Ο Ντέμης Κωνσταντινίδης αξίζει (σίγουρα) την προσοχή μας

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο (που ήθελα καιρό να γράψω) δεν στάθηκε, κατά πρώτο λόγο, ο κύριος Κωνσταντινίδης, αλλά ένα ακόμα φαρσικό επεισόδιο από το σήριαλ των «κρατικών βραβείων» όπου μετά την επιλογή μόνο τεσσάρων (ολογράφως) ποιητικών συλλογών ξεσηκώθηκαν διάφορες εύλογες (και μη) φωνές διατρανώνοντας την απορία: «Καλά δεν έχουμε ποιητές στην Ελλάδα;»

Προφανώς και έχουμε ποιητές (όπως άλλωστε και συγγραφείς) οι οποίοι ωστόσο διαφεύγουν από τα ραντάρ των εκάστοτε δημοσίων υπαλλήλων που συγκροτούν τις «κριτικές» επιτροπές όπως άλλωστε και των εκδοτικών παραμάγαζων με το μηδαμινό αισθητικό κριτήριο (για το λογοτεχνικό δεν το συζητάμε καν). Μια συνθήκη την οποία ο ίδιος ο ποιητής περιέγραψε ίσως καλύτερα από τον οποιοδήποτε άλλο.

Στρωμένο μαγαζάκι η ποίηση

Αν την κληρονομάς

Αν γεννήθηκες νομάς

Αλλιώτικη ιστορία.

Αν κάτι χαρακτηρίζει την ποίηση του Ντέμη Κωνσταντινίδη (εκτός από την ουσία) αυτό είναι- ας μου συγχωρεθεί ο εκλαϊκευμένος όρος- η ζωντάνια. Με την έννοια ότι ο αναγνώστης γίνεται και θεατής μαζί παρακολουθώντας εναλλασσόμενα μοτίβα. Είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από την πλειοψηφία των σύγχρονων «ομότεχνων» στους οποίους απλά διαβάζουμε νεκρούς στίχους. Αντιγράφω…

O Θεός είν’ ένας άγνωστος

γέρο καουμπόης

μέσα σε μπαρ.

Την ώρα που πίνεις το ποτό σου

εμφανίζεται από το πουθενά

σε ρωτά με τ’ όνομά σου

πώς τα περνάς

σαν παλιός καλός γνώριμος κατεβάζοντας ένα μπουκάλι Sarsaparilla.

Κι έτσι όπως ήρθε γίνεται καπνός

αφήνοντάς σε σύξυλο ν’ αναρωτιέσαι

μήπως το φαντάστηκες όλο αυτό

με τον καουμπόη και με τον Θεό.

Και φυσικά η κριτική στο ίδιο σύστημα-τερατογένεση συνεχίζεται αμείλικτη.

Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.

Να μην έχουν ιδέα για σένα,

να μην έχουν εξουσία σ’ ό,τι σε αφορά.

Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,

να μην είσαι αριθμός.

Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις

και να πεθαίνεις.

Κλείνοντας να πω πως ο αρχικός τίτλος που είχα σκεφτεί για το άρθρο ήταν: «Τον Ντέμη Κωνσταντινίδη θα τον προσέξει κανείς;» αλλά σε δεύτερη σκέψη τον θεώρησα μειωτικό για τον ποιητή. Άλλωστε δεν είναι από εκείνους που έχει ανάγκη την προσοχή μας (άλλοι την αποζητούν διακαώς), ωστόσο σίγουρα την αξίζει από τη μερίδα των υποψιασμένων αναγνωστών και όχι βέβαια εκείνων που εντάσσονται στο πρόγραμμα εκμάθησης και αφομοίωσης του σύγχρονου λογοτεχνικού χυλού…