ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΟΧΙΑΣ (Του Χριστόφορου Τριάντη)

Όσοι άποικοι (κι ήταν αρκετοί) κατάφεραν και γλύτωσαν από τις επιθέσεις των ινδιάνων, κατέφυγαν κακήν κακώς στην πόλη Σιενφουέγκος, στα παράλια της Κούβας. Ήταν σώοι, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα, μικρό ή μεγάλο, που δεν είχε και τόση σημασία. Εκεί στο Σιενφουέγκος, το νόημα του χρόνου άλλαξε τροχιά και ουσία. Άλλαξε υφή θα μπορούσαμε να το πούμε πιο λογοτεχνικά. Οι διασωθέντες δημιούργησαν έναν άλλο χαρακτήρα ή μια άλλη νοοτροπία ζωής, το μέλλον δεν τους ενδιέφερε (καθόλου), παρά μόνο το παρόν. Έτσι ξεπεράστηκαν –γρήγορα και όχι βίαια, είναι η αλήθεια - αναστολές, διαταγές, κατηγοριοποιήσεις και ψευτοευγένειες.

Έβλεπες τους στρατιωτικούς να ξυπνάνε, όποτε ήθελαν και να μην υπακούουν στις εντολές των αξιωματικών τους. Οι στρατιωτικοί βαθμοί εξαφανίστηκαν. Θα μπορούσες να μιλήσεις για αναρχία, αλλά καλύτερα να ‘λεγες για επαναπροσδιορισμό, που καταργούσε τις αξιολογήσεις : ανώτερος και κατώτερος και στον στρατό και στη διοίκηση. Η μόνη απαγόρευση που υπήρχε και επέφερε αυστηρή τιμωρία ήταν η απλή αναφορά στο βασιλικό πολίτευμα και τον ίδιο τον βασιλιά. Έτσι κάποιες λέξεις και κάποια σύμβολα εξαφανίστηκαν, λόγω τιμωρίας ή αδιαφορίας.

Οι γυναίκες παντρεμένες και ελεύθερες, έβρισκαν εφήμερους εραστές κι απολάμβαναν τον έρωτα, που τόσο είχαν στερηθεί, νύχτα και μέρα. Ερωτική πανδαισία. Πολλοί άντρες μεθούσαν και τεμπέλιαζαν ώρες ατελείωτες, και άλλοι καταχαρούμενοι, κυνηγούσαν όμορφες κρεολές, στις γειτονιές του Σιενφουέγκος. Τα σχολεία σταμάτησαν να λειτουργούν. Τα παιδιά είχαν άλλες, ασχολίες. Κολυμπούσαν ατελείωτα, ψάρευαν, έπαιζαν μέχρι το βράδυ κι ύστερα τα έπαιρνε ο ύπνος στις παραλίες και τα χωράφια με τις μπανανιές. Μα και οι ιερείς σταμάτησαν τις εξομολογήσεις, τα επιτίμια και τους αφορισμούς. Μερικοί ντύνονταν έξαλλα και μαζί με γυναίκες της περιοχής, χόρευαν σε γειτονιές και πλατείες νέγρικα τραγούδια, δίχως ντροπή. Υπήρχαν και κάποιοι που αγαπούσαν την μοναξιά, με την αυστηρή έννοια της μοναστηριακής προσήλωσης. Αυτοί έγιναν λογοτέχνες ή άγιοι. Και μέχρι σήμερα τους μνημονεύουν, μέσα από τα έργα τους και τις προσευχές τους.