Την άξιζε την θέση (Β' μέρος) (Δημήτρης Πλιάκας)

Άφησε στην άκρη τις δουλειές του και ρίχτηκε με τρομερό πάθος στον αντιστασιακό αγώνα.

Μπήκε στο στενό πυρήνα συνεργατών του αρχηγού.

Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, συνοδεύοντας τον αρχηγό στις περιοδείες του, αλλά και μόνος του, μεταφέροντας μηνύματα από την ηγεσία στην βάση ή συγκεντρώνοντας εισφορές για το κοινό ταμείο του αγώνα. Μπορεί η προσωπικότητα του αρχηγού και οι γεμάτες ένταση ομιλίες του να τον ενέπνεαν, μαζί με τόσους άλλους, όμως οι υπόλοιποι συνεργάτες του δεν τον εντυπωσίαζαν.

Πρόσωπα καθημερινά, συνηθισμένα, κάποια με συμπλέγματα, με μοναδικό προσόν τους, την αόριστη διάθεση να προσφέρουν στον αγώνα κατά της Χούντας. "Σιγά μην πέσουν οι Χουνταίοι, με αυτούς τους αστείους", σκέφτονταν συχνά, "τα περισσότερα στελέχη είναι κάτω του μετρίου, ενώ αυτοί που διαθέτουν ικανότητες, τις χρησιμοποιούν για τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες".

Δεν υπολείπονταν σε τίποτα από τους άλλους του στενού περιβάλλοντος. Ιδιαίτερα από εκείνον τον Κ., πρόσωπο κωμικό. "Μπάτλερ" τον ανέβαζαν, "παιδί για τα θελήματα" τον κατέβαζαν. Βήχα είχε ο "μεγάλος", κρυολόγημα ο Κ., γελούσαν όλοι πίσω από την πλάτη του. Πάνω κάτω τα έβρισκε με όλους, για το κοινό καλό.

Με έναν μόνο δεν τα πήγαινε καλά. Τον Σ., καθηγητή σε γερμανικό πανεπιστήμιο. Κρυψίνους και καχύποπτος, διέθετε προσωπικότητα και κάποιο κύρος, αλλά σπάνια θα πήγαινε κόντρα στις αποφάσεις του "μεγάλου". Διέθετε καλές γνώσεις οικονομικών.

Βέβαια, τα οικονομικά της οργάνωσης , ο αρχηγός τα είχε εμπιστευθεί στον ίδιο, δείγμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του.

Σηκώθηκε να ξεπιαστεί, από τον καναπέ. Η ώρα περασμένη. Μετά βίας θα κοιμόταν 3-4 ώρες.

"Δεν πειράζει. Από αύριο θα είμαι ο αρχηγός, ο ύπνος έτσι και αλλιώς, θα είναι λίγος".

Πήγε στην κουζίνα, έβαλε γλυκό κάστανο σε ένα μικρό πιάτο. Ένας βιοτέχνης, προσωπικός οπαδός του, του έστελνε για χρόνια κιβώτια με το αγαπημένο του γλυκό.

Επέστρεψε στο σαλόνι και το βλέμμα του ήρθε σε μια φωτογραφία με τους δύο καλούς συνεργάτες του. Η περιβόητη τρόικα.

Τους γνώρισε τις πρώτες μέρες της επιστροφής στην Ελλάδα, τέλη Αυγούστου του 1974. Ο Γ., έξυπνος, με μεστό λόγο. Ο Λ., φοιτητής κτηνιατρικής, με πολλές πολιτικές ικανότητες, προτιμούσε την παρασκηνιακή δράση.

"Έδεσαν" αμέσως. Ανέλαβαν να μετουσιώσουν το όραμα του αρχηγού σε μια δυνατή, προοδευτική παράταξη, η οποία κάποια στιγμή, θα ήταν σε θέση να κυβερνήσει τον τόπο.

Αφιέρωσαν όλες τους δυνάμεις για αυτόν τον σκοπό. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Ο δρόμος για την εξουσία είναι ανηφορικός και στην πορεία, όσοι γίνονται βάρος, καλό είναι να εγκαταλείπονται πίσω.

Ο τρόπος;

Οι γνωστές "τελετές ανθρωποφαγίας". "Έριχνες" λάσπη σε εσωκομματικούς αντίπαλους, αμφισβητούσες την πολιτική τους διαδρομή, άφηνες υπονοούμενα για την προσωπική ηθική τους, τους κακολογούσες στην βάση του κινήματος. Χωρίς σταματημό. Μέχρι αυτή να δηλώσουν υποταγή ή να απομακρυνθούν με την ταμπέλα του "υπεύθυνου για δημιουργία φράξιας".

Γέλασε.

Ορισμένες περιπτώσεις πολιτικής δολοφονίας σκέφτηκε, ήταν πραγματικά αριστουργήματα, τόσο σε σύλληψη όσο και στην πράξη.

"Σίγουρα, αδικήσαμε ορισμένους, στελέχη ικανά και με διάθεση να προσφέρουν, αλλά πολιτική με καλές προθέσεις, δεν γίνεται.

" Η τρόικα ήταν κάτω, μόνο από τον αρχηγό.

Μαζί δημιούργησαν ένα κίνημα, το θέριεψαν με εκατοντάδες οπαδούς και κατέκτησαν την εξουσία. Κυβέρνησαν για χρόνια, αλλάζοντας την χώρα. "Όχι, πάντα προς το καλύτερο. Αλλά τι άλλο μπορούμε να γίνει; Προσωπικές ανάγκες και απωθημένα χρόνων, πάνω σε αυτά κάναμε διαχείριση, όχι σε οράματα και απαιτήσεις για βελτίωση της κοινωνίας".

Ο λαός τους καταψήφισε μετά από δύο εκλογικές νίκες αλλά και τους επανέφερε στην εξουσία, βλέποντας και τις ικανότητες των απέναντι. Ο ίδιος έβλεπε ότι ο αρχηγός, άρχιζε να κουράζεται και η στιγμή διαδοχής θα πλησίαζε.

Αρκετοί οι επίδοξοι διάδοχοι, μόνο δύο όμως ικανοί να φτάσουν μέχρι το τέλος της κούρσας. Αυτός και ο "καθηγητής". Δηλαδή, αυτός. "Αν κερδίσει ο Σ., θα είναι σαν να προδίδουμε τον αρχηγό". Δεν πρέπει να το επιτρέψει αυτό, υπενθύμισε στον εαυτό του.

Ο ένας της τρόικας είχε πεθάνει εδώ και τρία χρόνια, ο άλλος του έκανε "νερά". Δεν του είχε ξεκαθαρίσει αν τον στηρίζει ή όχι.

"Δεν βαριέσαι. Δεν τον χρειάζομαι. Κανέναν δεν χρειάζομαι. Θα εκλεγώ αρχηγός. Εγώ! Εγώ! Δεν μου χαρίζουν κάτι. Την θέση την αξίζω!".

Κάθισε για λίγο ακόμη στο γραφείο του, για να ετοιμάσει τις τελευταίες παραγράφους από την αυριανή ομιλία του. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, άρχισαν δειλά να φαίνονται στο παράθυρο.

Μια νέα ημέρα, μια νέα περίοδος ξεκινούσε.