Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ στατιστικά έχουμε τους λιγότερους αναγνώστες όλοι θέλουν να βγάλουν τα εσώψυχα τους. Κοινώς, άνθρωποι που αγνοούν βασικούς δομικούς και δραματουργικούς κανόνες γίνονται, ή σωστότερα προσποιούνται, τους συγγραφείς.
Είναι δικαίωμα του καθενός να βγάλει τις σκέψεις του στο χαρτί; Προφανώς και είναι. Για ό,τι ωστόσο κυκλοφορεί στην αγορά θα έπρεπε να υπάρχουν σοβαροί κανόνες αξιολόγησης τους οποίους θεωρητικά θα τηρούσαν οι εκδοτικοί. Φευ…
Σε μια χώρα που το ενενήντα τοις εκατό των εκδοτικών είναι μπαταχτσήδες και άσχετοι με το αντικείμενο με μοναδικό μέλημα το εύκολο κέρδος είναι λογικό η αγορά να έχει γεμίσει σαβούρες και το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού να υποβαθμίζεται διαρκώς.
Δυστυχώς μαζί με ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ένας κακός συγγραφέας ή ένας μη συγγραφέας είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι και συνεπώς σαφώς πιο πολύτιμοι για ένα εκδοτικό παραμάγαζο.
Σε αυτό το πλαίσιο ασφυξίας πραγματικά σπουδαίοι συγγραφείς χάνονται. Και μαζί έχει χαθεί μια τρομερά ταλαντούχα γενιά νέων λογοτεχνών που σεβόμενοι την τέχνη τους αρνούνται να γίνουν συμμέτοχοι σε αυτό το πανηγύρι
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου