Έχεις βαρεθεί να βλέπεις κάθε χρόνο τον βλάκα το Μαγκλίνη να παίρνει το «κρατικό» και να γελάνε μέχρι και οι ασβεστόλιθοι στα νταμάρια της Πεντέλης; Έχεις βαρεθεί τη Γιατρομανωλάκαινα σενάμενη κουνάμενη να παριστάνει τον υφυπουργό στο Μέγαρο Μουσικής; Σε καταλαβαίνουμε. Τα «κρατικά» βραβεία αποτελούν το συντομότερο ανέκδοτο στο χώρο των γραμμάτων, μπροστά τους ακόμα και η φιέστα παρωδία του «Αναγνώστη» αποτελεί προκήρυξη για θέση στη ΝΑΣΑ (που ως γνωστόν εκεί δεν αστειεύονται).
Ωστόσο στο Καρτέλ έχουμε τη λύση. Μια λύση βέβαια που απαιτεί μεριτοκρατία σε όλους τους τομείς του βιβλίου και προφανώς αποτελεί ουτοπία. Ωστόσο πως θα δίνονταν τα κρατικά αν είχαν κύρος;
Κατά πρώτον στην Ελλάδα βγαίνουν 8.000 τίτλοι ετησίως. Καμία επιτροπή δεν μπορεί να τους διαβάσει όλους. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να ζητάει από κάθε εκδότικο να τους προτείνει εκείνος από ένα βιβλίο του. Με την προυπόθεση πως οι εκδοτικοί θα είχαν σοβαρούς ανθρώπους να τους διευθύνουν και όχι Μπουροείδη.
Μάνι μάνι μαζεύονται γύρω στους 300 τίτλους μάξιμουμ. Αυτούς η επιτροπή μπορεί όχι απλά να τους διαβάσει αλλά και να τους μελετήσει καταλήγοντας έτσι σε απονομές που δεν θα μυρίζουν ψαρίλα, σάπιο ρακούν και χαλασμένο μαρούλι.
Στο Καρτέλ βοηθάμε, βοηθάμε όσο μπορούμε. Τώρα αν εισακουγόμαστε είναι μια άλλη ιστορία…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου