Ξεφτιλίστε τους με την πένα σας…

Στο Καρτέλ έχουμε γλεντήσει παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως την εκδοτική μούργα αλλά και τις συμβεβλημένες μαζορέτες τους. Επίσης έχουμε επισημάνει πολλάκις το κακό που συντελείται στα γράμματα αλλά και την υπονόμευση μιας ολόκληρης γενιάς ταλαντούχων λογοτεχνών κάτω από μια χωματερή Διβανοείδων…

Η αλήθεια είναι πως ένας σπουδαίος συγγραφέας έχει πολλά αντικίνητρα, δεν είναι μόνο οι πόρτες των ανίδεων γόνων αλλά και τα γιουσουφάκια ($$$) των πάσης φύσεως εντύπων που γνωρίζουν καλά πως κάθε «αγιογραφία» περνάει από το έντερο. Ωστόσο κάθε φορά που ένα καλό κείμενο περνάει σε κάποιο underground περιοδικό υπενθυμίζει στον ταλαίπωρο αναγνώστη ο,τι πέρα από τα σκουπίδια που του σερβίρουν υπάρχει και πραγματικά εξαιρετική λογοτεχνική παραγωγή.

Δεν υπάρχει λοιπόν καλύτερος τρόπος για να εκθέσεις το σύστημα από ένα καλό διήγημα ή ακόμα και ένα καλό βιβλίο έστω και αν αυτά παράγονται ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, ενάντια σε μια άνιση διανομή και φυσικά τη σιωπή των πάσης φύσεως σφογγοκωλάριων των γνωστών κωλοφυλλάδων.

Μην ξεχνάμε πως το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού, όσο επηρεασμένο και διαστρεβλωμένο από τις απόπειρες εκμάθησης του στο χυλό και τη μετριότητα είναι πάντα εκεί ώστε ο κάθε «σαλονάτος» συγγραφέας να του προκαλεί το γέλωτα και ο κάθε ταλαντούχος που ανακαλύπτει, κάθε τόσο, κάτω από τα σκουπίδια την απορία «Μα καλά, αυτόν γιατί δεν τον προσέχει κανείς;»…

Η ΟΜΙΛΙΑ (Του Χριστόφορου Τριάντη)

Μπροστά σε λόρδους και βουλευτές, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν εντελώς διεφθαρμένοι, ο Τζον Μίλτον* ξεκίνησε να μιλά, προσέχοντας ιδιαίτερα τις λέξεις του.

«Αξιοσέβαστοι κυβερνήτες, λόρδοι και βουλευτές της Αγγλίας, έχετε ένα σωρό ελαττώματα, τα οποία όμως στην παρούσα ζωή, και στην υπάρχουσα πολιτική κατάσταση είναι μεγάλα πλεονεκτήματα για σας και για την ίδια την πολιτεία. Εσείς είστε οι στυλοβάτες της.

Πρώτα – πρώτα κύριοί μου, δεν έχετε ιδανικά. Θα μπορούσα να πω ότι δεν έχετε ιδέες ή μάλλον έχετε μικρές ιδέες, όπως είναι τα μικρά γένια που κοσμούν τα πωγωνάτα, άσπρα πρόσωπά σας. Ζείτε μόνο για την πραγματικότητα. Επιτυχία μεγάλη. Μνήμες και ρίζες ανύπαρκτες, σαν δολοφονημένες. Τις ιδέες, τις θεωρείτε σοφιστικά νεφελώματα και κραυγάζετε ότι μόνο το συμφέρον κινεί την ιστορία. Άλλες φορές το διατυπώνετε καλύτερα (έχετε την γλωσσική ικανότητα για κάτι τέτοιες διατυπώσεις). Λέτε ότι η πολιτική τού χρήματος –κάποιοι μιλούν για χρυσή, γαληνότατη δημοκρατία- δημιουργεί τις συνθήκες της (προσωπικής) ευτυχίας και ισχυροποιεί τα δικαιώματα των πολιτών.

Αλλά προχωράτε και στην ουσία των πραγμάτων. Είστε οι διαμορφωτές των γεγονότων, μοναδικότητα την οποία στερήσατε ακόμα κι από τον Θεό. Θα ανασκολοπίζατε έναν ποιητή, επειδή δεν μπορεί να πουλήσει στο μπακάλικο της γειτονιάς το εμπόρευμά του και έτσι να ‘κονομήσει τ’ απαραίτητα για τη διαβίωσή του και μετά ως τίμιος εργαζόμενος, να πληρώσει τους φόρους του στην πολιτεία και το δημόσιο ταμείο. Και στην εναλλακτική (δίνονται ευκαιρίες) να γίνει λοστρόμος στα πολεμικά σας πλοία, παιανίζοντας ανά τους ωκεανούς, το τροπάριο : «Θεός σώζοι τον βασιλέα ή τη βασίλισσα», έχουμε και ελισαβετιανές υπάρξεις στον θρόνο. Μπότες και ρούμι λοιπόν, αντί Σαίξπηρ και Μάρλοου, που θα έγραφε κι ένας γνωστός συγγραφέας.

Σας νοιάζουν αποκλειστικά η εξουσία και η ηδονή, αλλά να είναι συνδεδεμένες και με τους χρηματιστηριακούς λογαριασμούς. Αλλιώς υπάρχει ο φόβος της μόνιμης απώλειας των πολλών και παχυλών ευεργετημάτων. Κάπως ανέντιμα πράγματα όλα ετούτα για τους διαφημιστές της τιμιότητας, κύριοί μου.

Ύστερα, η τραγωδία σας είναι ότι επιτυγχάνετε όλα όσα θέλετε. Εκπλήρωση επιθυμιών. Μικροί θεοί, εν μέσω χρυσών αποχωρητηρίων. Πιστέψτε με λοιπόν, είναι καταστροφικό να καταφέρνεις συνέχεια αυτά που επιθυμείς. Και τέλος, στον μικρόκοσμό σας, υπηρετείτε πιστά την προστυχιά. Η αρετή ανήκει στις ιδέες, κι είναι ο κρυφός εχθρός σας. Βέβαια την επικαλείστε, όταν αλλάζετε τα χρυσά σας εσώρουχα, έτσι για να αποκτάτε μια αίσθηση καθαρότητας, στον βρόμικο κόσμο σας».

* Ο Τζον Μίλτον ήταν μεγάλος Άγγλος Ποιητής (1608-1674). Σημαντικότερο έργο του αποτέλεσε το ποίημα «Χαμένος Παράδεισος».

Στο ρόλο του "πούστη"…

Μέχρι την υπουργοποίηση του ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης ήταν απλά ένας γραφικός που σήκωνε καφάσια και εκδήλωνε κωμικές κρίσεις υστερίας στα διάφορα πάνελ. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια σουρεαλιστική παραπολιτική περφόρμανς που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί καθώς με το πρόσχημα του σεξουαλικού προσανατολισμού διορίστηκε απο μια παράταξη που προηγουμένως είχε ενσωματώσει το μισό ΛΑΟΣ.

Φυσικά τα πρώτα σημάδια της θητείας του στο αμαρτωλό Υπουργείο Πολιτισμού κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά υπήρξαν καθώς τοποθέτησε «δικούς» του ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά ώστε να διαχειριστούν αδιαφανείς επιδοτήσεις. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα γόνου πλούσιας ξενοδοχειακής οικογένειας με μηδαμινό έργο στο χώρο του βιβλίου, όπου κλήθηκε μαζί με άλλους κηφήνες να γνωμοδοτήσουν για το μοίρασμα των επιδοτήσεων οι οποίες φυσικά δόθηκαν σε ημετέρους (βλέπε σχετικά ρεπορτάζ μας)

Με άλλα λόγια ο Γιατρομανωλάκης δεν υπήρξε ο πρώτος ανοιχτά γκέι υπουργός αλλά ένα ακόμα διαπλεκόμενο λαμόγιο του σωρού από αυτά λυμαίνονται την πολιτική σκηνή και (δυστυχώς) το χώρο του βιβλίου και των τεχνών.

Σε μια κοινωνία ισοτιμίας βεβαίως ο διορισμός ενός ανθρώπου με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν είδηση. Από την άλλη η εκμετάλλευση του σεξουαλικού προσανατολισμού από τον ίδιο και την παράταξη του (το λεγόμενο pinkwashing) αποτελεί περισσότερο μια μελέτη χυδαιότητας και καιροσκοπισμού τα αποτελέσματα της οποίας έγιναν εμφανή και στο χώρο του βιβλίου.

Με άλλα λόγια, ο Γιατρομανωλάκης υποδύθηκε με επιτυχία το ρόλο του πούστη (επαναφέροντας την οπισθοδρόμηση άλλων εποχών για να θυμηθούμε και τη γνωστή βιντεοταινία των 80’ s μαζί με όλα τα κλισέ που θέλησε υποδόρια να προβάλλει) προς ίδιο όφελος με ο,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε μια πολιτική σκηνή μαστιζόμενη από μίζες και παρασκηνιακές χάρες.

Προσωπικά δεν θα περιμέναμε κάποιον έντιμο ή καθαρών προθέσεων πολιτικό αφού η διαιώνιση της γάγγραινας στον χώρο των γραμμάτων ξεκινάει όπως έχουμε ξαναπεί από την ίδια την Πολιτεία και τους πάσης φύσεως παρατρεχάμενους που συσπειρώνονται γύρω από τον περίδρομο. Μας ενοχλεί ιδιαίτερα όμως όταν τα gender issues θίγονται με τέτοια επιπολαιότητα προς όφελος εντυπώσεων και μιντιακής κατανάλωσης…

Συγγραφείς (εξαιρετικούς) έχουμε, η εκδοτική γάγγραινα είναι το πρόβλημα

Είχε πολύ πλάκα να διαβάζουμε έναν πνευματικά ταλαίπωρο στο διαπλεκόμενο «Αναγνώστη» ο οποίος σαν άλλη οσία Παρθένα αναρωτιόταν γιατί δεν διαβάζονται οι Έλληνες συγγραφείς στο εξωτερικό. Μάλιστα πρότεινε να τους κλείσουμε σε ένα μπαρ και να τους βάλλουμε να πιούν ώστε να αποκτήσουν το απαραίτητο «βίωμα». Κατά πρώτον να του πούμε πως το αλκοόλ είναι ιδιαίτερα βλαπτικό καθώς δεν καταστρέφει μόνο το ήπαρ αλλά και τα εγκεφαλικά κύτταρα με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να καταντάει εντελώς βλαμμένος όπως ο εικονιζόμενος (ένθετη φώτο).

Από κει και πέρα για να του απαντήσουμε στο ερώτημα του εκατομυρίου που θέτει να του πούμε πως συγγραφείς (εξαιρετικούς) έχουμε, το πρόβλημα είναι η εκδοτική γάγγραινα. Επίσης οι συγγραφείς της underground σκηνής διαθέτουνε βιώματα και πάθος απαγορευτικά για τα εκδοτικά παραμάγαζα και την παραγωγή χυλού στην οποία επιδιώκουν να εθίσουν τον αναγνώστη. Με άλλα λόγια το έχουμε ξαναπεί πως η ποιότητα αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για τους ανίδεους γόνους οι οποίοι ποντάρουν σε πρόθυμες Μαλαπερδίτσες αλλά και την αναγκαία διαπλοκή με τα αργυρώνητα Αρδάκια σε πείσμα κάθε υγιούς κριτηρίου του αναγνωστικού κοινού. Τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά… Όσο για την μετάφραση ακολουθεί την ίδια διαπλοκή. Δεν θα ανακαλύψει κανείς την Αμερική όταν βλέπει Ευσταθιάδηδες, Τσίτες και λοιπούς τενεκέδες να ξεφτιλίζουν τα γράμματα στο εξωτερικό με βιβλία που στερούνται οποιασδήποτε δομής και βασικών κανόνων δραματουργίας. Οι «κουτόφραγκοι» άλλωστε ελάχιστα θα ασχοληθούν με το ανέκδοτο που λέγεται Έλληνας συγγραφέας αν πάρουν τις κατάλληλες εγγυήσεις… Σίγουρα αν πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση αυτή θα πρέπει να βάλει στο επίκεντρο το ρόλο της απούσας πολιτείας αλλά και τη λειτουργία των εκδοτικών νταβάδων, κυρίως δε την παντελή άγνοια τους για τη λογοτεχνία τη στιγμή μάλιστα που περιστάσεις άσχετες με το αντικείμενο τους έχουν βάλλει να εκπροσωπούν...

Το Πάζλ (Αχιλλέας Σωτηρέλλος)

«Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δύο κοπέλες βρίσκονται δολοφονημένες μέσα σε διάστημα δέκα ημερών, και στις δύο περιπτώσεις ο τελευταίος που τις είδε ζωντανές είναι ο ύποπτος που κρατάμε, αρνείται να ομολογήσει την ενοχή του και ορκίζεται πως είναι αθώος. Εσύ τον πιστεύεις;»

«Για κάποιο λόγο ναι»

Αποφαίνεται ο Ηλιάδης πίνοντας μια γουλιά απ’ τον αχνιστό καφέ του.

«Θα ήθελα να διαφωνήσω μαζί σου αλλά και’ γω για ένα περίεργο λόγο διατηρώ την ίδια άποψη. Ακόμα και αν όλα τα στοιχεία συνηγορούν την ενοχή του ένα αναθεματισμένο ένστικτο μου λέει ότι τα πάντα είναι μια αλυσίδα τρομακτικών συμπτώσεων»

Αφήνω το γραφείο μας και κατευθύνομαι με το άδειο κυπελάκι προς τον παμπάλαιο υδροψύκτη του διαδρόμου για να το γεμίσω με το περιεχόμενο του. Ένας υπαστυνόμος με χαιρετάει κλείνοντας μόρτικα και με νόημα το μάτι του. Κοντοστέκομαι και στηρίζω την πλάτη μου στον τοίχο ξαναπιάνοντας το νήμα της υπόθεσης από την άκρη του.

Στις 23 Σεπτεμβρίου η φοιτήτρια Χαρά Λιάκου βρίσκεται νεκρή περίπου διακόσια μέτρα από την οικεία της, πέντε μέρες αργότερα μια τριαντάχρονη υπήκοος Ουκρανίας, η Οκσάνα Καράσοβα, εντοπίζεται επίσης νεκρή σε ένα χωράφι κοντά στο Πικέρμι, κοινός παρονομαστής και στις δύο υποθέσεις ο Χάρης Στάμου, τριανταοχτώ χρονών, άεργος, κάτοικος Παγκρατίου. Είναι ο άνθρωπος που τις είδε για τελευταία φορά λίγες ώρες πριν από την εξαφάνιση τους, συγκεκριμένα το βράδυ τις 17ης Σεπτεμβρίου αποχώρησε με την Λιάκου από το καζίνο της Πάρνηθας έχοντας κερδίσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στη ρουλέτα, δύο μέρες μετά έφυγε με την Καράσοβα από μπαρ «χαλαρών ηθών» στη Μιχαλακοπούλου και επισκέφτηκαν ως πελάτες αντίστοιχο μπαρ στο οποίο διασκέδασαν μέχρι πρωίας. Σημειώνεται ότι ο καθένας πλήρωσε τα ποτά του ξεχωριστά γεγονός που προξένησε μεγάλη εντύπωση στους πελάτες και το προσωπικό.

Ποιος είναι όμως ο Χάρης Στάμου;

Πρόκειται μάλλον για έναν γοητευτικό νέο που αποφάσισε συνειδητά να αφιερώσει τη ζωή του στα πάθη του, έναν αυτοκαταστροφικό μποέμη, έναν-κατά πολλούς- γραφικό χαζοδάνδη . Προσωπικά ωστόσο μου εκπέμπει μια διεστραμμένη φωτεινότητα, γνωρίζω ότι γίνομαι γλαφυρός, μπορεί και κουραστικός, αλλά στη δουλειά μου έχω μάθει ότι η αλήθεια κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ο Στάμου επίσης διαθέτει ένα χάρισμα, γράφει. Γράφει αρκετά καλά ώστε να κινείται στην αφάνεια και να διατηρεί έναν μικρό πυρήνα θαυμαστών ενώ η σχέση του στο παρελθόν με γνωστή ηθοποιό είχε στρέψει πρόσκαιρα λίγες δειλές ανταύγειες δημοσιότητας πάνω του.

Είναι όμως ο Χάρης Στάμου ο δολοφόνος των δύο γυναικών. Η διαίσθηση μου λέει κατηγορηματικά όχι. Χρειάζομαι ωστόσο πιο απτές αποδείξεις…

***

«Είναι καλό, είναι πολύ καλό»

Ακούω τη φωνή του Ηλιάδη από την άλλη άκρη της γραμμής τη στιγμή που ο λεπτοδείκτης συντονίζεται με τον ωροδείκτη σημαίνοντας μεσάνυχτα. Δεν συνηθίζει να με παίρνει ποτέ τέτοια ώρα, ούτε εγώ συνηθίζω να κάθομαι με ένα ποτήρι γεμάτο ουίσκι απέναντι από μια κλειστή τηλεόραση σπαζοκεφαλιάζοντας.

«Τι εννοείς;»

«Το βιβλίο του Στάμου, μόλις ξεκίνησα να το διαβάζω»

«Απ’ ο,τι φαίνεται μας έχει συνεπάρει και τους δύο ο μάγκας. Το βρίσκεις άραγε φυσιολογικό»

«Το βρίσκω τρομακτικό, η γοητεία του διαθέτει κάτι το ανυπέρβλητα σκοτεινό» Ανάβω ένα τσιγάρο και σπάω τις κλειδώσεις μου. Αυτό που σκέφτομαι να κάνω φαντάζει παράλογο, αλλά από την άλλη νιώθω πως είναι η μόνη επιλογή που διαθέτω.

***

«Θέλετε να δείτε τον κρατούμενο τέτοια ώρα;»

Με ρωτάει ο ίδιος «μάγκας» που μου είχε κλείσει μόρτικα το μάτι το μεσημέρι φράζοντας το δρόμο μου. Γνωρίζω πολύ καλά κάτι τέτοια κουτσαβάκια, βγαίνουν στο κουρμπέτι με την εντύπωση ότι θα παίξουν στο επόμενο Ράμπο και από τις πολλές επικύψεις εκτονώνουν τα κόμπλεξ τους μόνο εκεί που τους παίρνει. Σε τίποτα ξυπόλυτους και αναξιοπαθούντες πρόσφυγες δηλαδή.

«Είναι πολύ σημαντικό»

Του απαντώ με αυστηρό και αδιαπραγμάτευτο ύφος που τον κάνει να ζαρώσει τόσο που θαρρείς ότι μπορεί να δραπετεύσει από την κλειδαρότρυπα. Μου ανοίγει την πόρτα του κελιού παραμερίζοντας για να περάσω. Αντικρίζω στο βάθος τον Στάμου να με κοιτάει με βλέμμα ευθύβολο και διερευνητικό.

«Πως και από δω τέτοια ώρα αστυνόμε;»

Η ειρωνεία ισορροπεί στο μέταλλο της φωνής του σαν επιδέξιος ακροβάτης, δεν έχω σκοπό όμως να παίξω το παιχνίδι του. Φροντίζω να του ξεκαθαρίσω τις προθέσεις μου από την πρώτη κουβέντα.

«Ήρθα για να με βοηθήσεις Χάρη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είσαι ο ένοχος»

«Δεν είμαι»

Απαντάει καθώς η καχυποψία υποχωρεί από τα μάτια του δίνοντας τη θέση της σε μια αχνή λάμψη ελπίδας. Έχει μάθει σαν τ΄αγρίμι να βλέπει τους ανθρώπους με επιφύλαξη, η σκοτεινότητα του δεν είναι έμφυτη αλλά προϊόν μιας χαρισματικής ιδιομορφίας που έχει κατά καιρούς δαρθεί αλύπητα από τον όχλο.

«Δεν υπάρχει τίποτα που να στοιχειοθετεί την ενοχή σου εκτός από μια σημαντική λεπτομέρεια, όταν μια σύμπτωση επαναληφθεί παύει να υφίσταται. Αν δεν σκότωσες εσύ τις κοπέλες τότε το έκανε κάποιος που επιθυμούσε να σε ενοχοποιήσει, κάποιος που ακολούθησε τα βήματα σου και μετά φρόντισε να σβήσει τα ίχνη του. Μπορείς να φανταστείς κάποιον»

«Δεν έβλαψα ποτέ κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μου»

Αποκρίνεται με χαμηλή αλλά σίγουρη φωνή τοποθετώντας ένα τσιγάρο στα λεπτά χείλι του. Ώρες ώρες νιώθω ότι αυτή η δουλειά με γεμίζει με περισσότερες αμφιβολίες παρά βεβαιότητες. Βγαίνω στην άδεια Αλεξάνδρας ενώ ο ουρανός χαράζει, το στόμα μου είναι στεγνό και το κεφάλι μου άδειο.

***

«Βγήκαν τα αποτελέσματα από το εγκληματολογικό»

Με ενημερώνει ο Ηλιάδης καθώς μπαίνω στο γραφείο με δύο άδειες σακούλες σκουπιδιών κάτω απ τα μάτια.

«Τίποτα συγκλονιστικό;»

«Στα ρούχα των θυμάτων βρέθηκαν υπολείμματα κοκαΐνης και τρίχες που δεν ταυτοποιούνται με το γενετικό υλικό του Στάμου»

«Αυτό είναι ενθαρρυντικό, το δυστύχημα είναι ότι δεν βλέπω φως στο τούνελ σχετικά με τη σύλληψη του πραγματικού ενόχου. Ο Στάμου δεν μπορεί να φανταστεί κάποιον και εμείς δεν διαθέτουμε κανένα στοιχείο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στα ίχνη του. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα παραμένει ο βασικός ύποπτος»

«Μην είσαι τόσο απαισιόδοξος, ίσως η απάντηση βρίσκεται εδώ μέσα»

Ρίχνει ένα βιβλίο πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού και ακουμπάει το δείκτη του πάνω στον τίτλο. «Χάρης Στάμου: Το πάζλ» διαβάζω χαμηλόφωνα και ύστερα διασταυρώνω το βλέμμα μου με το δικό του.

«Είπες ότι το διάβασες, έτσι;»

«Ναι, πρόκειται για μια σπονδυλωτή ιστορία οπού σε κάθε κεφάλαιο ο αφηγητής παίρνει τη σκυτάλη από τον προηγούμενο διηγούμενος τα γεγονότα από τη δικιά του σκοπιά. Το πιο εντυπωσιακό όμως ξέρεις ποιο είναι; Αρχίζει όπως η υπόθεση του Στάμου, ένας νέος αποχωρεί με μια κοπέλα από το μπαρ και λίγες μέρες μετά τη βρίσκουν δολοφονημένη. Οι υποψίες πέφτουν επάνω του αλλά τελικά ο ένοχος είναι άλλος»

«Εκείνος που διαβάζοντας το βιβλίο του Στάμου θέλησε να πραγματοποιήσει το σενάριο, το έκανε όμως για να ενοχοποιήσει τον συγγραφέα του ή για να μας θέσει έναν γρίφο προκαλώντας μας να τον λύσουμε φτάνοντας στα ίχνη του. Ποιος είναι ο αληθινός δολοφόνος στο βιβλίο;»

«Ένας μεγαλοδημοσιογράφος που διατηρεί εκπομπή σε πρωινή ζώνη, δεν υπάρχουν και πολλοί»

«Μεγαλοδημοσιογράφος, υπολείμματα κόκας στα ρούχα των θυμάτων…διυλίζοντας τα τεκμήρια νομίζω ότι καταλήγουμε σε δύο υποψήφιους»

***

Φακός 3-2-1

Πάμε!

«Κάθε πρωί στις εφτά ακριβώς ακούω την ίδια φράση, σαν ένα ιδιότυπο σήμαντρο που χτυπάει την καμπάνα για να ξεκινήσει η μέρα. Το πρώτο διάλειμμα γίνεται μισή ώρα μετά, προφασίζομαι την ανάγκη μου και σνιφάρω δύο γραμμές πάνω στην κλειστή λεκάνη του καμπινέ, υπάρχει ένας ιδιαίτερος συμβολισμός σε αυτό. Η ξέθωρη, απατηλή λάμψη του γυαλιού απέχει μόλις είκοσι μέτρα από την αδιαπραγμάτευτα αυθεντική θαλπωρή της κοινόχρηστης χέστρας. Πλένω τα χέρια μου στο νιπτήρα και επιστρέφω στη θέση μου. Η δημόσια εικόνα μου έχει σμιλευτεί στην εντέλεια, επιτυχημένος, αξιοζήλευτος, ελαφρώς αλαζόνας, αμερόληπτος, ψυχρός αλλά και οπωσδήποτε ανθρώπινος πίσω από τα φώτα της σκηνής. Η ζωή μου είναι όμηρος της κοινής γνώμης, η μόνη λύση για να τους ξεφύγω είναι να μπω στη θέση και το ρόλο κάποιου άλλου, αυτό ακριβώς αποφάσισα να κάνω τελειώνοντας το βιβλίο εκείνου του αποτυχημένου. Τους ξεγέλασα. Δραπέτευσα. Το πρόσωπο που αντίκρισαν στην τηλεόραση την επόμενη μέρα ήταν ένα ουδέτερο και άψυχο εκμαγείο. Από πίσω του κρυβόταν ο άνθρωπος που με το πέσιμο της αυλαίας ακολουθούσε τα βήματα ενός ξένου και σκότωνε τις συνοδούς του. Πριν από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο, μια άγνωστη φωνή που συστήθηκε ως αστυνόμος Γκότσης, με κάλεσε στο γραφείο του για μια φιλική κουβεντούλα και ορισμένες πληροφορίες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να βοηθήσουν το έργο της αστυνομίας. Δεν γνώριζα ότι υπάρχουν τόσο ικανοί και εύστροφοι επιθεωρητές στο σώμα, ακόμα και έτσι όμως είμαι βέβαιος ότι θα τους ξεφύγω. Η επιτυχία είναι το πιο ακράδαντο άλλοθι μου, εκείνος ο ασυμβίβαστος κακομοίρης των εκατό αντιτύπων έχει κάθε λόγο να σκοτώσει άλλωστε. Προσφάτως διάβασα κάπου μια φράση που με σημάδεψε. Όποιος δοκιμάζει σε αυτόν τον τόπο να πετύχει χωρίς μέσα και διασυνδέσεις είναι ένας εν δυνάμει δολοφόνος»…

Την νύχτα εκείνη... (Δημήτρης Πλιάκας)

Έριξε νερό στο πρόσωπο του και πήρε την πετσέτα που ήταν κρεμασμένη δίπλα στον μικρό καθρέφτη, για να καθαριστεί. Βγήκε από το μπάνιο, κατευθυνόμενος προς την κουζίνα.

Άνοιξε το μικρό ραδιόφωνο και με το άλλο χέρι έπιασε το μπρίκι. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Είχε ακόμη δύο ώρες μπροστά του έως την εκδήλωση. Ο εκφωνητής στο δελτίο, ήδη έκανε αναφορά για εκείνο το τριήμερο, που η ηρωική νεολαία, έσωσε την "τιμή" της κοινωνίας.

"Πάλι τα ίδια", σκέφτηκε. "Δέκα χρόνια πέρασαν!".

Έριξε τον καφέ από το μπρίκι σε μια κούπα, φύσηξε μηχανικά και ήπιε μια τζούρα. Στο ραδιόφωνο, ακούγονταν οι πρώτες δηλώσεις επισήμων για την σημασία της σημερινής επετείου: Ο λαός, με αιχμή τον ανθό της νεολαίας, τους φοιτητές, έδειξε την αποστροφή του στο δικτατορικό καθεστώς.

"Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο! Λόγια, μόνο λόγια! Που είχαν τρυπώσει όλοι τους την νύχτα εκείνη, ε;".

Πήγε στο δωμάτιο του. Άνοιξε την ντουλάπα και έβγαλε το μαύρο κοστούμι του. Ντύθηκε και επέστρεψε στην κουζίνα, την στιγμή που στο ραδιόφωνο, κάποιος υπουργός, παλιός γνώριμος του, έκανε δηλώσεις, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για τους αγωνιστές εκείνης της βραδιάς. Εκνευρίστηκε, ακούγοντας τον.

"Μπράβο ρε Αποστόλη, μπράβο! Επιτέλους το κατάλαβες. Αντί να τους πηγαίνεις κόντρα επικρίνοντας τους, γίνε γλείφτης τους καλύτερα".

Αναρωτήθηκε, πόσα περιστατικά από εκείνο το βράδυ, από μια ολόκληρη εποχή, παραμένουν αξεδιάλυτα, πνιγμένα στο βαθύ ποτάμι του χρόνου, που παρασέρνει τα πάντα και τελικά σε βουλιάζει, όσο και αν πασχίζεις να βγεις στην επιφάνεια.

"Που φτάσαμε, να μιλάει ο κάθε καρπαζωμένος για αγώνες και αντίσταση! Όλοι αυτοί χειροκροτούσαν τους λόγους του Παπαδόπουλου και βλέπανε ήσυχα ήσυχα τον "Άγνωστο Πόλεμο" στην τηλεόραση. Και τώρα θα κατέβουν σε λίγο στην πορεία!".

Για τον ίδιο, η καλύτερη περιγραφή εκείνης της νύχτας, ήταν από εκείνον τον ιδιόρρυθμο Ολλανδό δημοσιογράφο, που έχοντας απελαθεί κάμποσες φορές από τους συνταγματάρχες, επέστρεφε πίσω στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο σωστό σημείο και να τραβήξει το φίλμ που αποτυπώνει το τανκ να ρίχνει την πύλη.

Τον είχε συναντήσει σε μια παλαιότερη επέτειο. Του είπαν ποιος είναι και πήγε να του συστηθεί. Μίλησε στα αγγλικά και ο άλλος του απάντησε σε καλά ελληνικά. Τον συμπάθησε. Κανόνισαν το επόμενο μεσημέρι να βρεθούν σε ένα ταβερνάκι και εκείνος θα του έφερνε να δει δύο τρεις αδημοσίευτες φωτογραφίες από εκείνη την βραδιά του Νοέμβρη.

Στην ταβέρνα, ο φιλέλληνας δημοσιογράφος τον κέρασε κόκκινο κρασί. Στην διάρκεια της συζήτησης, του διηγήθηκε την στιγμή που του είχε μείνει εντονότερα στο μυαλό:

"Μετά την είσοδο του τανκ μέσα στο προαύλιο, έβλεπες παιδιά να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση στα γύρω στενά, με σκοπό να προφυλαχθούν από τις σφαίρες που έριχναν οι δυνάμεις της τάξης.

Λίγα μέτρα παραπέρα, στο "Ακροπόλ", στο σαλόνι του ξενοδοχείου, μια παρέα καλοντυμένων γυναικών, έπαιζε χαρτιά. Δεν διέκοψαν ούτε μια στιγμή το παιχνίδι τους. Έξω, στον δρόμο περνούσαν τρέχοντας, φοβισμένοι φοιτητές και αυτές για το μόνο που παραπονέθηκαν, ήταν για τον θόρυβο που έκανε το όχημα του στρατού που τους κυνηγούσε..."

Χαμογέλασε, ενθυμούμενος εκείνη την ιστορία. Σκέφτηκε, πως από την περιγραφή αυτής της εικόνας έπρεπε να ξεκινούν οι εκδηλώσεις μνήμης.

Τις σκέψεις του διέκοψε η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στο ραδιόφωνο.

"Μόνο η αυτή η κομμούνα μας έλειπε τώρα!"

Έκλεισε την συσκευή, πήρε το ντοσιέ με τα χαρτιά του. Αφού κλείδωσε, κατέβηκε τα σκαλιά και βρέθηκε στην έξοδο της πολυκατοικίας, δίπλα στο αυτοκίνητο του. Μπήκε και έβαλε μπρος.

Στα είκοσι λεπτά που έκανε να φτάσει στον προορισμό του, έφερε στο νου του, τι έκανε ο ίδιος εκείνη την νύχτα. Νέος δικηγόρος, μόλις είχε ανοίξει το δικό του γραφείο, δουλεύοντας πολύ εκείνο τον καιρό. Τελείωσε αργά το απόγευμα από την μελέτη μιας υπόθεσης κληρονομιάς. Φεύγοντας από το κτήριο, πέρασε κοντά από την περιοχή που είχε αποκλειστεί από την αστυνομία. Έριξε μερικές κλέφτες ματιές και συνέχισε για το σπίτι του. Για τους πυροβολισμούς και τα υπόλοιπα, έμαθε την άλλη ημέρα το πρωί, όταν κατευθυνόμενος στην δουλειά, είδε τρύπες από σφαίρες στις εισόδους δύο πολυκατοικιών.

"Πόσοι άλλοι σαν και εμένα, δεν θα πήραν κάβο τι συνέβη εκείνη την 17η Νοεμβρίου, συνεχίζοντας κανονικά την ζωή τους;".

Φτάνοντας, πάρκαρε το αυτοκίνητο λίγο πιο πέρα από εκεί που θα πραγματοποιούνταν η εκδήλωση. Προχώρησε, όταν στην είσοδο, τον σταμάτησε μια νεαρή ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης. Με το μικρόφωνο της, να στρέφεται σε εκείνον είπε:

"Έχουμε δίπλα μας, τον πρόεδρο του Συνδέσμου Φίλων του Αντιδικτατορικού Αγώνα. Κύριε πρόεδρε, παρακαλώ μια δήλωση για την σημερινή επέτειο...."

Αιφνιδιάστηκε κάπως, αλλά γρήγορα συνήλθε. Πήρε ένα σοβαρό, στοχαστικό ύφος και δήλωσε:

"Ξαναφέρνω στο νου μου εκείνα τα παιδιά, την γενιά μου. Η μοίρα του βασανισμένου τόπου όρισε σα ηρωϊκά αυτά παιδιά, να φωνάξουν βροντερά και σθεναρά, την αντίθεση τους, στο μαύρο πέπλο με το οποίο είχαν σκεπάσει την χώρα οι δικτάτορες. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός και εγώ ο ίδιος, ήμασταν κοντά στον αγώνα τους. Την νύχτα εκείνη....."

Την άξιζε την θέση (Β' μέρος) (Δημήτρης Πλιάκας)

Άφησε στην άκρη τις δουλειές του και ρίχτηκε με τρομερό πάθος στον αντιστασιακό αγώνα.

Μπήκε στο στενό πυρήνα συνεργατών του αρχηγού.

Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, συνοδεύοντας τον αρχηγό στις περιοδείες του, αλλά και μόνος του, μεταφέροντας μηνύματα από την ηγεσία στην βάση ή συγκεντρώνοντας εισφορές για το κοινό ταμείο του αγώνα. Μπορεί η προσωπικότητα του αρχηγού και οι γεμάτες ένταση ομιλίες του να τον ενέπνεαν, μαζί με τόσους άλλους, όμως οι υπόλοιποι συνεργάτες του δεν τον εντυπωσίαζαν.

Πρόσωπα καθημερινά, συνηθισμένα, κάποια με συμπλέγματα, με μοναδικό προσόν τους, την αόριστη διάθεση να προσφέρουν στον αγώνα κατά της Χούντας. "Σιγά μην πέσουν οι Χουνταίοι, με αυτούς τους αστείους", σκέφτονταν συχνά, "τα περισσότερα στελέχη είναι κάτω του μετρίου, ενώ αυτοί που διαθέτουν ικανότητες, τις χρησιμοποιούν για τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες".

Δεν υπολείπονταν σε τίποτα από τους άλλους του στενού περιβάλλοντος. Ιδιαίτερα από εκείνον τον Κ., πρόσωπο κωμικό. "Μπάτλερ" τον ανέβαζαν, "παιδί για τα θελήματα" τον κατέβαζαν. Βήχα είχε ο "μεγάλος", κρυολόγημα ο Κ., γελούσαν όλοι πίσω από την πλάτη του. Πάνω κάτω τα έβρισκε με όλους, για το κοινό καλό.

Με έναν μόνο δεν τα πήγαινε καλά. Τον Σ., καθηγητή σε γερμανικό πανεπιστήμιο. Κρυψίνους και καχύποπτος, διέθετε προσωπικότητα και κάποιο κύρος, αλλά σπάνια θα πήγαινε κόντρα στις αποφάσεις του "μεγάλου". Διέθετε καλές γνώσεις οικονομικών.

Βέβαια, τα οικονομικά της οργάνωσης , ο αρχηγός τα είχε εμπιστευθεί στον ίδιο, δείγμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του.

Σηκώθηκε να ξεπιαστεί, από τον καναπέ. Η ώρα περασμένη. Μετά βίας θα κοιμόταν 3-4 ώρες.

"Δεν πειράζει. Από αύριο θα είμαι ο αρχηγός, ο ύπνος έτσι και αλλιώς, θα είναι λίγος".

Πήγε στην κουζίνα, έβαλε γλυκό κάστανο σε ένα μικρό πιάτο. Ένας βιοτέχνης, προσωπικός οπαδός του, του έστελνε για χρόνια κιβώτια με το αγαπημένο του γλυκό.

Επέστρεψε στο σαλόνι και το βλέμμα του ήρθε σε μια φωτογραφία με τους δύο καλούς συνεργάτες του. Η περιβόητη τρόικα.

Τους γνώρισε τις πρώτες μέρες της επιστροφής στην Ελλάδα, τέλη Αυγούστου του 1974. Ο Γ., έξυπνος, με μεστό λόγο. Ο Λ., φοιτητής κτηνιατρικής, με πολλές πολιτικές ικανότητες, προτιμούσε την παρασκηνιακή δράση.

"Έδεσαν" αμέσως. Ανέλαβαν να μετουσιώσουν το όραμα του αρχηγού σε μια δυνατή, προοδευτική παράταξη, η οποία κάποια στιγμή, θα ήταν σε θέση να κυβερνήσει τον τόπο.

Αφιέρωσαν όλες τους δυνάμεις για αυτόν τον σκοπό. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Ο δρόμος για την εξουσία είναι ανηφορικός και στην πορεία, όσοι γίνονται βάρος, καλό είναι να εγκαταλείπονται πίσω.

Ο τρόπος;

Οι γνωστές "τελετές ανθρωποφαγίας". "Έριχνες" λάσπη σε εσωκομματικούς αντίπαλους, αμφισβητούσες την πολιτική τους διαδρομή, άφηνες υπονοούμενα για την προσωπική ηθική τους, τους κακολογούσες στην βάση του κινήματος. Χωρίς σταματημό. Μέχρι αυτή να δηλώσουν υποταγή ή να απομακρυνθούν με την ταμπέλα του "υπεύθυνου για δημιουργία φράξιας".

Γέλασε.

Ορισμένες περιπτώσεις πολιτικής δολοφονίας σκέφτηκε, ήταν πραγματικά αριστουργήματα, τόσο σε σύλληψη όσο και στην πράξη.

"Σίγουρα, αδικήσαμε ορισμένους, στελέχη ικανά και με διάθεση να προσφέρουν, αλλά πολιτική με καλές προθέσεις, δεν γίνεται.

" Η τρόικα ήταν κάτω, μόνο από τον αρχηγό.

Μαζί δημιούργησαν ένα κίνημα, το θέριεψαν με εκατοντάδες οπαδούς και κατέκτησαν την εξουσία. Κυβέρνησαν για χρόνια, αλλάζοντας την χώρα. "Όχι, πάντα προς το καλύτερο. Αλλά τι άλλο μπορούμε να γίνει; Προσωπικές ανάγκες και απωθημένα χρόνων, πάνω σε αυτά κάναμε διαχείριση, όχι σε οράματα και απαιτήσεις για βελτίωση της κοινωνίας".

Ο λαός τους καταψήφισε μετά από δύο εκλογικές νίκες αλλά και τους επανέφερε στην εξουσία, βλέποντας και τις ικανότητες των απέναντι. Ο ίδιος έβλεπε ότι ο αρχηγός, άρχιζε να κουράζεται και η στιγμή διαδοχής θα πλησίαζε.

Αρκετοί οι επίδοξοι διάδοχοι, μόνο δύο όμως ικανοί να φτάσουν μέχρι το τέλος της κούρσας. Αυτός και ο "καθηγητής". Δηλαδή, αυτός. "Αν κερδίσει ο Σ., θα είναι σαν να προδίδουμε τον αρχηγό". Δεν πρέπει να το επιτρέψει αυτό, υπενθύμισε στον εαυτό του.

Ο ένας της τρόικας είχε πεθάνει εδώ και τρία χρόνια, ο άλλος του έκανε "νερά". Δεν του είχε ξεκαθαρίσει αν τον στηρίζει ή όχι.

"Δεν βαριέσαι. Δεν τον χρειάζομαι. Κανέναν δεν χρειάζομαι. Θα εκλεγώ αρχηγός. Εγώ! Εγώ! Δεν μου χαρίζουν κάτι. Την θέση την αξίζω!".

Κάθισε για λίγο ακόμη στο γραφείο του, για να ετοιμάσει τις τελευταίες παραγράφους από την αυριανή ομιλία του. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, άρχισαν δειλά να φαίνονται στο παράθυρο.

Μια νέα ημέρα, μια νέα περίοδος ξεκινούσε.

Narco Saints (Όταν τα «Παράσιτα» συναντάνε το Narcos)

Το χουμε ξαναπεί πως η Κορεάτες αποτελούν το Next big thing όχι μόνο στη Ν.Α Ασία αλλά και παγκοσμίως. Με σειρές και φυσικά ταινίες που αποτελούν πλέον σημεία αναφοράς αλλά και τα «κάκανα» να τολμήσουν καινοτομώντας και ανοίγοντας νέες ατραπούς.

Το “Narco Saints” αποτελεί μια τέτοια περίπτωση αφού μπαίνει στα λημέρια των Καρτέλ ναρκωτικών που μέχρι πρότινος την πρωτοκαθεδρία κατείχαν οι Αμερικάνοι και οι Λατίνοι. Η υπόθεση ωστόσο δραματουργικά ξεκινάει από τη γνώριμη θεματολογία της συγκεκριμένης χώρας που δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική μέγγενη που μετατρέπει τον άνθρωπο σε σύγχρονο σκλάβο των αναγκών του. Έτσι όταν παρουσιάζεται μια φαινομενικά too good to be true ευκαιρία στον πρωταγωνιστή να πιάσει την καλή εισάγοντας σαλάχια από το Σουρινάμ δεν μπορεί να φανταστεί τι τον περιμένει.

Καταφθάνοντας σε μια χώρα ανέκδοτο που η οικονομία της στηρίζεται στις τοπικές μαφίες και το εμπόριο ναρκωτικών σύντομα θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, αυτό ενός Κινέζου γκάνγκστερ και εκείνο ενός ομοεθνή του «πάστορα» που μάχονται για τη νομή της πίτας, έχοντας στο πλευρό του έναν πράκτορα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών που επιθυμεί τη σύλληψη του δεύτερου και την έκδοση του στην Κορέα.

Η σειρά δεν στερείται δραματουργικών τεχνασμάτων που συνδυάζονται με τα διαπιστευτήρια μιας χώρας που έχει αποδείξει πως ξέρει να κάνει καλό σινεμά. Οπωσδήποτε μια πρόταση για χαλαρό σαββατοκύριακο που αν και δεν αποτελεί το μεγάλο αριστούργημα μπαίνει σφήνα σε τετριμμένες μπλοκμπαστεριές με εντιμότητα και αδιαμφισβήτητες προθέσεις…

Την άξιζε την θέση (Α μέρος) (Του Δημήτρη Πλιάκα)

Κοίταξε από το παράθυρο του καθιστικού, τον όμορφο, περιποιημένο κήπο. Κατευθυνόμενος στο σαλόνι στάθηκε στο μικρό τραπεζάκι, ξαναγεμίζοντας ουίσκι το ποτήρι του.

Ότι είχαν φύγει οι συνεργάτες του και αυτός θα κοιτούσε πάλι τα σημαντικότερα σημεία της αυριανής ομιλίας του. - Αύριο! Αύριο, έρχεται η μεγάλη στιγμή μου!

Αύριο, θα ήταν η "δικαίωση" του. Όχι, πώς είχε αδικηθεί από την πορεία της ζωής του. Ίσα ίσα οι προσπάθειες και η προσφορά του στην παράταξη, είχαν αναγνωριστεί από τον μεγάλο αρχηγό, του οποίου η καρέκλα, στο κλειστό γήπεδο που θα διεξαγόταν το συνέδριο, θα έμενε κενή.

Ένιωθε ευγνωμοσύνη και σεβασμό για τον μεγάλο απόντα, σκεπτόμενος παράλληλα πως: - "Δεν υπάρχει κανείς ικανότερος για να συνεχίσει την πολιτική και το έργο του".

Ξανακοίταξε τις σημειώσεις του, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί. Δεν ήταν από τους εκείνους που νοσταλγούν, ούτε από αυτούς που κάνουν απολογισμούς. Όμως απόψε, του έρχονταν κάθε λίγο στον νου, αναμνήσεις.

Ήταν δεκαεννιά, όταν άφησε την πόλη του για σπουδές στην Γερμανία. Μπορεί η πατρική επιχείρηση να ήταν "στρωμένη", αλλά δεν του ταίριαζε. Ούτε η ζωή στα περίχωρα της Φρανκφούρτης ήταν εύκολη. Χρειάζονταν να πλένει πιάτα και να σερβίρει. Του άρεσε περισσότερο όμως από την ζωή στην Ελλάδα.

Ένας άγνωστος φοιτητής, μέσα στις αναρίθμητες μάζες Γερμανών τραπεζιτών, Γάλλων εμπόρων, Αμερικανών τουριστών, Ελλήνων εργατών, Ιταλών τεχνιτών, Τούρκων μαγείρων. Διασχίζοντας τους δρόμους της μεγαλούπολης, με τις ευκαιρίες, να σε περιμένουν στο επόμενη διασταύρωση. Βέβαια, η δική του ευκαιρία άργησε κάπως.

Έγειρε προς τα πίσω στην πολυθρόνα, προσπαθώντας να "ξεπιαστεί".

Θυμήθηκε το πρώτο του διαμέρισμα με την Γερμανίδα σύζυγό του, που γνώρισε καλεσμένος, σε μια τοπική γιορτή, ενός προαστίου της Κολωνίας. Η δουλειά στην τεχνική εταιρεία, ήταν καλή. Μπορεί να μην του έδινε μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης, αλλά του άφηνε χρόνο για την οικογένεια του. Του άρεσε κάθε Σάββατο απόγευμα να καθαρίζει το μικρό αυτοκίνητο που είχε αγοράσει, με την γυναίκα του να ετοιμάζει σάντουιτς και την μικρή κόρη του να τριγυρνάει γύρω από το αμάξι.

Είχε σχεδόν αποδεχτεί την πορεία της ζωής του στην Γερμανία. Εξάλλου, η επιστροφή στη Ελλάδα φάνταζε μακρινή.

Το στρατιωτικό καθεστώς, του "έφραζε" τον δρόμο.

Εξαιτίας της Χούντας άρχισε να ξανασυναντά τους Έλληνες της περιοχής του, με τους οποίους είχε ξεκόψει, αφού δεν άντεχε την μουρμούρα και την νοσταλγία των περισσότερων.

Σε μια από τις αντιδικτατορικές διαδηλώσεις, γνώρισε τον άνθρωπο που του άλλαξε την ζωή.

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα για να βάλει ένα ακόμη ποτήρι ουίσκι, ένα τελευταίο απολογούμενος στο εαυτό του, φέρνοντας εκείνη την εικόνα στο μυαλό του:

Ψηλός, ευθυτενής, φορώντας λευκό πουκάμισο και μαύρο δερμάτινο και παντελόνι, όρθιος πάνω από το μικρόφωνο να μιλάει με λογική αλλά και πάθος για το δράμα της πατρίδας.

Εντυπωσιάστηκε. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, πλησίασε προς το μέρος του ομιλητή. Δίνοντας μερικές σμπρωξιές, έφτασε δίπλα του. Εκείνος, σταματώντας την κουβέντα του με άλλους δύο τρεις δίπλα του, γύρισε προς σε εκείνον: κοιτάζοντας τον με ευγένεια και σιγουριά, του έδωσε το χέρι του. Η χειραψία τον "μαγνήτισε". Η αύρα του ανθρώπου απέναντι του, τον είχε εντυπωσιάσει.

Δεν χρειάζονταν παραπάνω χρόνο για να το αντιληφθεί.

Είχε γίνει ένας από τους δικούς του. Μόνο που έπρεπε να είναι ο καλύτερος.

Θεωρητικοποίηση της αδράνειας κι άρνηση του τρίτου νόμου του Νεύτωνα (Του Χρήστου Χατζηκωνσταντίνου)

Καθώς περπατούσα με γρήγορο βήμα στην Τσιμισκή, αναπόλησα την τελευταία εβδομάδα. Για έναν απλό παρατηρητή ήταν γεμάτη από “αντιλαϊκά” γεγονότα. Για κάποιον όμως όπως εγώ, που είναι υποψιασμένος στο σημερινό κόσμο, τίποτα από αυτά δεν αποτελούσε έκπληξη. Εξάλλου ο σκοπός δεν είναι να πράττουμε ώστε να βελτιώσουμε τη ζωή μας αλλά να παίρνουμε το μπλαζέ ύφος συνταξιούχου σε καφενείο και απλά να ανακοινώνουμε στον περίγυρο μας πόσο αναμενόμενο ήταν αυτό που συνέβη και πόσο, λίγο έως πολύ, συνέβαινε ήδη έως τώρα.

Το προηγούμενο Σάββατο, γυρνώντας μεθυσμένος από βραδινή έξοδο, ο ταρίφας με έκλεψε στα ρέστα. 3.20 το ταξίμετρο, δίνω πεντάευρω, μου επιστρέφει ένα ευρώ. Στιγμιαία σκέφτηκα να αντιδράσω αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό δεν γινόταν πάντα; Πάντα δεν μας κλέβαν οι ταξιτζήδες στα ρέστα; Ξυπνώντας σήμερα το πρωί και βγαίνοντας για την πρωινή μου βόλτα, είδα τον γείτονα να παρκάρει σε μια ράμπα αναπήρων. Κοντοστάθηκα αλλά μετά σκέφτηκα τι νόημα έχει; Τάχα οι ανάπηροι όταν δεν υπήρχαν μπάρες αναπήρων τι πάθανε;

Χώθηκα στα στενά του κέντρου για να αποφύγω την πολυκοσμία αλλά το θέαμα που είδα με αηδίασε. Ένας τύπος είχε επιτεθεί σε έναν ζητιάνο και προσπαθούσε να του πάρει τα λεφτά που είχε σε ένα καπέλο μπροστά του. Πριν προλάβω να αντιδράσω, κατάφερε να του πάρει το καπέλο με τα χρήματα και να τρέξει μακριά του. Στιγμιαία σκέφτηκα να τον κυνηγήσω αλλά… Εγώ θα αλλάξω την ροή των πραγμάτων; Τον νόμο της ζούγκλας; Το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό; Το μικρό ψάρι του Οικονομίδη; Μια χαρά ταινία ήταν, δεν χρειάζεται να αλλάξω κάτι.

Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, έπεσα μετά από λίγο πάνω σε μια ομάδα που διαδήλωνε, απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω από τα πανό και τα συνθήματα τους, για τις ομαδικές απολύσεις σε ένα εργοστάσιο. Αυτό που συνέβαινε ήταν όντως απαράδεκτο. Αποφάσισα μετά από καιρό να δράσω. Κατέβηκα στο δρόμο κι άρχισα να φωνάζω στους διαδηλωτές. Είχα βαρεθεί να βλέπω τεμπέληδες κι αργόσχολους να μην τιμάνε το ψωμί που τρώνε. Άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα πως δημιουργείται και συντηρείται μια επιχείρηση, να ασκούν κριτική στις πράξεις των επιχειρηματιών, των μοναδικών ανθρώπων που πήγαν μπροστά ένα δράμι αυτή την χώρα των τσιφλικάδων και των επαναστατών της πεντάρας. Λες κι αν ο επιχειρηματίας μπορούσε να μην κάνει απολύσεις θα τις έκανε.

Δεν άντεχα άλλο σ’ αυτό τον κόσμο. Άνθρωποι ηλίθιοι, ανίκανοι να καταλάβουν τη φυσική ροή των πραγμάτων, looserαδες που επιμένουν να εφαρμόζουν τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα. Ένιωσα μια απελπισία να με καταβάλλει κι άρχισα να τρέχω προς άγνωστη κατεύθυνση. Έτρεχα ψάχνοντας λύτρωση, απαντήσεις, ένα ευχαριστώ που είμαι μια νησίδα λογικής σ’ έναν ωκεανό παραλογισμού. Αφού έτρεχα για αρκετή ώρα, συνέβη το αναπόφευκτο. Λαχάνιασα. Οπότε σταμάτησα να πάρω μια ανάσα. Λίγο πιο εκεί, είδα έναν τύπο με μαύρη κουκούλα να στέκεται πάνω από έναν άλλο τύπο, ο οποίος ήταν γονατιστός. Φαινόταν ή να προσεύχεται, ή να τον παρακαλάει, ή να κόβει ένα αόρατο ιπτάμενο σαλάμι. Παραξενεμένος άρχισα να πλησιάζω προς τα εκεί. Μέχρι που το μπαμ της εκπυρσοκρότησης με έκανε να σταθώ ακίνητος και, άθελα μου, να βγάλω μια κραυγή.

Ο τύπος με την κουκούλα με κοίταξε και άρχισαν να τρέχει προς το μέρος μου. Έκανα μεταβολή κι ετοιμάστηκα να τρέξω κι εγώ. Αλλά μήπως τι νόημα έχει; Τάχα πάντα έτσι δεν γινόταν; O πιο ισχυρός δεν επικρατούσε κι όποιος είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του εξολοθρευόταν; Κοίταξα το πρόσωπο του μελλοντικού δολοφόνου μου. Εστίασα στα μάτια του. Δεν είχα κι άλλη επιλογή βέβαια αφού φορούσε κουκούλα. Γαλανομάτης. Μετά ένα μπαμ κι η λήθη…

Ο «ανώνυμος» λογοτέχνης των Πετραλώνων

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά αν και θα έπρεπε να σταθεί επάξια στην κορυφή της επικαιρότητας, ένας λογοτέχνης (όχι συγγραφέας, ποιητής, πεζογράφος) αλλά λογοτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης έσωσε με την παρέμβαση του ένα παιδί το οποίο επί χρόνια το κακοποιούσε σεξουαλικά ο πατέρας του. Ένας λογοτέχνης «ανώνυμος» με όλη την αγιοσύνη, την ταπεινότητα και την αξιοπρέπεια που κρύβει από πίσω της αυτή η ανωνυμία και χάνεται μέσα στο πλήθος σαν τους υπερήρωες των παιδικών μας χρόνων που κρύβονταν πίσω από μάσκες και μπέρτες για να πράττουν το καλό.

Ένας άνθρωπος που πιθανώς δεν γνώρισε κριτικές επιτροπές, αγιογραφίες, γλυψίματα και κάμψεις και φυσικά δεν θέλησε να εξαγοράσει την πράξη του με ψεύτικες τιμές.

Υπάρχουν τέρατα γύρω μας αλλά υπάρχουν και Άνθρωποι, ας τους ψάξουμε ακόμα και με κλεφτοφάναρο όσο οι φαύλοι θα μονοπωλούν «σαλόνια», βραχείες λίστες και βάθρα. Γιατί στο τέλος αυτοί είναι που αξίζουν έστω και αν παραμένουν κρυμμένοι στις εγκοπές της παγκόσμιας ιστορίας της ατιμίας…

Όταν η Επτακοίλη έκανε τεμενάδες και γλυφοκωλάδα στον παιδόφιλο…

Το παρόν άρθρο δεν υπονοεί πως η Τασούλα της καρδιάς μας και της ρυπαρής φυλλάδας γνώριζε για τη δράση του προφυλακισμένου παιδόφιλου, αναδεικνύει ωστόσο το δούνε και λαβείν των κατά συνθήκη σφογγοκωλάριων με τους ανθρώπους του λογοτεχνικού υποκόσμου σε ένα σύστημα «τσακωνικό χορό» που όζει πορδίλα και δυσωδία απ΄όπου και αν το πιάσεις.

Προφανώς και ως διαπλεκόμενη μετριότητα ο πρωταγωνιστής της ημέρας απολάμβανε μαζί με τις «διακρίσεις» των εγχώριων επιτροπών και τα ανάλογα σαλόνια. Η συνέντευξη του στη γνωστή φυλλάδα αποτελεί μια άκρως διδακτική εμπειρία υπό το πρίσμα των γεγονότων κυρίως διότι πέρα από τη φούσκα των εκδοτικών παραμάγαζων και των παρατρεχάμενων τους αποκαλύπτει και μια άλλη μεγαλύτερη αλήθεια. Την υποκρισία που διέπει, διατρέχει και διατέμνει τη δημόσια εικόνα τους. Για του λόγου το αληθές αντιγράφουμε την παρακάτω αποστροφή:

Ετσι, σιγά σιγά, αρχίζω να ετοιμάζομαι για ύπνο. Με καθαρή συνείδηση πέφτω σαν κούτσουρο, κοιμάμαι πανεύκολα. Βέβαια τις τελευταίες μέρες διάφορες ιδέες συνεχίζουν να με γυροφέρνουν ακόμα και στον ύπνο μου κι αυτό, γι’ αυτή τη φάση της ζωής μου, το θεωρώ καλό.

Το έχουμε ξαναπεί, σε μια ανεστραμμένη κοινωνία του θεάματος με αμφιβόλου ήθους, ποιότητας και μορφώσεως ανθρώπους που καταλαμβάνουν τον λεγόμενο πνευματικό στίβο ένα νέο 1984 οδηγεί σε παραμορφώσεις, διαστρεβλώσεις και παρερμηνείες. Μέχρι τη στιγμή βέβαια που πέφτουν οι μάσκες και η έπαρση δίνει τη θέση της στην αμηχανία…

Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ (Χριστόφορος Τριάντης)

Η υψηλή κοινωνία της πρωτεύουσας άρχισε να τον κατηγορεί, γενικώς και ειδικώς. Οι λέξεις του ωμές και παθιασμένες (γραπτές και προφορικές) δημιουργούσαν αναταραχή στις αστικές και καλλιτεχνικές συνεστιάσεις. Αλλά και στις ιδιωτικές συναναστροφές η αποδόμηση των κομφορμιστικών γελοιοτήτων και των δήθεν αξιοπρεπών σχέσεων τον είχαν κατατάξει στους γραφικούς μισάνθρωπους, στους περίεργους φιλοσοφούντες (με την αρνητική έννοια πάντα).

Σε μια συγκέντρωση πολιτικών και πνευματικών προσωπικοτήτων που διοργάνωσε η προεδρία της δημοκρατίας, ασχολήθηκαν ενδελεχώς με την περίπτωσή του. Περισσότερο όμως στηλίτευαν τις ιδέες του. Ο άρτι τιτλοφορηθείς «φιλόσοφος της καρδιάς μας», πέρασε πρώτος στην επίθεση εναντίον του «Ακούς εκεί να πει ανενδοίαστα στον επίσημο ποιητή τής δημοκρατικής μας πολιτείας, ότι γράφει στιχάκια για συνοικιακούς μπερντέδες, γεμάτους με χυδαίο κοινό. Μα, επιτέθηκε και σ’ εμένα προσωπικά, λέγοντας πως είμαι ένας κόλακας υπουργών και βουλευτών, ότι μπροστά στους άλλους συνηθίζω να λέω καλές - στοχαστικές κουβέντες και μόλις γυρίσουν την πλάτη τους, τούς κουτσομπολεύω χυδαία κι αλλάζω την άποψή μου, ανάλογα με τα καλά και τα συμφέροντά μου. Συνέχισε να μου επιτίθεται και να ισχυρίζεται ότι περιγράφω τις ολοστρόγγυλες ιδέες μου για να γίνομαι αρεστός, και στην ουσία είμαι ένας ημιμαθής καμποτίνος, που παίζω ρολάκους στα καφωδεία. Μεγάλη προσβολή για έναν φιλόσοφο». Τα τελευταία λόγια τα τόνισε ιδιαίτερα.

Τότε μίλησε κι ο πρόεδρος της Ακαδημίας τεχνών και επιστημών «Είναι εξαιρετικά ανάγωγος. Γίνεται επικίνδυνος για την πνευματική ευταξία, την καλλιτεχνική δημιουργία μας». Έκανε μια μικρή παύση για να πιει λίγη σαμπάνια και συνέχισε το λογύδριο. «Είναι ένας κατάπτυστος λιβελλογράφος. Με πρόσβαλε σκαιότατα, κατηγορώντας με ότι κλέβω τα σπίτια του κοσμάκη για ένα κομμάτι ψωμί. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι έχω μερίδια σε επενδυτικές εταιρείες που κλέβουν τα σπίτια των φτωχών για ένα κομμάτι ψωμί. Τι ψέματα, τι ύβρεις. Εγώ, ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης του λόγου, να ασχολούμαι με κέρδη και ιδιοκτησίες. Παρακμή».

Φουρκισμένη σαν μαινάδα, πλησίασε την λογοτεχνική και επιστημονική ομήγυρη μια πολυβραβευμένη συγγραφέας (αγνοώ το επώνυμό της, αλλά νομίζω ότι διαθέτει το επώνυμο, τού μεγαλοεπιχειρηματία άντρα της). Άρχισε ή μάλλον συνέχισε την επίθεση «Ούτε και τις γυναίκες σεβάστηκε. Εδώ προ ολίγου, πέταξε μπροστά στα πόδια της αρραβωνιαστικιάς του, κάποια κέρματα, λέγοντάς της, πως την ενδιαφέρουν αποκλειστικά τα χρήματα και οι μεγαλοαστικές ανέσεις, πως λατρεύει ό,τι της στερεί την ελευθερία και τα όνειρα. Κατηγορίες και χλευασμοί σε δημόσια θέα και μπροστά σε αξιότιμο ακροατήριο. Κανένας σεβασμός στη σχέση τους. Είναι τελικά ένας ιδιότροπος μισάνθρωπος. Θα έλεγα ότι είναι και μισογύνης. Όλα τα κακά μαζεμένα σε ένα πρόσωπο».

Ο γραμματέας του υπουργείου πολιτιστικών υποθέσεων παρενέβη στη συζήτηση, δεν θα μπορούσε άλλωστε να μείνει σιωπηλός ένας τέτοιος άντρας «Ο λόγος του είναι ακραίος, ρατσιστικός θα έλεγα. Και είναι έλλειψη στοιχειώδους ευγένειας και ήθους να κατηγορεί τα στελέχη του υπουργείου και της μισής κυβέρνησης ότι είναι λάτρεις της παρενδυσίας και της διαστροφής. Μας κατηγόρησε ότι είμαστε μικροί Νέρωνες που οχεύουμε τους εραστές μας σε κοινή θέα και όλα αυτά τα ονομάζουμε πολιτισμό και πρόοδο. Επικίνδυνος, υποσκάπτει τα θεμέλια της προσπάθειάς μας στον χώρο του πνεύματος και ειδικότερα γελοιοποιεί τις μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν τη χώρα. Θα τον στείλω στη δικαιοσύνη για συκοφαντική δυσφήμηση. Του αξίζει τιμωρία, θα ζητήσω μεγάλη αποζημίωση. Θα τον κάνω να μου ζητάει συγνώμη γονατιστός κι αδέκαρος».

Ακούστηκε κάτι σαν απαντητικό σχόλιο σε όλα όσα είχαν ειπωθεί για τον μισάνθρωπο «Δεν τον φοβίζουν οι τιμωρίες και οι μωρολογίες σας. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν μπορούν να τον κατατάξουν κάπου. Είναι πέρα από το κακό και το καλό ».