Όποια διαβάζει Μαντά να την παίρνεις μόνο από κ@λο...

Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή, μπορεί να ιδωθεί ως ερωτικό ανάγνωσμα ή μια κοινωνική διαμαρτυρία απέναντι στον πνευματικό ζομπισμό της εποχής μας.

Ήταν πριν δύο καλοκαίρια όταν καπνίζοντας και πίνοντας την μπύρα μου σε μπιτσόμπαρο κόζαρα μια μετα-μίλφ με το θύμα άντρα της να διαβάζει Μαντά στο απέναντι τραπέζι. Εμφανισιακά ήταν στην κατηγορία της ημιπατσαβούρας με κυτταρίτιδα στα πλαδαρά κωλομέρια, χαλαρά βυζόμπαλα, κιρσούς και ένα αρκετά γλυκό πρόσωπο που έσωζε κάπως την ακατοίκητη οικοδομή σαν περίτεχνο ακροκέραμο. Ο άντρας της από την άλλη ήταν το αρχετυπικό δείγμα του ιδιωτικού υπαλλήλου που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και πιθανότατα τα βράδια φοράει ζαρτιέρα και τον τρώει από Γεωργιανούς ζιγκολό. Όλο αυτό το θέαμα της θλιβερής μικροαστικότητας είναι αλήθεια πως με ερέθισε αρκετά. Έτσι το βράδυ όταν την πέτυχα μόνη στην παραλία έκανα την κίνηση ματ.

«Σας είδα να διαβάζεται Μαντά το μεσημέρι»

Πλησίασα και της είπα με βλέμμα γύπα που δεν σηκώνει πολλά πολλά. Τα μάτια της άστραψαν και στοιχηματίζω πως και οι σάλπιγγες της μούσκεψαν από εκείνη την πνευματική επιβεβαίωση του χαμηλού i.q της.

«Ναι, πράγματι»

Μου αποκρίθηκε με ύφος γυναίκας σίγουρης για τη γοητεία και το πατσοκοίλι της.

«Μα πρόκειται για τη μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα»

Συνέχισα εγώ απτόητος το δούλεμα. Καμιά φορά οι χαζές γυναίκες θέλουν να ακούσουν αυτά που μύχια φαντασιώνονται. Η επιβεβαίωση δεν περνάει από το μυαλό αλλά πιο πρωτόγονες λειτουργίες πάνω στις οποίες χτίζεται το οικοδόμημα του μικροαστικού κρετινισμού για να περιφερθεί μετά σε «εκθέσεις βιβλίου», «μπέργκερ φέστιβαλ» και ίσως κάποιο σαββατοκύριακο στη Βιέννη. Τίποτα από όλα αυτά ωστόσο για τη συγκεκριμένη ανθρωποτυπική πανώλη δεν είναι πιο διεγερτικό από το σοδομισμό.

Εκμεταλλευόμενος το έβδομο όνειρο του αντρός της λοιπόν της χάρισα εκείνη τη νύχτα το μαγικό κλειδί της ηδονής. Ο πρωκτός είναι σαν την πίσω πόρτα της εκάστοτε middle class πολυκατοικίας που διαβιούν θλιβερές οικογένειες αυστηρού εργασιακού ωραρίου, αποτελεί δηλαδή την πιο δυσπρόσιτη είσοδο. Κυρίως γιατί η ρουτίνα- αυτό το θανατερό modus vivendi- υπαγορεύει σε όλα τα μέλη τους να μπαίνουν από την μπροστινή. Όσο δε για τα κοπροφαγικά τους ένστικτα εκδηλώνονται στη βραδινή ζώνη τηλεθέασης όπου τα μηχανάκια- όπως εκείνη τη νύχτα και το κωλάντερο της- παίρνουν φωτιά.

Την επόμενη μέρα την είδα ξανά με τον άντρα της να συνεχίζει την ανάγνωση του βιβλίου της. Έκανα πως δεν την ήξερα…