Διαθέτει ίσως μια από τις πιο συγκλονιστικές εισαγωγές. Καθώς, υπό τους ήχους ενός καταιγιστικού soundtrack, η κάμερα ακολουθεί μια μυστηριώδη γυναίκα με μαύρα γυαλιά στους φτωχομαχαλάδες των μεταναστών του Χόνγκ Κόνγκ ακούγεται η φωνή του αφηγητή που ντύνει τη σκηνή: «Σκουντάμε τους ώμους μας με πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα, δεν γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτούς, όμως κάποια στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι ή ακόμα και εραστές μας». Ο Wuong Kar Wai φροντίζει να δώσει το στίγμα του αριστουργηματικού Chungking Express από την πρώτη στιγμή. Σε μια τερατώδη τσιμεντούπολη όπως η συγκεκριμένη, μπορούν όλοι δυνητικά να έρθουν σε επαφή, μόνο πρόσκαιρα όμως, καθώς η μοναξιά βασιλεύει…
Δύο διαφορετικές ιστορίες με συνδετικό αρμό μια καντίνα (Chungking express) όπου η πρώτη θα παραδώσει τη σκυτάλη στη δεύτερη, δύο αστυνομικοί (άραγε ποια ευρωπαϊκή σινεφίλ ταινία θα έδινε πρωταγωνιστική ιδιότητα στο συγκεκριμένο επάγγελμα) που ψάχνουν τον έρωτα σε μια συνθήκη που όλα- όπως θα παραδεχτεί ο ήρωας- έχουν ημερομηνία λήξης. Και δύο γυναίκες εκ διαμέτρου διαφορετικές μεταξύ τους που ωστόσο επωμίζονται ισοβαρώς τον αρχετυπικό ρόλο της μοιραίας.
Γυρισμένη στο μακρινό 1994 το Chungking express προπορεύεται της εποχής του όχι μόνο για τη σκηνοθετική του δεινότητα, την καινοφανή αισθητική του, τα αστραπιαία εναλλασσόμενα σεκάνς (επιστρέφουμε στην εισαγωγή), τους μινιμαλιστικούς διαλόγους αλλά κυρίως για το θέμα που αγγίζει και το υπαινικτικό παιχνίδι με το οποίο το προσεγγίζει πατώντας πάνω στο τρίπτυχο έρωτας-ματαίωση-μοναξιά.
Κάτι που φυσικά θα κυριαρχήσει και στις μεταγενέστερες ταινίες του. Όπως άλλωστε μας λέει και στο “In the mood for love”, το παρελθόν είναι κάτι που μπορείς να δεις αλλά ποτέ να το αγγίξεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου