Έριξε νερό στο πρόσωπο του και πήρε την πετσέτα που ήταν κρεμασμένη δίπλα στον μικρό καθρέφτη, για να καθαριστεί. Βγήκε από το μπάνιο, κατευθυνόμενος προς την κουζίνα.
Άνοιξε το μικρό ραδιόφωνο και με το άλλο χέρι έπιασε το μπρίκι. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Είχε ακόμη δύο ώρες μπροστά του έως την εκδήλωση.
Ο εκφωνητής στο δελτίο, ήδη έκανε αναφορά για εκείνο το τριήμερο, που η ηρωική νεολαία, έσωσε την "τιμή" της κοινωνίας.
"Πάλι τα ίδια", σκέφτηκε. "Δέκα χρόνια πέρασαν!".
Έριξε τον καφέ από το μπρίκι σε μια κούπα, φύσηξε μηχανικά και ήπιε μια τζούρα. Στο ραδιόφωνο, ακούγονταν οι πρώτες δηλώσεις επισήμων για την σημασία της σημερινής επετείου: Ο λαός, με αιχμή τον ανθό της νεολαίας, τους φοιτητές, έδειξε την αποστροφή του στο δικτατορικό καθεστώς.
"Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο! Λόγια, μόνο λόγια! Που είχαν τρυπώσει όλοι τους την νύχτα εκείνη, ε;".
Πήγε στο δωμάτιο του. Άνοιξε την ντουλάπα και έβγαλε το μαύρο κοστούμι του. Ντύθηκε και επέστρεψε στην κουζίνα, την στιγμή που στο ραδιόφωνο, κάποιος υπουργός, παλιός γνώριμος του, έκανε δηλώσεις, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για τους αγωνιστές εκείνης της βραδιάς. Εκνευρίστηκε, ακούγοντας τον.
"Μπράβο ρε Αποστόλη, μπράβο! Επιτέλους το κατάλαβες. Αντί να τους πηγαίνεις κόντρα επικρίνοντας τους, γίνε γλείφτης τους καλύτερα".
Αναρωτήθηκε, πόσα περιστατικά από εκείνο το βράδυ, από μια ολόκληρη εποχή, παραμένουν αξεδιάλυτα, πνιγμένα στο βαθύ ποτάμι του χρόνου, που παρασέρνει τα πάντα και τελικά σε βουλιάζει, όσο και αν πασχίζεις να βγεις στην επιφάνεια.
"Που φτάσαμε, να μιλάει ο κάθε καρπαζωμένος για αγώνες και αντίσταση! Όλοι αυτοί χειροκροτούσαν τους λόγους του Παπαδόπουλου και βλέπανε ήσυχα ήσυχα τον "Άγνωστο Πόλεμο" στην τηλεόραση. Και τώρα θα κατέβουν σε λίγο στην πορεία!".
Για τον ίδιο, η καλύτερη περιγραφή εκείνης της νύχτας, ήταν από εκείνον τον ιδιόρρυθμο Ολλανδό δημοσιογράφο, που έχοντας απελαθεί κάμποσες φορές από τους συνταγματάρχες, επέστρεφε πίσω στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο σωστό σημείο και να τραβήξει το φίλμ που αποτυπώνει το τανκ να ρίχνει την πύλη.
Τον είχε συναντήσει σε μια παλαιότερη επέτειο. Του είπαν ποιος είναι και πήγε να του συστηθεί. Μίλησε στα αγγλικά και ο άλλος του απάντησε σε καλά ελληνικά. Τον συμπάθησε. Κανόνισαν το επόμενο μεσημέρι να βρεθούν σε ένα ταβερνάκι και εκείνος θα του έφερνε να δει δύο τρεις αδημοσίευτες φωτογραφίες από εκείνη την βραδιά του Νοέμβρη.
Στην ταβέρνα, ο φιλέλληνας δημοσιογράφος τον κέρασε κόκκινο κρασί. Στην διάρκεια της συζήτησης, του διηγήθηκε την στιγμή που του είχε μείνει εντονότερα στο μυαλό:
"Μετά την είσοδο του τανκ μέσα στο προαύλιο, έβλεπες παιδιά να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση στα γύρω στενά, με σκοπό να προφυλαχθούν από τις σφαίρες που έριχναν οι δυνάμεις της τάξης.
Λίγα μέτρα παραπέρα, στο "Ακροπόλ", στο σαλόνι του ξενοδοχείου, μια παρέα καλοντυμένων γυναικών, έπαιζε χαρτιά. Δεν διέκοψαν ούτε μια στιγμή το παιχνίδι τους. Έξω, στον δρόμο περνούσαν τρέχοντας, φοβισμένοι φοιτητές και αυτές για το μόνο που παραπονέθηκαν, ήταν για τον θόρυβο που έκανε το όχημα του στρατού που τους κυνηγούσε..."
Χαμογέλασε, ενθυμούμενος εκείνη την ιστορία. Σκέφτηκε, πως από την περιγραφή αυτής της εικόνας έπρεπε να ξεκινούν οι εκδηλώσεις μνήμης.
Τις σκέψεις του διέκοψε η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στο ραδιόφωνο.
"Μόνο η αυτή η κομμούνα μας έλειπε τώρα!"
Έκλεισε την συσκευή, πήρε το ντοσιέ με τα χαρτιά του. Αφού κλείδωσε, κατέβηκε τα σκαλιά και βρέθηκε στην έξοδο της πολυκατοικίας, δίπλα στο αυτοκίνητο του. Μπήκε και έβαλε μπρος.
Στα είκοσι λεπτά που έκανε να φτάσει στον προορισμό του, έφερε στο νου του, τι έκανε ο ίδιος εκείνη την νύχτα.
Νέος δικηγόρος, μόλις είχε ανοίξει το δικό του γραφείο, δουλεύοντας πολύ εκείνο τον καιρό. Τελείωσε αργά το απόγευμα από την μελέτη μιας υπόθεσης κληρονομιάς. Φεύγοντας από το κτήριο, πέρασε κοντά από την περιοχή που είχε αποκλειστεί από την αστυνομία. Έριξε μερικές κλέφτες ματιές και συνέχισε για το σπίτι του. Για τους πυροβολισμούς και τα υπόλοιπα, έμαθε την άλλη ημέρα το πρωί, όταν κατευθυνόμενος στην δουλειά, είδε τρύπες από σφαίρες στις εισόδους δύο πολυκατοικιών.
"Πόσοι άλλοι σαν και εμένα, δεν θα πήραν κάβο τι συνέβη εκείνη την 17η Νοεμβρίου, συνεχίζοντας κανονικά την ζωή τους;".
Φτάνοντας, πάρκαρε το αυτοκίνητο λίγο πιο πέρα από εκεί που θα πραγματοποιούνταν η εκδήλωση. Προχώρησε, όταν στην είσοδο, τον σταμάτησε μια νεαρή ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης. Με το μικρόφωνο της, να στρέφεται σε εκείνον είπε:
"Έχουμε δίπλα μας, τον πρόεδρο του Συνδέσμου Φίλων του Αντιδικτατορικού Αγώνα. Κύριε πρόεδρε, παρακαλώ μια δήλωση για την σημερινή επέτειο...."
Αιφνιδιάστηκε κάπως, αλλά γρήγορα συνήλθε. Πήρε ένα σοβαρό, στοχαστικό ύφος και δήλωσε:
"Ξαναφέρνω στο νου μου εκείνα τα παιδιά, την γενιά μου. Η μοίρα του βασανισμένου τόπου όρισε σα ηρωϊκά αυτά παιδιά, να φωνάξουν βροντερά και σθεναρά, την αντίθεση τους, στο μαύρο πέπλο με το οποίο είχαν σκεπάσει την χώρα οι δικτάτορες. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός και εγώ ο ίδιος, ήμασταν κοντά στον αγώνα τους. Την νύχτα εκείνη....."
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου