Είναι κοινό μυστικό, σε κάθε λογοτεχνικό πηγαδάκι που πέφτει στο τραπέζι το όνομα της Διβάνη προκαλείται ο γέλωτας, κοινώς αποτελεί ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο αφού αρκεί μόνο η αναφορά της. Μνημειώδη άλλωστε είναι και τα λόγια πολυμεταφρασμένου συγγραφέα ο οποίος κάποια στιγμή μου είχε πει: «Καλά με αυτήν ασχολείστε, δεν μπορείτε να βρείτε κάποιον πιο δύσκολο στόχο».
Η Διβάνη πουλάει, αυτό βέβαια δεν λέει τίποτα από μόνο του καθώς και ο Ξενάκης πουλάει αλλά αποκαλύπτει μια ευρύτερη παθογένεια στο χώρο των γραμμάτων που δεν είναι άλλη από την κατασκευή συγγραφέων κατά προτίμηση «εύπεπτων» με ροπή προς το γκροτέσκο και το γελοίο.
Διότι μεν μπορεί να μην ενδιαφέρουν κανέναν τα «άρθρα» της στη ρυπαρή "Athens Voice" για το πως έχεσε ο σκύλος της αλλά ό,τι υπερπροβάλλεται επιβάλλεται και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει όχι την Πατάκαινα τη Μπούρα ή οποιοδήποτε άλλο παρατράγουδο με μηδαμινό αισθητικό κριτήριο και λογοτεχνικό υπόβαθρο αλλά τους σοβαρούς αναγνώστες που βλέπουν το βιβλίο να καταβαραθρώνεται.
Το έχουμε ξαναπεί τη στιγμή που μια- έτσι κι αλλιώς προβληματική εμπορικά- βιομηχανία μπαίνει στη μηχανή του κιμά και γίνεται βορά μανατζαραίων και γελωτοποιών μια ολόκληρη ταλαντούχα γενιά λογοτεχνών έχει ήδη χαθεί.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η Διβάνη και η κάθε Διβάνη (για να επανέλθω στα λόγια του συγγραφέα που προανέφερα) αλλά το απόστημα που μεγαλώνει και γιγαντώνεται με την ανοχή και το προμοτάρισμα της πολιτείας, των εκδοτικών παραμάγαζων και των αργυρώνητων μαρκουτσάδων…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου