Περί επανάστασης (Δημήτρης Πλιάκας)

Το ασανσέρ σταμάτησε στον 5ο όροφο. Άνοιξε.

Προχώρησαν στον διάδρομο, φτάνοντας στην δεύτερη πόρτα που βρίσκονταν στα δεξιά τους.

- "Όλα καλά. Όμορφα", του είπε η γυναίκα του, κλείνοντας το μάτι.

Χαμογέλασε. Χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε ο Λ. και τους οδήγησε στο σαλόνι. Οι περισσότεροι ήταν εκεί. Μόνο ο αρχηγός δεν είχε εμφανιστεί.

Κάνα δυο τους χαιρέτησαν κουνώντας το κεφάλι τους. Η Μ. και ο Τ., ήρθαν κοντά τους.

- "Μεγάλη μέρα η σημερινή. Επιτέλους, δικαίωση! ", είπε η Μ. κάνοντας το σήμα της νίκης με το χέρι της. - "Στάσου να περάσει πρώτα το νομοσχέδιο από την Βουλή. Να είμαστε σίγουροι", της απάντησε ο Τ., ο οποίος δεν ήταν υπουργός όπως η Μ., αλλά ως βουλευτής είχε κάποιες αμφιβολίες για την έκβαση της αυριανής ψηφοφορίας.

Άρχισε να βαριέται. Καλύτερα να μην ερχόταν στην συγκέντρωση. Αλλά, πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Από εκείνον έπρεπε να το μάθουν.

Άφησε την Ελένη με τους άλλους δύο, κινούμενος προς την γωνία του καναπέ. Δεν πρόλαβε να καθίσει, όταν ένα χέρι από την διπλανή πολυθρόνα, τον άρπαξε και τον έφερε κοντά σε ένα πρόσωπο με πολλά γένια.

Ήταν ο Θ., από τους παλιότερους εν ενεργεία βουλευτές και έμπιστος του αρχηγού. Ήταν ο άνθρωπος των "ειδικών" αποστολών. Το πρόσωπο με τα πολλά γένια, μίλησε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά:

- "Τελικά θα ψηφίσεις αύριο ε; Αλλιώς γιατί να έρθεις εδώ, απόψε;"

Δεν του απάντησε. Έκανε προς τα πίσω ακουμπώντας την πλάτη του στον καναπέ, σηκώνοντας το κεφάλι προς τα πίσω, μήπως του έρθει καμία ιδέα. Ο άλλος είχε κάτσει στην πολυθρόνα, σκύβοντας στο κινητό του. Δεν του ήρθε. Σηκώθηκε και ζήτησε την προσοχή των παρευρισκομένων.

- "Αύριο θα καταψηφίσω το νομοσχέδιο και θα παραιτηθώ. Ήδη, το έχω ανακοινώσει στον πρόεδρο.''

Έμειναν όλοι παγωμένοι, αμήχανοι, με την Ελένη να τον κοιτάζει έκπληκτη. Δεν της είχε πει τίποτα.

Ο Ν., κορυφαίος υπουργός και σημαντικός πολιτικός παράγοντας, έβγαλε τα γυαλιά του και έπιασε το κεφάλι του, σαν να το ένιωθε βαρύ. Του είπε:

- "Δηλαδή θα βάλεις σε κίνδυνο την αξιοπιστία της κυβέρνησης και κατά συνέπεια της χώρας. Ασφαλώς θα έχεις κάποιον καλό λόγο για αυτό......"

- "Τι λόγο να έχει ρε Βαγγέλη; Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν είναι στα καλά του;" φώναζε αγανακτισμένα, ο μέχρι πριν λίγο "συνωμότης" βουλευτής.

- "Η συνείδηση μου. Αυτός είναι ο λόγος. Δεν θα ψηφίσω κάτι που δεν πιστεύω".

Τον κοίταξαν περίεργα. Σαν να μην κατάλαβαν τα τελευταία λόγια του. Σαν να έβλεπαν κάποιον εντελώς άγνωστο, ξένο, έναν άνθρωπο εκτός τόπου και χρόνου, εκτός "κλίματος".

Ο υπουργός έκανε νόημα στους υπόλοιπους, ενώ παράλληλα βάδιζε προς εκείνον.

- "Μάλλον έχεις πιεστεί. Καταλαβαίνω. Άσε να σε πάμε μέχρι το μπάνιο, να βρέξεις λίγο το πρόσωπο σου, να συνέλθεις. Έλα να σε βοηθήσουμε…."

Άρχισε μηχανικά να κάνει βήματα προς τα πίσω. Έψαχνε με τα μάτια την γυναίκα του. Δεν την έβλεπε.

Μόλις ακούμπησε το κινητό στην δεξιά τσέπη του παντελονιού του, όταν ένα χέρι του έπιασε τον αγκώνα και άρχισε να τον τραβά, ενώ ένα άλλο κινήθηκε προς την τσέπη του.

Ο υπουργός ήρθε από πίσω του, τον αγκάλιασε σφιχτά, προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει.

Παγιδευμένος και πανικόβλητος, έβγαλε μια τρομαγμένη κραυγή:

- "Όχιιιιι...."

*****

Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα.

Του πήρε λίγες στιγμές μέχρι να καταλάβει που ήταν. Είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα του γραφείου του.

- "Τι εφιάλτης ήταν αυτός, πω πω τρομάρα!"

Κοίταξε την οθόνη του κινητού του. Είχε ακόμη μια ώρα μέχρι την συγκέντρωση.

Σηκώθηκε και άνοιξε μια μικρή εντοιχισμένη ντουλάπα. Έβγαλε ένα λευκό πουκάμισο και μια κόκκινη γραβάτα.

- "Θα τους τρολάρω απόψε με την γραβάτα!"

Με αυτήν την μικρή, στυλιστική "παρασπονδία", θα έδειχνε την διαφοροποίηση του από τους υπόλοιπους.

Ήταν μια συνήθεια του αρχηγού, να μην φοράει γραβάτα σε επίσημες εκδηλώσεις. Την μετέφερε και στους υπόλοιπους.

Δεν είχε δώσει κάποια εντολή, αλλά είτε γιατί θέλανε να τον κολακέψουν είτε για να νιώσουν και οι ίδιοι αντισυμβατικοί, το καθιέρωσαν. Όλοι, χωρίς γραβάτα.

Απόψε θα τους "πλήρωνε" με το ίδιο νόμισμα. Να μάθουν ότι υπάρχουν και άλλες γνώμες στις δημοκρατίες.

Την ώρα που έδενε τον κόμπο, επιμελώς είναι η αλήθεια, του ήρθε στο νου εκείνος ο διάλογος με έναν παλιό βουλευτή, λίγο πριν την έναρξη μιας επίσημης εκδήλωσης.

Είχε πάει χωρίς γραβάτα, με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι.

Όταν τον είδε ο παλιός πολιτικός από αλλο κόμμα, τον ρώτησε γιατί ντύθηκε έτσι και εκείνος απάντησε:

- "Είναι επαναστατικό."

Ακούγοντας την απάντηση, ο αντίπαλος πολιτικός, σχημάτισε ένα πικρό χαμόγελο και τον κοίταξε αυστηρά, λέγοντας:

- "Κάποτε ο Φιντέλ Κάστρο πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Βατικανό. Όταν ήρθε η στιγμή να συναντήσει τον Πάπα, το έκανε φορώντας ένα σκούρο κουστούμι με γραβάτα.

Υποθέτω πως στην κρίση σας, την δική σου και του αρχηγού σου, ο Κάστρο είναι λιγότερο επαναστάτης από εσάς..."

Γέλασε τώρα που το θυμόταν. Τελικά, η γραβάτα χρησιμεύει στην επανάσταση. Βέβαια, μεθαύριο στην Βουλή, θα ψήφιζε υπέρ του νομοσχεδίου, έστω και αν διαφωνούσε. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Ήταν έτοιμος να φύγει, όταν ξαφνικά αναρωτήθηκε:

-" Για στάσου, τελικά ποιός από όλους είναι επαναστάτης; Ο Φιντέλ; Ο πρόεδρος; Εγώ στο όνειρο; Εγώ απόψε; Μπερδεύτηκα...."