ο εραστής που είναι υποψιασμένος και έχει ξαναβρεθεί σε παρόμοια δύσκολη θέση, τραβάει το περίστροφό του και πυροβολεί. Ο καθρέφτης σπάζει, ο κρότος τους γονατίζει. Μες στην καρδιά του ο Luther Allison τραγουδά μονάχα για αυτόν και τον φωνάζει. Τέρμα τώρα τα πεντακόσια κολαριστά δολάρια και ο Ρόνι και η δουλειά και το γερό κομπόδεμα και η Άναμπελ γυναίκα του. Ο εραστής δραπετεύει, η Άναμπελ κλαίει με αναφιλητά, ένα κοπάδι άγρια μάστανγκ τον παίρνουν μακριά μαζί τους.

«Τα κατάφερα κύριε φύλακα», ψελλίζει καθώς οι μαρκίζες στους δρόμους του κλείνουν το μάτι και όλα τα κορίτσια μένουν για πάντα νέα σε τούτη την αβάσταχτη την ερημιά δίχως την Αναμπελ"

ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΩΝ (Του Χριστόφορου Τριάντη)

Οι επιτυχίες του πολιτισμού και του λογοτεχνικού σύμπαντος (πάσης φύσεως) οφείλονται εν πρώτοις, στις εκδιδόμενες κοινοτοπίες (αναρίθμητες κι αριθμημένες) και σε δεύτερο λόγο στις προφορικές και ηλεκτρονικές – τηλεοπτικές τοποθετήσεις. Αυτές οι παραγωγές κρίνονται λίαν απαραίτητες για τον γενικό και αντικειμενοποιημένο κόσμο. Διαθέτουν και πεδίο εφαρμογής, ένεκα της ευκολίας να ειπωθούν και της διάδοσής τους, μέσω των ποικίλων διαύλων. Οι αθάνατες κοινοτοπίες ορθοτομούνται από τα υψηλά στρώματα (οικονομικά, πνευματικά και πολιτικά) και από τα διανοουμενίστικα (και συναφή) πολιτιστικά - εκδοτικά κέντρα, προς τέρψη και παιδαγωγία του φιλοθεάμονος (και καλλιεργημένου) κοινού.

Στο περίβλημα των κοινών τόπων, μαζεύονται, συστεγάζονται και συναγελάζονται οι μεγαλοαστοί και οι ημιδιανοούμενοι της μικρής – μεγάλης οικουμένης. Αναζητούν ηδονές και επιτυχίες (όλων των αποχρώσεων), με το αζημίωτο βέβαια. Ταχύτητες μετριοτήτων και επέλασης του πεδίου της πάλης, με τα ίδια, γνωστά αποτελέσματα, αιώνες κι αιώνες. Στην μεγάλη πρόοδο προστίθενται, κατά τακτά διαστήματα, διάφορες πολεμικές ενέργειες ή ελεγχόμενες πανδημίες, αντιμετωπίσιμες από την δημοκρατική οργάνωση των κοινωνιών, των προηγμένων και πολιτισμένων κοινωνιών και των αντίστοιχων διεθνών οργανισμών.

Αλίμονο, ξέφυγα λίγο από το θέμα. Αναγκαστικά, η παραπάνω παράμετρος (γραπτή και φραστική) αντίκειται στις κοινές φόρμες περί γραφής και παρουσίασης του λόγου. Αλλά θα συνεχίσω, καλύπτοντας ένα ευρύτερο πεδίο. Εξαίρετο όχημα για τη λαϊκή σοβαροφάνεια και τη χυδαία εμβρίθεια: οι οικονομικές φράσεις και οι γενικές απόψεις. Γνήσιο κατασκεύασμα της ημιμάθειας και της ημιπολιτισμένης προστυχιάς. Και το μέγιστο: γίνονται κτήμα (με μεγάλη προθυμία) και των κατώτερων τάξεων (και κατατάξεων). Θεία πλατφόρμα για να προχωρήσεις και να φτιάξεις τον ανύπαρκτο ταξικό χαρακτήρα σου και την παιδευτική σου περιουσία (και όχι μόνο).

Οι «ωραίες» κοινοτοπίες είναι οι εξής: η τίμια (και ημιδιεφθαρμένη, όπως παρουσιάζεται στις ταινίες και στις δολοφονίες) εργασία και ο χρόνος-χρήμα. Λειτουργούν απαγορευτικά και εξοβελίζουν τον θυμό (ή την αηδία) προς τα άγια και τα ιερά τού συμφέροντος και της ιδιοκτησίας. Βεβαίως, βεβαίως, ενισχύονται από την κορυφαία κοινοτοπία: να είσαι καλό παιδί, ευγενικό ιδιαιτέρως, μορφωμένο και υπάκουο. Ο κόσμος σού ανήκει ή τον κατακτάς με τις προσωπικές δυνάμεις σου. Να ακολουθείς τα όνειρά σου, σε προστάζουν οι γκουρού, πάσης δυναμικής. Αισιοδοξία λοιπόν και πίστεψε στον εαυτό σου. Ατάκες ως ηλεκτρονικές σημαίες, προς κοινωνική – ερωτική χρήση και προς πάσης φύσεως δερματοστιξίες. Οι μικρές διεφθαρμένες κινήσεις επιτρέπονται στον μυστικό καπιταλιστικό μας κόσμο. Είναι και αυτές μια κοινοτοπία, αλλά συνταιριάζει μαζί με τις ναρκωτικές - ψυχότροπες ουσίες στην αναζήτηση της ευτυχίας. Περιλάλητες σοφίες ειπωμένες και γεγραμμένες σε πολυπληθή τμήματα δόκιμων λογοτεχνών, δημιουργικής γραφής. Έρχονται, ως βοήθεια, και οι κοινοτοπίες : ιδεολογικές, εργασιακές, πατριωτικές και πρόσφατα οι κοσμοπολίτικες (είναι της μόδας ο μεσσιανικός ανθρωπισμός). Έχουν πέραση στα συμπόσια των εκλεκτών, των αστών, των ποιητών, των ποιητριών και των καλλιτεχνών (εν πολλοίς και εν ολίγοις). Ξέρεις ότι αν προσλάβεις τις ιερές κοινοτοπίες και τις προβάλλεις ευθέως κι άμεσα, κερδίζεις συμμετοχή (πρακτική κι ουσιαστική), εξέλιξη κι ανέλιξη, κατά κάποιο τρόπο.

Μην ξεχνάς να πάρεις τον Μπουκόφσκι αγκαλιά και τις κοινότοπες ατάκες του, από τη μια, και από την άλλη τον Λειβαδίτη. Το λογοτεχνικό ύφος του, ταιριάζει σαν το αλάτι, σε πλήθος αστικών συνεστιάσεων και μοχθηρών διαλέξεων. Και στα εγχώρια δεδομένα, ας προστεθούν οι ποιητικές κοινοτοπίες της Δημουλά, μαζί με τα γαλλικά της Αρβελέρ. Συνδυασμός ιστορίας και λόγου. Και όταν δεις ένα κοινό ή πολλά «κοινά» (κανονικές λαοσυνάξεις), να απαρτίζονται από μικροαστούς, πολυδύναμους ανθρωπιστές κι αρκετούς ευώνυμους καλλιτέχνες, ξεκίνα τον κοινότοπο λόγο (γραπτό και προφορικό), θα περάσεις για μεγάλο πνεύμα. Καλό είναι να κρατάς και έναν κατάλογο με τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία. Δηλαδή σε ποιους έχουν δοθεί τα τελευταία 21 χρόνια και να κυκλοφορείς με τα έργα τους, ανά χείρας και επί των χειλέων σου. Αναγνώριση και επιτυχία. Καλώς ήρθες στο σινάφι των εκλεκτών και πεφωτισμένων.

Στις κομματικές–πολιτικές συγκεντρώσεις και συνάφειες, (στις φιλελεύθερες- δημοκρατικές, αυτή κι αν είναι κοινοτοπία) έχουν γοητεία οι κάθε είδους ευρωπαϊκούρες, δηλαδή να λες Ενωμένη Ευρώπη και να εννοείς: Ζισκάρ ντε Εσταίν, Σμιτ, Ζακ Ντελόρ, Λαγκάρντ, Μιτεράν, Ούρσουλα ντε Λάιεν, Μάριο Ντράγκι (διασώστης τραπεζίτης), Μακρόν και Δημοκρατικό κόμμα, (εν Ιταλία και κυρίως εν Αμερική), Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, πτώση των τειχών, αύξηση των συντάξεων και των επιδοτήσεων, άνοιξη (με την έννοια της μεγάλης προόδου, οικονομικής και πολιτικής) των αγορών και σωτηρία δια των τραπεζών (σώζουν λαούς και ανθρώπους, μεμονωμένα και γενικώς). Εσχάτως, εκστομίζεις και γράφεις για ενεργειακή οικονομία, για (εσωτερικό) φωτισμό ψυχών, ίσως και των σωμάτων. Αγία ενέργεια και σωστή πλευρά της ιστορίας. Αυτά τα τελευταία να επαναλαμβάνονται και με κάποια προσωδία. Επειδή όμως, υπάρχει κι ο φόβος του ακροδεξιού - εθνικιστικού ακροατηρίου είναι απαραίτητο να δείχνεις ότι φοβάσαι για την ασφάλεια της φιλελεύθερης δημοκρατίας ή της πολιτειακής δημοκρατίας που κατακτήθηκε με αγώνες (τονίζεις τη λέξη αγώνες). Συνεχίζεις με ζέση, υπερθεματίζοντας ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το μόνο που δίνει ευκαιρίες πλουτισμού και κοινωνικής ανόδου σε πολλούς, ανεξάρτητα από τις ενεργειακές κρίσεις ή τις πολεμικές πανδημίες, που ενσκήπτουν (ξαφνικά και μαγικά) και μας βασανίζουν. Το μυστικό είναι ότι οι κρίσεις γεννούν μεγάλες κοινοτοπίες και φοβιστικά σύνδρομα, για τη φτωχολογιά κυρίως. Ιερές κοινότοπες εκφράσεις.

Για τη λογοτεχνική κινητικότητα προς τα πάνω, είναι απαραίτητος ένας αγνωστικισμός και φυσικά η απλοποίηση των γραμματικών και συντακτικών κανόνων. Παράγονται αριστουργήματα, από κοντά με την αγία μονέδα. Προχωρούν οι νέες γενιές (ωραία κοινοτοπία), πιθηκίζοντας ευφυολογήματα, ξεσηκωμένα από τα μικροαστικά στερεότυπα της καλλιτεχνίας. Ενίοτε αυτά διανθίζονται με μοδάτες επιλογές (στιλιστικές, εν θριξίν και ενδύμασι), πολιτικά ορθές και νεωτεριστικές. Οι δημόσιες σχέσεις και οι ειδικές επαφές αποστρέφονται τις βαριές, στημένες ακρότητες και τους αυτοβασανισμούς. Έτσι προχωρά η βιωτή. Η «αβίωτη» περίοδος αφορά μονίμως τους παρίες, τους ταλαίπωρους μισάνθρωπους. Αυτοί δεν αγαπούν την ανθρωπότητα και την πρόοδο, είναι αντικοινωνικοί. Για τους οποίους η κοινότοπη προστυχιά των αποκλεισμών, δεν ενδιαφέρει τους πρωταγωνιστές της μικρής- μεγάλης μας οικουμένης.

Έχουμε και συνέχεια. Εξακολουθούν να υφίστανται τροπαιούχα και ανανεωμένα τα συνθήματα: περί ενωμένης παγκοσμιότητας, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περί οικολογικής αντίληψης για το σύμπαν. Πρόοδος παντού, κύριοι και κυρίες μου. Σώστε τα σκυλάκια και τις παραλίες, τις πολυσύχναστες και τις ιδιωτικές. Χιλιοειπωμένοι κοινοί τόποι, ενδεδυμένοι με αισιόδοξα - τουριστικά πρόσημα, αποκλειστικά για κίνηση προς την «καταξίωση» και το συμφέρον (μαγική λέξη), το προσωπικό εννοείται, όχι κανένα άλλο και παρεξηγηθούμε. Και προς επίρρωση των μαθημάτων πνευματικής και ψυχικής ισορροπίας επελαύνουν οι εκφράσεις προς μαθητές και απόφοιτους πάσης ηλικίας: άδραξε τη μέρα και τη νύχτα (για πιο προχωρημένους στις σχολικές βαθμίδες), ζήσε τη στιγμή, η ευτυχία είναι στιγμές, να περνάτε καλά. Κοινοτοπίες του τίποτα, διαφημιστικά κόλπα ενός πολιτισμού προς τιμήν του κατακερματισμένου ανθρώπου, του χωρίς μνήμη και χωρίς συνέχεια. Σώματα νηπενθή, προβαλλόμενα και διαφημιζόμενα, ανά κύματα και κατά κύματα. Εντολές για συμμόρφωση, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ. Διακεκομμένοι εισέρχεσθε εις την μελλοντική νιρβάνα.

Ό,τι γέννησε το ανθρώπινο πνεύμα εγκολπώθηκε από τα λαντζόνια της κοινοτοπίας για να κρατήσουν νεκρή την πνευματική ουσία και ζωντανές τις διαστροφές για τους ιδίους και τους έχοντες και κατέχοντες (να μια ακόμα οσία κοινοτοπία). Κάθε αδικία είναι διαστροφική και χυδαία και φυσικά κοινότοπη και ανιστορική, ως τη συντέλεια του αιώνος. Αλλά για αυτόν τον κοινό τόπο έχουν γραφεί σχεδόν τα πάντα και θα ήταν κοινοτοπία να συνεχίσω τη γραφή.

Το γράψιμο δεν είναι υπόθεση όλων, ας το πάρουμε απόφαση.

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ στατιστικά έχουμε τους λιγότερους αναγνώστες όλοι θέλουν να βγάλουν τα εσώψυχα τους. Κοινώς, άνθρωποι που αγνοούν βασικούς δομικούς και δραματουργικούς κανόνες γίνονται, ή σωστότερα προσποιούνται, τους συγγραφείς.

Είναι δικαίωμα του καθενός να βγάλει τις σκέψεις του στο χαρτί; Προφανώς και είναι. Για ό,τι ωστόσο κυκλοφορεί στην αγορά θα έπρεπε να υπάρχουν σοβαροί κανόνες αξιολόγησης τους οποίους θεωρητικά θα τηρούσαν οι εκδοτικοί. Φευ…

Σε μια χώρα που το ενενήντα τοις εκατό των εκδοτικών είναι μπαταχτσήδες και άσχετοι με το αντικείμενο με μοναδικό μέλημα το εύκολο κέρδος είναι λογικό η αγορά να έχει γεμίσει σαβούρες και το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού να υποβαθμίζεται διαρκώς.

Δυστυχώς μαζί με ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ένας κακός συγγραφέας ή ένας μη συγγραφέας είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι και συνεπώς σαφώς πιο πολύτιμοι για ένα εκδοτικό παραμάγαζο.

Σε αυτό το πλαίσιο ασφυξίας πραγματικά σπουδαίοι συγγραφείς χάνονται. Και μαζί έχει χαθεί μια τρομερά ταλαντούχα γενιά νέων λογοτεχνών που σεβόμενοι την τέχνη τους αρνούνται να γίνουν συμμέτοχοι σε αυτό το πανηγύρι

Η απάντηση του Δημήτρη Χριστοδούλου της On time books στο Καρτέλ

Μετά το άρθρο που δημοσιεύτηκε για την On time books λάβαμε από τον υπεύθυνο της την παρακάτω επιστολή. Αν και βρίθει από συντακτικά λάθη (τα οποία θεωρούμε πως προδίδουν το ποιόν του "οίκου") τη δημοσιεύουμε αυτούσια καθώς σεβόμαστε την αντίθετη γνώμη και τον αντίλογο αφήνοντας τους αναγνώστες να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα...

"Καλησπέρα. Ονομάζομαι Δημήτριος Χριστοδούλου και μου έστειλαν κάποια άρθρα σας. Πιστεύω ότι έχετε επίγνωση του τι γράφετε την στιγμή μάλιστα που κανείς δεν ζήτησε από εμένα να απαντήσω σε ερωτήσεις, όπως γίνετε σε σοβαρές δημοσιογραφικές προσπάθειες. Βιάστηκαν και άλλοι και εσείς αλλά δεν ρωτήσατε ποτέ την πλευρά που κατηγορείτε. Φυσικά έχετε κάθε δικαίωμα να λέτε ότι θέλετε αλλά θα υποστείτε τις συνέπειες. Οδό για αποδείξεις θα ήθελα πολύ να δω τι θα έχετε να πείτε, όταν δείτε αποδείξεις κλοπής που θα τρελαθείτε, μόνο που κάνατε το λάθος να πάρετε θέση. Εγώ δεν θα σας προσβάλλω έχετε ακόμα το δικαίωμα να ακούσετε την πλευρά της εταιρείας και μήπως πρέπει να σεβαστείτε ότι έφτασαν σε 163 χώρες από δικές μου προσπάθειες έργα που ούτε στα Βαλκάνια υπήρχαν. Γνωρίζετε ότι η κυρία που λέτε άρρωστη σε έναν μήνα κυκλοφορίας λόγω ασθενείας ζήτησε και πήρε χρήματα λες και είχε πουλήσει χιλιάδες. Να ξέρετε ότι για διαφυγόντα κέρδη θα κριθούν όλοι, τα συμβόλαια που έκλεινε κρυφά ο μεταφραστής ή το screen shotπιυ ανέβασα και φαίνεται ξεκάθαρα ότι Κλέβει και βλάπτει την εταιρεία δεν τα γράψατε ποτέ. Αφού μου έχεις αρνηθεί ως blog να πω και να δείξω δεδομένα που θα σας φέρουν στην θέση του κατηγορούμενου, πολύ απλά συνεχίστε. Να είσαστε καλά. Με λέτε απατεώνα χωρίς καμία απόφαση σε 4 χώρες εναντίον μου και νομίζετε ότι θα κάθομαι για πάντα να σας ανέχομαι. Όταν βγουν οι αποφάσεις, όχι όσα μεταξύ σας λέτε δυστυχώς κάνατε ζημιά μεγάλη και απλά θυμηθείτε πόσες εταιρείες έχουν κλείσει κάνοντας το ίδιο λάθος με εσάς. Δεν ξέρω καν αν είσαστε δημοσιογράφοι αλλά σε 163 χώρες δεν τα φτάσατε εσείς κάποια βιβλία."

Υ.Γ: Στο επίμαχο άρθρο δεν αναφέρθηκε πουθενά η λέξη απατεώνας, αντίθετα καταγράψαμε μαρτυρίες τις οποίες συλλέξαμε και μάλλον από αυτές ο κύριος Χριστοδούλου εξήγαγε το συμπέρασμα...

Είναι η υπόθεση της On time books η κορυφή του παγόβουνου;

Διεθνή καριέρα, άκρες στο Νετφλιξ, αναγνώριση και πολλά άλλα φούμαρα υποσχόταν ο υπεύθυνος του συγκεκριμένου εκδοτικού σε διάφορους αφελείς και πρόθυμους να πληρώσουν τον ουρανό με τ’ άστρα προκειμένου να δουν τη δουλειά τους να κυκλοφορεί στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού η πραγματικότητα περιλάμβανε μεταφράσεις google translate (μόνο στους «τυχερούς» που έβγαινε το βιβλίο τους), ανυπαρξία ISBN, ανελέητο fishing, κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων και φυσικά…ούτε λόγος για εκκαθάριση, διανθισμένα όλα αυτά με απειλές, τραμπουκισμούς και άλλα ωραία όταν οι περισσότεροι διαπίστωσαν πως τα βιβλία τους δεν εκδόθηκαν ποτέ.

Η υπόθεση πράγματι θα μπορούσε να φτάσει στο Νετφλιξ, ως κωμωδία καταστάσεων ή καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ όπου από το φακό θα παρελαύναν λουμπεναριά συγγραφείς βιτρίνα (που διατείνονται πως το βιβλίο τους όπου να ναι θα γυριστεί και ταινία, ίσως πάρει και το Όσκαρ λέμε μεις), πληρωμένες εργατοώρες «κριτικών» και σαλόνια (επίσης πληρωμένα) σε συστημικές κωλοφυλάδες τύπου Athens Voice. Το πιο πιθανό πάντως είναι να φτάσει στα δικαστήρια καθώς τα εξαπατημένα θύματα ξεπερνούν τα πενήντα (Άλλοι κάνουν λόγο για εκατό).

Και όχι, στην τελική η ιστορία δεν έχει καθόλου πλάκα όταν διαβάσεις τη μαρτυρία καρκινοπαθούς που έγραφε με φλεβοκέντηση προκειμένου να κάνει χαρούμενη την κόρη του και τελικά εμπιστεύτηκε το χειρόγραφο και τα χρήματα του σε έναν τύπο που έγινε κατά το κοινώς λεγόμενο…Λούης. Η υπόθεση, αν και ποινικά καραμπινάτη δεν αποτελεί ωστόσο την κορυφή του παγόβουνου. Η απουσία της Πολιτείας δίνει το δικαίωμα σε ένα σωρό επιτήδειους να αλωνίζουν και να κάνουν τα συμβόλαια κουρελόχαρτα. Ποιος ελεγκτικός μηχανισμός και ποια επιθεώρηση εργασίας ελέγχει τους εκδοτικούς; Κανείς και καμία! Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ορισμένοι δεν διαθέτουν καν φορολογική ενημερότητα. Τι να λέμε τώρα…

Φυσικά κανείς σοβαρός συγγραφέας που σέβεται τη δουλειά του δεν θα ενέδιδε σε τέτοιες σειρήνες που φωνάζουν από μακριά για την αφερεγγυότητα τους. Όμως το να εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη του αφελή είναι εξίσου κολάσιμο. Και το ότι το επιτρέπουμε να συμβαίνει μας καθιστά όλους, τον καθένα από το πόστο του, συνένοχους…

ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΟΧΙΑΣ (Του Χριστόφορου Τριάντη)

Όσοι άποικοι (κι ήταν αρκετοί) κατάφεραν και γλύτωσαν από τις επιθέσεις των ινδιάνων, κατέφυγαν κακήν κακώς στην πόλη Σιενφουέγκος, στα παράλια της Κούβας. Ήταν σώοι, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα, μικρό ή μεγάλο, που δεν είχε και τόση σημασία. Εκεί στο Σιενφουέγκος, το νόημα του χρόνου άλλαξε τροχιά και ουσία. Άλλαξε υφή θα μπορούσαμε να το πούμε πιο λογοτεχνικά. Οι διασωθέντες δημιούργησαν έναν άλλο χαρακτήρα ή μια άλλη νοοτροπία ζωής, το μέλλον δεν τους ενδιέφερε (καθόλου), παρά μόνο το παρόν. Έτσι ξεπεράστηκαν –γρήγορα και όχι βίαια, είναι η αλήθεια - αναστολές, διαταγές, κατηγοριοποιήσεις και ψευτοευγένειες.

Έβλεπες τους στρατιωτικούς να ξυπνάνε, όποτε ήθελαν και να μην υπακούουν στις εντολές των αξιωματικών τους. Οι στρατιωτικοί βαθμοί εξαφανίστηκαν. Θα μπορούσες να μιλήσεις για αναρχία, αλλά καλύτερα να ‘λεγες για επαναπροσδιορισμό, που καταργούσε τις αξιολογήσεις : ανώτερος και κατώτερος και στον στρατό και στη διοίκηση. Η μόνη απαγόρευση που υπήρχε και επέφερε αυστηρή τιμωρία ήταν η απλή αναφορά στο βασιλικό πολίτευμα και τον ίδιο τον βασιλιά. Έτσι κάποιες λέξεις και κάποια σύμβολα εξαφανίστηκαν, λόγω τιμωρίας ή αδιαφορίας.

Οι γυναίκες παντρεμένες και ελεύθερες, έβρισκαν εφήμερους εραστές κι απολάμβαναν τον έρωτα, που τόσο είχαν στερηθεί, νύχτα και μέρα. Ερωτική πανδαισία. Πολλοί άντρες μεθούσαν και τεμπέλιαζαν ώρες ατελείωτες, και άλλοι καταχαρούμενοι, κυνηγούσαν όμορφες κρεολές, στις γειτονιές του Σιενφουέγκος. Τα σχολεία σταμάτησαν να λειτουργούν. Τα παιδιά είχαν άλλες, ασχολίες. Κολυμπούσαν ατελείωτα, ψάρευαν, έπαιζαν μέχρι το βράδυ κι ύστερα τα έπαιρνε ο ύπνος στις παραλίες και τα χωράφια με τις μπανανιές. Μα και οι ιερείς σταμάτησαν τις εξομολογήσεις, τα επιτίμια και τους αφορισμούς. Μερικοί ντύνονταν έξαλλα και μαζί με γυναίκες της περιοχής, χόρευαν σε γειτονιές και πλατείες νέγρικα τραγούδια, δίχως ντροπή. Υπήρχαν και κάποιοι που αγαπούσαν την μοναξιά, με την αυστηρή έννοια της μοναστηριακής προσήλωσης. Αυτοί έγιναν λογοτέχνες ή άγιοι. Και μέχρι σήμερα τους μνημονεύουν, μέσα από τα έργα τους και τις προσευχές τους.

Περί επανάστασης (Δημήτρης Πλιάκας)

Το ασανσέρ σταμάτησε στον 5ο όροφο. Άνοιξε.

Προχώρησαν στον διάδρομο, φτάνοντας στην δεύτερη πόρτα που βρίσκονταν στα δεξιά τους.

- "Όλα καλά. Όμορφα", του είπε η γυναίκα του, κλείνοντας το μάτι.

Χαμογέλασε. Χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε ο Λ. και τους οδήγησε στο σαλόνι. Οι περισσότεροι ήταν εκεί. Μόνο ο αρχηγός δεν είχε εμφανιστεί.

Κάνα δυο τους χαιρέτησαν κουνώντας το κεφάλι τους. Η Μ. και ο Τ., ήρθαν κοντά τους.

- "Μεγάλη μέρα η σημερινή. Επιτέλους, δικαίωση! ", είπε η Μ. κάνοντας το σήμα της νίκης με το χέρι της. - "Στάσου να περάσει πρώτα το νομοσχέδιο από την Βουλή. Να είμαστε σίγουροι", της απάντησε ο Τ., ο οποίος δεν ήταν υπουργός όπως η Μ., αλλά ως βουλευτής είχε κάποιες αμφιβολίες για την έκβαση της αυριανής ψηφοφορίας.

Άρχισε να βαριέται. Καλύτερα να μην ερχόταν στην συγκέντρωση. Αλλά, πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Από εκείνον έπρεπε να το μάθουν.

Άφησε την Ελένη με τους άλλους δύο, κινούμενος προς την γωνία του καναπέ. Δεν πρόλαβε να καθίσει, όταν ένα χέρι από την διπλανή πολυθρόνα, τον άρπαξε και τον έφερε κοντά σε ένα πρόσωπο με πολλά γένια.

Ήταν ο Θ., από τους παλιότερους εν ενεργεία βουλευτές και έμπιστος του αρχηγού. Ήταν ο άνθρωπος των "ειδικών" αποστολών. Το πρόσωπο με τα πολλά γένια, μίλησε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά:

- "Τελικά θα ψηφίσεις αύριο ε; Αλλιώς γιατί να έρθεις εδώ, απόψε;"

Δεν του απάντησε. Έκανε προς τα πίσω ακουμπώντας την πλάτη του στον καναπέ, σηκώνοντας το κεφάλι προς τα πίσω, μήπως του έρθει καμία ιδέα. Ο άλλος είχε κάτσει στην πολυθρόνα, σκύβοντας στο κινητό του. Δεν του ήρθε. Σηκώθηκε και ζήτησε την προσοχή των παρευρισκομένων.

- "Αύριο θα καταψηφίσω το νομοσχέδιο και θα παραιτηθώ. Ήδη, το έχω ανακοινώσει στον πρόεδρο.''

Έμειναν όλοι παγωμένοι, αμήχανοι, με την Ελένη να τον κοιτάζει έκπληκτη. Δεν της είχε πει τίποτα.

Ο Ν., κορυφαίος υπουργός και σημαντικός πολιτικός παράγοντας, έβγαλε τα γυαλιά του και έπιασε το κεφάλι του, σαν να το ένιωθε βαρύ. Του είπε:

- "Δηλαδή θα βάλεις σε κίνδυνο την αξιοπιστία της κυβέρνησης και κατά συνέπεια της χώρας. Ασφαλώς θα έχεις κάποιον καλό λόγο για αυτό......"

- "Τι λόγο να έχει ρε Βαγγέλη; Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν είναι στα καλά του;" φώναζε αγανακτισμένα, ο μέχρι πριν λίγο "συνωμότης" βουλευτής.

- "Η συνείδηση μου. Αυτός είναι ο λόγος. Δεν θα ψηφίσω κάτι που δεν πιστεύω".

Τον κοίταξαν περίεργα. Σαν να μην κατάλαβαν τα τελευταία λόγια του. Σαν να έβλεπαν κάποιον εντελώς άγνωστο, ξένο, έναν άνθρωπο εκτός τόπου και χρόνου, εκτός "κλίματος".

Ο υπουργός έκανε νόημα στους υπόλοιπους, ενώ παράλληλα βάδιζε προς εκείνον.

- "Μάλλον έχεις πιεστεί. Καταλαβαίνω. Άσε να σε πάμε μέχρι το μπάνιο, να βρέξεις λίγο το πρόσωπο σου, να συνέλθεις. Έλα να σε βοηθήσουμε…."

Άρχισε μηχανικά να κάνει βήματα προς τα πίσω. Έψαχνε με τα μάτια την γυναίκα του. Δεν την έβλεπε.

Μόλις ακούμπησε το κινητό στην δεξιά τσέπη του παντελονιού του, όταν ένα χέρι του έπιασε τον αγκώνα και άρχισε να τον τραβά, ενώ ένα άλλο κινήθηκε προς την τσέπη του.

Ο υπουργός ήρθε από πίσω του, τον αγκάλιασε σφιχτά, προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει.

Παγιδευμένος και πανικόβλητος, έβγαλε μια τρομαγμένη κραυγή:

- "Όχιιιιι...."

*****

Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα.

Του πήρε λίγες στιγμές μέχρι να καταλάβει που ήταν. Είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα του γραφείου του.

- "Τι εφιάλτης ήταν αυτός, πω πω τρομάρα!"

Κοίταξε την οθόνη του κινητού του. Είχε ακόμη μια ώρα μέχρι την συγκέντρωση.

Σηκώθηκε και άνοιξε μια μικρή εντοιχισμένη ντουλάπα. Έβγαλε ένα λευκό πουκάμισο και μια κόκκινη γραβάτα.

- "Θα τους τρολάρω απόψε με την γραβάτα!"

Με αυτήν την μικρή, στυλιστική "παρασπονδία", θα έδειχνε την διαφοροποίηση του από τους υπόλοιπους.

Ήταν μια συνήθεια του αρχηγού, να μην φοράει γραβάτα σε επίσημες εκδηλώσεις. Την μετέφερε και στους υπόλοιπους.

Δεν είχε δώσει κάποια εντολή, αλλά είτε γιατί θέλανε να τον κολακέψουν είτε για να νιώσουν και οι ίδιοι αντισυμβατικοί, το καθιέρωσαν. Όλοι, χωρίς γραβάτα.

Απόψε θα τους "πλήρωνε" με το ίδιο νόμισμα. Να μάθουν ότι υπάρχουν και άλλες γνώμες στις δημοκρατίες.

Την ώρα που έδενε τον κόμπο, επιμελώς είναι η αλήθεια, του ήρθε στο νου εκείνος ο διάλογος με έναν παλιό βουλευτή, λίγο πριν την έναρξη μιας επίσημης εκδήλωσης.

Είχε πάει χωρίς γραβάτα, με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι.

Όταν τον είδε ο παλιός πολιτικός από αλλο κόμμα, τον ρώτησε γιατί ντύθηκε έτσι και εκείνος απάντησε:

- "Είναι επαναστατικό."

Ακούγοντας την απάντηση, ο αντίπαλος πολιτικός, σχημάτισε ένα πικρό χαμόγελο και τον κοίταξε αυστηρά, λέγοντας:

- "Κάποτε ο Φιντέλ Κάστρο πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Βατικανό. Όταν ήρθε η στιγμή να συναντήσει τον Πάπα, το έκανε φορώντας ένα σκούρο κουστούμι με γραβάτα.

Υποθέτω πως στην κρίση σας, την δική σου και του αρχηγού σου, ο Κάστρο είναι λιγότερο επαναστάτης από εσάς..."

Γέλασε τώρα που το θυμόταν. Τελικά, η γραβάτα χρησιμεύει στην επανάσταση. Βέβαια, μεθαύριο στην Βουλή, θα ψήφιζε υπέρ του νομοσχεδίου, έστω και αν διαφωνούσε. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Ήταν έτοιμος να φύγει, όταν ξαφνικά αναρωτήθηκε:

-" Για στάσου, τελικά ποιός από όλους είναι επαναστάτης; Ο Φιντέλ; Ο πρόεδρος; Εγώ στο όνειρο; Εγώ απόψε; Μπερδεύτηκα...."

Όλο και περισσότερος κόσμος γυρίζει την πλάτη στα εκδοτικά παραμάγαζα.

Κλέβουν, εμπαίζουν, εξαπατούν, φεσώνουν και γενικώς φλερτάρουν διαρκώς με τον ποινικό κώδικα. Πίσω από τις μιλημένες παρωδίες όπου παρίσταται ο κάθε Γιατρομανωλάκης και οι συν αυτώ λειτουργεί μια σκοτεινή βιομηχανία όπου τα θύματα της δεν τα προστατεύει καμία Πολιτεία, ενδεικτικές είναι οι μαρτυρίες που φτάνουν στο mail μας και μας κάνουν (ακόμα και μας) να τραβάμε τα μαλλιά μας.

Η ιστορία δεν είναι καθόλου αστεία, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως πίσω από κάθε ιστορία στυγνής εξαπάτησης κρύβεται ένας άνθρωπος που ενδεχομένως να αντιμετωπίζει προβλήματα με την οικογένεια του, την υγεία του ή ακόμα και το νόμο (γνωρίζουμε και τέτοιες περιπτώσεις) και το μόνο που επιθυμεί είναι μια αυτονόητη δίκαιη και αξιοπρεπής αξιολόγηση της δουλειάς του και η στοιχειώδης τήρηση των όρων του συμβολαίου.

Θυμάμαι κάποια στιγμή σε κουβέντα που είχα με γνωστό μου που του είχα πει τα εξής «Δεν θα κατηγορήσω κανέναν που θα ξυλοκοπήσει ή θα κάνει καλοκαιρινή τη βιτρίνα κάποιου τέτοιου απατεώνα». Το γεγονός πως έχουν φτάσει στο σημείο να μας βγάζουν τα πιο ταπεινά ένστικτα αυτοδικίας λέει κάτι. Από την άλλη όταν καθημερινά φτάνουν στα αυτιά σου ιστορίες για αγρίους τότε οι νόμοι της ζούγκλας υποσκελίζουν αυτούς μιας ευνομούμενης πολιτείας.

Αν υπάρχει κάτι παρήγορο αυτό είναι τουλάχιστον πως όλο και περισσότερος κόσμος έχει αρχίσει να τους παίρνει χαμπάρι, όταν πριν τρία χρόνια το Καρτέλ είχε λανσάρει το χάσταγκ #εκδοτική #μούργα ελάχιστες φωνές υπήρχαν. Τώρα ολοένα και πληθαίνουν, δεν φτάνουν όμως. Κάθε ενέργεια και αγωγή πρέπει να είναι συλλογική, κάθε μαρτυρία πρέπει να δημοσιεύεται (και αυτό το βήμα είναι πάντα ανοιχτό για καταγγελίες), κάθε δράση πρέπει να δημιουργεί αντίδραση. Όχι απλά για να βάλλουν μυαλό, αλλά για να κλείσουν άπαξ και δια παντός…

Η απάτη των "ποιητικών" διαγωνισμών...

Είχα και εγώ μια απορία όταν έβλεπα συνέχεια στα social media φωτογραφίες από βραβεύσεις ποιημάτων και έλεγα πως στο καλό παίρνουν βραβεία όλοι αυτοί; Έτσι έπεσε τις προάλλες το μάτι μου σε μια ανακοίνωση ποιητικού διαγωνισμού ιστοσελίδας η οποία πουλάει (εκτός από τρέλα) και μαθήματα δημιουργικής γραφής. Δουλίτσα καλά στημένη που δουλεύει φίνα! Αναγγελία που καλεί όλους τους ποιητές ότι ξεκίνησε διαγωνισμός. Οι ενδιαφερόμενοι στέλνουν έως 3 ποιήματα και το ευτελές ποσό των 10 ευρώ. Προκαταβολικά στην τράπεζα μαζί με την συμμετοχή ή αλλιώς θεωρείται άκυρη η συμμετοχή. Η κριτική επιτροπή δεν αναγγέλλεται γιατί είναι «έκπληξη» . Γνωστός μου που ξέρει λίγα πράγματα μου είπε ότι συνήθως είναι άνθρωποι που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους ότι είναι κριτικοί.

Για να ξεκινήσει ο διαγωνισμός πρέπει να μαζευτούν οπωσδήποτε 300 άνθρωποι. Αν δεν μαζευτούν παίρνει παράτα ο διαγωνισμός. Μόλις κλείσουν οι συμμετοχές, τα ποιήματα περνάνε από κριτική επιτροπή (είπαμε αυτούς που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους) και αξιολογεί τα ποιήματα. Οι νικητές 3 και όσοι δεν κερδίσουν το 10ρικο δεν επιστρέφεται «βεβαίως-βεβαίως» (Τσαγανέας στην ταινία το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο). Τα βραβεία είναι χρηματικά. Δηλαδή οι νικητές μοιράζονται 1350 ευρώ αναλόγως τη θέση που κέρδισαν. Αφαιρεσούλα και πολλαπλασιασμό ξέρετε έτσι; 300Χ10=3000. 3000- 1350=1650 το κέρδος. Οι συμμετέχοντες κερδίζουν όλοι και έκπτωση στα σεμινάρια, το 10ρικο δεν επιστρέφεται και όσοι δεν κέρδισαν περιμένουν τον επόμενο διαγωνισμό. Που γίνεται πάλι σε μερικούς μήνες. Τώρα οι συμμετέχοντες μπορεί να είναι παραπάνω από 300 αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι πως ζεστά ευράκια μπαίνουν στις τσεπούλες. Και για να φανούν καλά παιδάκια λένε πως άμα δεν συμπληρωθούν 300 συμμετοχές θα τα βάλουν από την τσέπη τους. Βρε ψυχούλα! Βρε άνθρωπα! Μπράβο. Αλλά με τόσους ποιητάδες που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα σίγουρα μαζεύονται οι συμμετοχές. Τα αποτελέσματα ανακοινώνονται έξι μήνες μετά (δεν τολμώ να φανταστώ γιατί) και στο μεταξύ τρέχει άλλος διαγωνισμός και τρεχάτε καλόπαιδα να πάρετε μέρος. Εντάξει recpect φίλε που το σκέφτηκες. Ωραία δουλειά. Λίγα δίνεις πολλά παίρνεις. Για περάστε, για περάστε.

Και βέβαια κατά τη βράβευση να φωτογραφίες, να selfie να δεκάδες ποστ: Κέρδισα το βραβείο! Με βραβεύσανε για την ποίηση μου. Ιδού πως γίνεται.

ΥΓ: Ανάλογοι διαγωνισμοί γίνονται και για πεζά. Τζάμπα πράμα, τρέχα μπορεί να κερδίσεις κι εσύ λεφτά, χώρια οι φωτογραφίες.

Moon hotel Kabul (Κριτική του Αχιλλέα Σωτηρέλλου)

Αυτή τη φορά η έκπληξη μας έρχεται από τη Ρουμανία, σε μια στυλιζαρισμένη ταινία που συνδυάζει άψογα το road trip, τη λαϊκή παράδοση και το κατασκοπευτικό θρίλερ.

Μια ιστορία που ξεκινάει από την Καμπούλ όταν μετά από ένα one night stand με μια συμπατριώτισσα του διερμηνέα ο δημοσιογράφος Ιβάν επιστρέφει στο Βουκουρέστι και λίγες μέρες μετά πληροφορείται πως αυτοκτόνησε σε μια υπόθεση με πολλά θολά σημεία…

Αποφασισμένος να αποκαταστήσει το όνομα της και να της εξασφαλίσει μια δίκαιη ταφή, παραλαμβάνει τη σωρό της από το νεκροτομείο και ξεκινάει με νοικιασμένη νεκροφόρα για τη γενέτειρα της στα βόρεια. Και κάπου εκεί ξεκινάει και περιπλάνηση που θυμίζει Κουστουρίτσα στα καλύτερα του (σ.σ εκπληκτική η ομοιότητα του πρωταγωνιστή με τον γνωστό σκηνοθέτη).

Εκπληκτική η σκηνή του τσιγγάνικου γάμου, συγκλονιστικός ο διάλογος με τον τραγόπαπα που αρνείται να τη θάψει διότι η αυτοκτονία αποτελεί αμαρτία, οπτασία οι σκηνές από την αγροτική Ρουμανία με τα ήθη και τα έθιμα, θεατρική σχεδόν η αγρύπνια με τη νεαρή κοπέλα στο ανοιγμένο φέρετρο. Το Moon hotel Kabul αποτελεί ένα σχεδόν μικρό διαμαντάκι με διδάγματα από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες μέχρι τη σύγχρονη Βαλκανική κουλτούρα που συμπυκνώνει την αγνότητα, την καλοσύνη αλλά και τα πάθη των απλών ανθρώπων.

Χρόνος : ένα παλιό παραμύθι (Του Χριστόφορου Τριάντη)

Ένα παλιό παραμύθι είναι ο χρόνος , αφημένο στο συρτάρι του φθαρμένου κομοδίνου (δίπλα σου). Κι ο μύθος του (μικρός ή μεγάλος) κάπως καλά αρχινημένος (ισχύει για πολύ κόσμο αυτή η αξιωματική πρόταση). Μα έπειτα (και σύντομα) γίνεται αποκλειστικό δρομολόγιο προς την ισόβια απαξίωση και τη θλίψη.

Παρεμβαίνουν και επεισόδια κωμικοτραγικά (τα περισσότερα άνευ σημασίας) στη σκολιά οδό. Κι όσα από αυτά έχουν μια κάποια δυναμική ή είναι απλώς υποφερτά, εξαϋλώνονται ευθύς, χάνονται από τις κιτρινισμένες σελίδες (εντός και εκτός του παραμυθιού). Υπάρχουν βέβαια και στοιχεία άξια καταγραφής (συνθήκες με τη μνήμη), όπως π.χ. μια γιορτή (ή πολλές), για το πρωτόγνωρο και πρωτοφανέρωτο τού θεάματος. Τα παιδικά μάτια να κοιτούν στροβιλίζουσες φλόγες πάνω σε τραπέζια και άγιες τράπεζες. Απλοί συνειρμοί για ό,τι αξιοσημείωτο πρόκειται ν’ ακολουθήσει, κατά τ’ ανθρώπινα μέτρα. Κυρίως, ως ενθύμηση όλων των πραγμάτων που σχεδιάζονται στο νου για να πραγματοποιηθούν και μεταμορφώνονται, σχετικά νωρίς, σε στρεβλά και ημιτελή κομμάτια ενός αποτυχημένου -χρωματικά και θεματολογικά- πίνακα. Προσδιορισμένα και δύσκολα, αγκομαχούν σε χωράφια και πολίχνες, και μεταβάλλονται σε συμπλέγματα ψυχής και σώματος (έχουν συγκεκριμένο και καθοριστικό ρόλο στον χρόνο).

Επειδή όμως, γρήγορα ξεχνιούνται οι οδικές φωταψίες, χωμένες σε οστεοφυλάκια και μνημεία, χρειάζονται κι άλλες εικόνες και λέξεις, για να συμπληρώνεται η οδός προς το τέλος ή την αρχή (επαναληπτικά). Διότι οι νευρώσεις και οι ακυρώσεις είναι τόσες πολλές που αναγκαστικά αξίζουν να τοιχοκολληθούν (ως κειμήλια) και εκεί να παραμείνουν, μέχρι να κτιστεί ένας άλλος σηματοδότης τοίχος.

Εσύ, σε ρόλο πάσχοντος, μετράς τα δευτερόλεπτα του καθορισμού ή όποιας άλλης ονοματοθεσίας προστίθεται στην προσωπική ιστορία – παραμύθι, (αφιερώσεις στην αλαλία μπροστά στο τίποτα). Είναι άλλωστε επιεικώς χρειαζούμενο να υπάρχει κάτι στον τοίχο της ύπαρξης, οτιδήποτε –μεταφορικά- πτητικό. Κάθε τοίχος έχει να προσφέρει στην εξέλιξη τού παραμυθιού, λίγο πριν ακυρωθούν χρονικά οι πλείστες τόσες μέρες (ίδιες και απαράλλαχτες με τις πρώτες της ενηλικίωσης και στη συνέχεια, της ωριμότητας).

Αλλά στους προσωπικούς λογαριασμούς απαγορεύεται να εμφιλοχωρούν ονειρικά τερτίπια, δηλαδή εικόνες όπως : πουλιά να πετούν και να σε παρασύρουν σε μακρινά ταξίδια. Όμως κάπου εκεί (σχεδόν νομοτελειακά), παύει η απόπειρα να πετάξεις και να φύγεις. Ξανά εισέρχονται επί των βημάτων (και των στοχασμών), πλήθος βροχερών ημερών και νυχτών, συναλλαγές μυστικές με τις μεσημεριανές ώρες, ζωγραφισμένες με αίμα. Ένα άλλο αίμα, προϋπόθεση αναγέννησης πατρικών ή άλλων προπατορικών δηλώσεων, «συνδεδεμένο» με μια ακτινοβολούσα σελήνη ή μ’ ένα κομμάτι της (αφημένο στην αυλή του πατρικού). Είναι απαραίτητη και η ποιητική χροιά της χρονικής εκτίμησης , αλλιώς χάνεται οριστικά ο σκοπός της ζωής. Ναι, υφίσταται ένας σκοπός (άδηλος) σε κάθε μικρή ή μεγάλη εκδήλωση, προνόμιο αξιοπρεπούς παύσης ελπίδων και επιθυμιών, άνευ συζητήσεων και ικεσιών. Ιδιαίτερα, αν εκεί, στο κέντρο της σκοποθεσίας, δεν μοιράζονται πια χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, έτοιμες να μπερδεύουν όλη τη στοχαστική συναλλαγή με τον εχθρό εαυτό μας, και να την ξαναφέρνουν πίσω στην αρχή (θεατρικά και κωμικοτραγικά).

Με λίγα λόγια, στο συρτάρι υπάρχει ένα παλιό παραμύθι, όπου εσύ, ως κεντρικός ήρωας, κάθεσαι δίπλα σ’ ένα κιτς φωτιστικό, για να διαβάσεις τη δική σου ιστορία, δίχως αυτήν τη φόρα, καμία μα καμία γοητεία. Όλα, μα όλα, εξαντλούνται από την πραγματικότητα, τις κινήσεις της. Μικρά επεισόδια υπάρχουν: ένα σκούντημα στο πονεμένο πόδι ή ένα χάδι στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Κυρίως για να γίνει αποδεκτή η επισήμανση : το τέλος του μύθου ή αυτού που επρόκειτο να γίνει κάτι σαν μύθος. Ενίοτε δικαιώνεσαι στο παιχνίδι (σπάνια), από λανθασμένο υπολογισμό που κάνουν οι άλλοι. Η μετριότητά τους αποτελεί και τη ήττα τους, δεν την αντιλαμβάνονται όμως, τη θεωρούν ως σημαίνουσα παρουσία στον οργανωμένο κόσμο. Και η ψυχολογική ερμηνεία : υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της σάρκας (φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γάρ αποθνήσκομεν) και του νου (του κοινού νου). Μα πάντα κυριαρχεί η νεότητα, δίχως φκιασίδια και με τη βοήθεια της τύχης (λόγια μεγάλων εραστών αυτά). Αλλά και πάλι, κάπως ενάντια στους κανόνες του αιώνιου, εξαντλείται σχετικά εύκολα σε παιχνιδάκια και διάφορες ανώμαλες καταβασίες, πασαλειμμένες με χρώματα και σκοτωμένες πυγολαμπίδες. Για τους τυχερούς της δεύτερης ευκαιρίας, δίνεται η δυνατότητα ν’ ακολουθήσουν τις αυλακιές με τα αρχαία οστά και ερείπια. Απλά, τέτοιες διαδρομές δεν ενδιαφέρουν κανέναν, ούτε καν όλους όσοι ισχυρίζονται ότι αγαπούν το φως. Γίνονται κι αυτοί ένα λησμονημένο κομμάτι σκόνης στον δρόμο (μακρύς ο δρόμος ή ο προορισμός, κατά τον Κάφκα).

Κι ως επίρρωση, έρχονται ένας σωρός φθηνοποσίες και διάφοροι άλλοι σχηματισμοί, από ψέματα, ληγμένες ηδονές και μικροενθουσιασμούς (λόγω νεότητας και ταξικής παραδοχής). Συμπληρώνουν τους επιθανάτιους ρόγχους και το συντακτικό. Συνονθύλευμα εμπειριών, βαφτισμένων ως κρίσιμα μέτρα για κανονική ζωή και ευτυχία, πρωτίστως εκείνη που σε οδηγεί ολοταχώς, στην ανυπαρξία

Άτυπα, δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς, στο εσωτερικό του χρόνου ενυπάρχουν όλες οι ανθρώπινες εκδηλώσεις, αλλά πάραυτα και σχεδόν συνειρμικά, η ροή τους αποδυναμώνεται και χάνεται. Μπροστά στην ευθεία γραμμή (στην αόρατη α-νόητη γραμμή ) βρίσκονται κάθε μέρα νέα επεισόδια εκατομμυρίων προσώπων μέσα στις ίδιες πάντα συντεταγμένες. Εικόνες και λέξεις, υβρεολόγια, ευχολόγια, διαψεύσεις και επικυρώσεις, ντυμένες με αρώματα και μυρωδιές, και τα σάβανα της τελικής παρακμής και πτώσης, άτεχνα κι αζωγράφιστα.

Υπερτονίζονται – χαροποιώντας – τους συμμετέχοντες, ένα σωρό τελετές και επιτυχίες (οι αποτυχίες αποσιωπώνται λόγω εγωισμού και προσωπολατρίας). Κυρίως, όσες αφορούν επιτυχημένα επαγγέλματα, παιδιά, εγγόνια, ωραίους και αποτυχημένους γάμους και συνευρέσεις (λειψές κι ολοκληρωμένες), αγορές και πωλήσεις πραγμάτων και ψυχών (ηδονική κατάσταση η δύναμη πάνω στον άλλον). Ό,τι τέλος πάντων πουλάς και αγοράζεις ακριβά, αξίζει να ενταχθεί στις καλένδες, μήπως και δώσει νόημα στη διαδικασία της αναπνοής. Κι όλο αυτό το χρονικό μακελειό είναι βέβαιο ότι δεν αφορά φτωχούς και απόκληρους. Εδώ δεν χρειάζεται καμιά ψηλάφηση και συγκατάβαση προς τις προδιαγραφές του χρόνου, αρκεί να έχουν λίγα χρήματα για να πίνουν, να μεθούν και να βρίζουν τα απογεύματα της Κυριακής : μοίρες και θεούς της μπάλας.

Οι άλλοι, οι κυνηγοί εμπειριών και τελετών, ταξιδιών και άλλων δανεικών ιστορικών μοντέλων, είναι οι αρνητές του χρόνου. Ετούτοι πασχίζουν περισσότερο με τα δευτερόλεπτα και τις προκρούστειες λογικές, σαν πλησιάζουν τα γηρατειά, οι διαψεύσεις και οι ασθένειες. Τότε μόνο αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να αλλάξουν κατοικίες και ταπετσαρίες, και να πάρουν καινούργιες, ούτε να αλλάξουν εραστές κι ερωμένες, ούτε να τρέξουν στις ορκωμοσίες και στους γάμους τέκνων και παράτεκνων (υπάρχει ένας κορεσμός και μια επανάληψη), σώζοντας έτσι το γελοίο , και τις όποιες προτάσεις σχηματίζονται με κατηγορούμενα (αποτελέσματα του συντακτικού).«Είμαστε χαρούμενοι ή υπήρξαμε για κάποιες ώρες ευτυχισμένοι, είμαστε τακτοποιημένοι (σύνταξη και εφάπαξ), είμαστε ζωντανοί κι οι άλλοι πεθαίνουν, είναι τα παιδιά μας γερά, είναι οι καταθέσεις μας εύρωστες». Φτωχό τέλος για παραμύθι, αλλά τέλος.

Είναι πράγματι το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού τόσο χαμηλό;

Είσαι ο,τι τρως. Αρχαία Κινέζικη παροιμία. Και πράγματι, αν κάθε μέρα δίνεις σε έναν άνθρωπο σκυλοτροφή μοιραία κάποια στιγμή οι γαστριμαργικές συνήθειες του θα εναρμονιστούν με αυτές των συμπαθών τετράποδων.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, το ελληνικό κοινό βομβαρδίζεται τα τελευταία χρόνια τόσο τηλεοπτικά όσο και λογοτεχνικά με ο,τι χειρότερο και πιο φτηνιάρικο υπάρχει. Μοιραία θα αποκτήσει μαύρα μεσάνυχτα για τους βασικούς κανόνες δραματουργίας. Τελευταία απόδειξη η απορία πολλών γιατί κόπηκε από τη γνωστή πλατφόρμα η ανερμάτιστη σειρά «1899», όπως και στον αντίποδα η αποθέωση της- κάτι σαν ταινίας- «Μαγνητικά πεδία»… Όσο για τη «λογοτεχνία», από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει, όταν το πορδοβούλωμα με το «βιβλιοκαφέ» στα νότια προάστια όχι μόνο επιβάλλεται στο κοινό από τα κάθε λογής Μπουροειδή και οι Αμάντες αλωνίζουν προσφέροντας μέχρι και σεμινάρια «δημιουργικής γραφής» σε πάσης φύσεως ηλίθιους δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε καν για «κριτήριο»…

Το κοινό βομβαρδίζεται καθημερινά από θραύσματα ανόθευτου κρετινισμού και λογοτεχνικής αβελτηρίας, μοιραία αν δεν έχει το υπόβαθρο ή δεν έχει ακονίσει επαρκώς τις πνευματικές αντοχές του θα υποκύψει.

Από την άλλη και δεινούς αναγνώστες και δεινούς συγγραφείς έχουμε, στριμωγμένους δυστυχώς στο περιθώριο και ίσως εξαφανισμένους από την πλειοψηφία των εθισμένων στην κακή ποιότητα. Το φταίξιμο ωστόσο δεν μπορεί να ριχτεί στους τελευταίους αλλά στο τρίπτυχο Πολιτεία- Εκδοτικοί- Δημοσιογράφοι. Όσο τα συγκεκριμένα πόστα καταλαμβάνονται από ανθρώπους μειωμένου καταλογισμού και πνευματικής στάθμης ή ακόμα χειρότερα κληροδοτούνται από τους γονείς, τότε η κατάσταση θα επιδεινώνεται.

Καλή χρονιά να έχουμε…

Η απάτη των ανθολογιών

"Ομολογώ ότι δεν είχα μάθει ποτέ γι’ αυτή τη «μπίζνα» των εκδοτικών οίκων αλλά προσφάτως την έμαθα κι αυτή. Κι όταν λέω εκδοτικών οίκων εννοώ πολλών ακόμα και γνωστών. Υπάρχει κάποιος που συλλέγει τους πελάτες: ποιητές, διηγηματογράφους και πάσης φύσεως ανθρώπων που προφανώς χτυπάει την πόρτα τους με κάποιο κείμενο τους. Τους στέλνουν ειδοποίηση(με mail ή στο μέσεντζερ) ότι αν θέλουν να στείλουν ποίημα ή πεζό που θέλουν να συμπεριληφθεί σε μία σπέσιαλ ανθολογία να απαντήσουν άμεσα. Την χαρακτηρίζουν συλλεκτική, επετειακή, της χρονιάς κλπ. Πάντως στα βιβλιοπωλεία δεν θα κυκλοφορήσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και δεν ξέρω αν υπάρχει ISBN σε αυτές της ανθολογίες ή είναι καθαρά εκτύπωση. Τους λένε ότι θα γίνει επιλογή μιας και οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλοί. Τους στέλνουν λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι τη δουλειά τους και ύστερα από 2-3 μήνες τους στέλνουν άλλο μήνυμα ότι το κείμενο τους εγκρίθηκε. Και σε λίγες μέρες πιο μετά στέλνουν ένα μήνυμα ότι επειδή η συλλογή θα είναι «ειδική» (γράφω πιο πάνω τα είδη) θα βγουν περιορισμένα αντίτυπα τα οποία θα πρέπει να αγοράσουν οι ίδιοι. Υποχρεωτικά το λιγότερο δύο και αν θέλουν παραπάνω να το δηλώσουν πριν το εκτυπώσουν. Η τιμή κυμαίνεται από 12 ευρώ έως 18 ευρώ. Τα οποία αντίτυπα καλούνται να πουλήσουν οι ίδιοι ή να τα χαρίσουν σε φίλους για καλό όλων των συμμετεχόντων. Αν δεν σας παραξένεψε ήδη η ιστορία αυτή να σας πω τώρα και τα backstage. Πρώτον δεν γίνεται καμία επιλογή κειμένων ή ποιημάτων. Όλοι θα επιλεγούν αρκεί να μπορούν να πληρώσουν τα αντίτυπα που θα παραγγείλουν.

Δεύτερον το κόστος αυτών των βιβλίων για ένα εκδότη είναι το πολύ 3 ευρώ έως 5 ευρώ. Γιατί δεν πληρώνουν επιμέλεια που στοιχίζει 0,02 η λέξη (αν είναι π.χ. 15000 λέξεις 300 ευρώ η αμοιβή του επιμελητή), δεν πληρώνουν μακέτα, δεν πληρώνουν την προμήθεια της διακίνησης. Είναι καθαρή εκτύπωση που στα φωτοτυπεία είναι 0,02 η σελίδα και η βιβλιοδεσία (για ιδιώτη πάντα) ξεκινάει από 6 ευρώ και φτάνει έως 15 ευρώ. Αυτές οι τιμές είναι για ιδιώτες και τις συνέλεξα κατόπιν έρευνας σε πολλά φωτοτυπεία. Για έναν εκδότη στις τιμές αυτές βάλε πολύ λιγότερο.

Εν κατακλείδι τους στοιχίζει 3 ευρώ και το πουλούν από 12 ευρώ έως 18. Το κέρδος τους το βγάζετε ύστερα από μία απλή αφαίρεση. Καθαρό κέρδος, αφορολόγητο (γιατί απλά είναι μαύρα λεφτά) στην τσέπη του εκδοτικού οίκου και στην τσέπη του γνωστού που σας κάλεσε. Οι μικροί εκδοτικοί οίκοι μπορεί να σου κάνουν και μια έκπτωση αν πάρεις παραπάνω από δύο αντίτυπα. Οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι καμία έκπτωση.

Οι περισσότεροι συμμετέχοντες αγοράζουν αντίτυπα αξίας 100 ευρώ και άνω και αμολιούνται να τα πουλήσουν ή να τα χαρίσουν αφού «εκδόθηκε» η δουλειά τους. Το λιγότερο που μπορεί να κερδίσει ένας εκδοτικός οίκος είναι περίπου 1.500 ευρώ και έχω μάθει ότι έχουν κερδίσει και 10.000 ευρώ καθαρά και αφορολόγητα.

Με λίγα λόγια κάτι σαν αυτοέκδοση μόνο που είναι για χαμηλά μπατζετ. Θα σου στοιχίσει από 30 ευρώ και άνω και σε έχουν πείσει ότι συμμετέχεις σε κάτι ξεχωριστό για την προώθηση της τέχνης και των γραμμάτων. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει προώθηση των κερδών τους είναι, εκμεταλλευόμενοι τον πόθο πολλών να εκδοθούν. Συνήθως καλούν και μερικούς γνωστούς σαν κράχτη, πράγμα που στο λένε για να νιώσεις ακόμα πιο περήφανος. Δεν ξέρω καν αν αυτοί οι «γνωστοί» πληρώνουν τα αντίτυπά τους ή τους τα χαρίζουν.

Μερικά από αυτά τα ποιήματα ή τα κείμενα που παίρνουν μέρος σε τέτοιες ανθολογίες είναι καλά. Αλλά, άλλα είναι κατασκευάσματα νου έγκλειστου σε ψυχιατρείο που απευθύνονται πάλι σε τρόφιμους ψυχιατρείου ή ανθρώπους που δεν κατέχουν το αντικείμενο. Στομφώδεις αρλούμπες, σκοτεινές, που στερούνται νοήματος και περιεχομένου. «Τι θέλει να πει ο ποιητής;». Το γνωστό ερώτημα.

Να σημειώσω επίσης ότι τα περισσότερα βραβευμένα ποιήματα είναι με χρήματα. Δηλαδή οι βραβεύσεις πληρώθηκαν από τους ίδιους τους ποιητές με κάποιο τρόπο. Είτε σαν προωθητική ενέργεια ή με κάποιο έμμεσο τρόπο. Να τους έχουν πείσει πάλι δηλαδή ότι έχουν «επιλεγεί». Επίσης να γνωρίζετε ότι οι περισσότερες κριτικές που βλέπετε πληρώνονται. Οι άνθρωποι που θα γράψουν διθυράμβους για τέτοια κείμενα έχουν πάρει το λιγότερο 150 ευρώ γι’ αυτό. Γνωστός ποιητής με ψευδώνυμο που θυμίζει σαρκοβόρο της ζούγκλας πληρώνεται για να γράψει «δυο καλά λόγια». Οι οποίες κριτικές είναι επίσης δυσνόητες όπως τα ποιήματα που γράφουν.

Φίλοι αν θέλετε τόσο πολύ να εκδοθείτε μην πληρώνετε γι’ αυτό. Στις εκθέσεις βιβλίων τα περίπτερα αυτοεκδόσεων είναι αυτά που δεν έχουν καθόλου κόσμο ή μόνο λίγους: αυτούς που πλήρωσαν για να εκδοθούν. Μη μου πείτε ότι βιβλία αυτοεκδόσεων μπαίνουν σε γνωστά μεγάλα βιβλιοπωλεία γιατί δεν γνωρίζετε μια λεπτομέρεια. Τα μεγάλα βιβλιοπωλεία παίρνουν τα βιβλία για ένα κομμάτι ψωμί και δίνουν τα λεφτά ύστερα από μήνες εφόσον πουληθούν.

Χίλιες φορές να αγοράσετε την εφαρμογή που κάνει βιβλία ηλεκτρονικά που τα ξεφυλλίζεις και την πληρώνεις μία φορά και να βάλεις τα γραπτά σου εκεί. Αν δεν θέλεις ούτε αυτό απλό Pdf. Τα Word όλα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν και Pdf. Κατόπιν ανέβασε τα στο ίντερνετ και ή ζήτα ένα μικρό ποσό ή δώστα δωρεάν. Τουλάχιστον θα σου μείνει η ικανοποίηση. Από το να σου τα φάει ο έξυπνος και να μη κερδίσεις τίποτα καλύτερο αυτό.

Και προς Θεού: οι επιμελητές δουλεύουν και ανεξάρτητα. Δεν ανήκουν σε εκδοτικό οίκο όλοι. Βρείτε τα στην τιμή και δώστε το χειρόγραφό σας να το φτιάξει. Είναι πολύ άσχημο να υπάρχουν ανορθογραφίες, λάθη σύνταξης, 200 θαυμαστικά σε ένα κείμενο, κόμματα που δεν χρειάζονται, κείμενα χωρίς παραγράφους και ένα σωρό άλλα. Η επιμέλεια (σε σοβαρούς οργανισμούς) είναι δύο χρόνια σπουδές. Κάτι μαθαίνεις παραπάνω αυτά τα δυο χρόνια δώσε με εμπιστοσύνη το κείμενο σου σ ́ έναν επαγγελματία. Θα είναι άρτιο και κατανοητό. Δεν θα είναι χαστούκι στο πρόσωπο του αναγνώστη σου.

Μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού διαβάζει σε τάμπλετ. Έχεις πιο πολλές πιθανότητες να σε διαβάσουν έτσι. Ένα άλλο κόλπο είναι να βάλεις στο ηλεκτρονικό σου βιβλίο κωδικό QR να τον τυπώσεις σε σελιδοδείκτες και να τον μοιράζεις ή να τον πουλάς σε μια συμβολική τιμή. Καλύτερα έτσι. Άλλωστε στην Ελλάδα κανένας συγγραφέας δεν κερδίζει εκατομμύρια και οι περισσότεροι δεν βιοπορίζονται από την συγγραφική τέχνη. Γίνε κυρίαρχος της μοίρας σου και καπετάνιος της ζωής σου.

Υ.Γ. σε άλλο άρθρο θα αναφερθώ στο μάρκετινγκ των σπουδών επιμέλειας-διόρθωσης κειμένων και της δημιουργικής γραφής."

Βίζιτα (Του Αχιλλέα Σωτηρέλλου)

Το κορμί μου είναι πλατεία.

Τοίχος κοσμημένος με ανορθογραφίες βανδάλων.

Κτήμα δημόσιο.

Χωνευτήρι ανεκπλήρωτων πόθων και νοσηρών απωθημένων

Είναι πίστα που φλέγεται από καμένα λάστιχα.

Το μπιχλιμπίδι στην αρμαθιά του βιομηχάνου και το χρυσάφι στα ακροδάχτυλα του καπετάνιου.

Ο χαβαλές μιας παρέας πιτσιρικάδων λίγο πριν το τελευταίο μετρό.

Η αντίπαλη ομάδα και μια μπάλα στα δίχτυα.

Το κορμί μου είναι καταφύγιο τσογλανιών, απόκληρων και ποιητών.

Ορφανά αποτυπώματα ταλαιπωρημένου ανδρισμού.

Ξινό γάλα και μητρικό χάδι.

Το κορμί μου είναι πλατεία.

Διαδήλωση.

Αλκοόλ.

Απελπισία.

Στιχάκι πεταμένο στα σκουπίδια.

Η απόγνωση κάτω από τα σκουριασμένα κάγκελα μιας πεζογέφυρας.

Τοξικές αναθυμιάσεις αστικής βαρβαρότητας.

Το κορμί μου είναι άχρονο.

Άκαμπτο.

Ουλή.

Κενοτάφιο.

Επαίτης.

Βίζιτα…

Μισέλ Ουελμπέκ- Τα στοιχειώδη σωματίδια (κριτική του Αχιλλέα Σωτηρέλλου)

Αν στο Μεσαίωνα ήταν η «Βίβλος» και στη βιομηχανική επανάσταση «Το κεφάλαιο», τότε «Τα στοιχειώδη σωματίδια» του Μισέλ Ουελμπέκ μπορούν να χαρακτηριστούν το Ευαγγέλιο της εποχής μας. Μιας εποχής μεταβατικής που η κατάληξη της περιγράφεται από τον συγγραφέα με τα πιο μελανά και δυστοπικά χρώματα.

«Όταν επιβάλλεται η τροποποίηση ή η ανανέωση του θεμελιώδους δόγματος, οι γενιές που θυσιάζονται κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού μένουν ουσιαστικά ξένες προς αυτόν, και συχνά γίνονται ευθέως εχθρικές» παραθέτει κάποια στιγμή ο συγγραφέας στο βιβλίο τα λόγια του Auguste Compte, συνοψίζοντας την ψυχοσύνθεση των δύο ηρώων του αλλά και προδιαγράφοντας τη μοίρα τους. Του σεξομανή Μπρύνο που η αποτυχία του στο αντίθετο φύλο τον κατακλύζει με νευρώσεις και του λαμπρού αλλά αποσυνάγωγου, ετεροθαλούς αδερφού του Μισέλ.

Οι δύο τους, ζουν αλλά κυρίως παρατηρούν την παρακμή και την αποσύνθεση της δυτικής Ευρώπης σε μια εποχή που η κατάρρευση των δογμάτων αναπληρώνεται από τον άκρατο ηδονισμό, τον στυγνό ανταγωνισμό, την επαναφορά μιας πρωτογονικής κατάστασης ως απόρροια του επιθετικού, ξενόφερτου, καπιταλισμού όπου η αποσάθρωση των δομών της κοινότητας και της οικογένειας μεγαλοποιεί και διαστρεβλώνει το εγώ καθιστώντας τον ατομικισμό ως τη μόνη βιώσιμη συνθήκη. Δεν είναι τυχαίο ότι η αγγλική μετάφραση του βιβλίου αποδίδεται με τον τίτλο «Atomised».

Ανήμποροι, όπως και οι πλειοψηφία αυτής της γενιάς, να απορροφηθούν από αυτή τη συνθήκη τα δύο αδέρφια «αυτοκτονούν» με τον δικό του τρόπο ο καθένας μαζί με ολόκληρη την Ευρώπη προλειαίνοντας την απαρχή ενός θαυμαστού «καινούργιου κόσμου» όπου η βιοτεχνολογία προσφέρει την τελική λύση με την ανάπτυξη της κλωνοποίησης. Μιας κοινωνίας, δηλαδή, με μονάδες προγραμματισμένες και απαλλαγμένες από τις παθογένειες της επιβεβλημένης άγρας του κέρδους και του κανιβαλισμού. Στα χνάρια των σύγχρονων Αμερικανών λογοτεχνών- Μπρετ Ίστον Έλλις, Πόλανικ κ.ο.κ- που ακτινογράφησαν τη χρεοκοπία της γενιάς τους, ο Μισέλ Ουελμπέκ το πάει ένα βήμα παραπέρα προσφέροντας στον αναγνώστη μια εφιαλτική προφητεία…

Υ.Γ 1: Άθλιο και παραπλανητικό το εξώφυλλο της «Εστίας» από την οποία κυκλοφορεί η Ελληνική μετάφραση, για αυτόν τον λόγο παραθέτουμε την αγγλική έκδοση

Υ.Γ 2: Το βιβλίο μεταφέρθηκε πιστά στον κινηματογράφο το 2006 σε γερμανική παραγωγή υπό τον τίτλο «Elementarteilchen»