Ένα νέο έτος ετοιμάζεται να ‘ρθει και διάφοροι επιστήμονες (μελλοντολόγοι) και πολιτικολογούντες προλέγουν μεγάλες ανακατατάξεις. Άλλοι βλέπουν ορατούς (πυρηνικούς) κινδύνους και άλλοι μυστικούς κλιματολογικούς ιούς, με χρώματα επενδυμένους (το μαύρο είναι το κυρίαρχο χρώμα). Αρκετοί είναι αυτοί που διακρίνουν σοβαρές κινήσεις προσωπικοτήτων και πρώην προέδρων (μεγάλων χωρών και οργανισμών) που θα φέρουν την παγκόσμια συμφιλίωση και την κορύφωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον αυτοαποκαλούμενο δυτικό μας κόσμο (τουλάχιστον). Έχουν και οι αγορές το μερίδιο τους στην προώθηση της παγκόσμιας ευτυχίας. Κάτι τέτοιο κατοχυρώνεται και από τις οικουμενικές διακηρύξεις, που τυχαίνουν μεγάλης αποδοχής σε όλες τις γωνιές της ανθρωπότητας. Γίνονται και πράγματα, εξατομικευμένα και συλλογικά. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι αρχίζουν να τρέχουν πίσω από επαναστατικά εσώρουχα και εξαιτίας της ταχύτητας αυτής, αφήνουν τον θάνατο να αλωνίζει σε άλλα μέρη, μακρινά και μη μετρήσιμα.
Το 2018 δεν δόθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αλλά το 2024 προτάθηκε για το βραβείο μέχρι κι η Έρση Σωτηροπούλου, στοιχηματικά, αξιολογικά και ιδεολογικά. Υπάρχει λοιπόν, έδαφος για γενική και ειδική καλλιέργεια. Αδιαφορώ για όλα αυτά τα τεκταινόμενα και τις ευκαιρίες ζωής (καλλιτεχνικής και προοδευτικής), όπως θα έλεγε και ο Στιβ Τζομπς. Μου φαίνεται πως βρίσκομαι σ’ ένα βούρκο και δεν κάνω τίποτα άλλο, παρά να τον διασχίζω – επαναληπτικά και ολίγον ασυντόνιστα. Χώνομαι βαθιά μέσα του και μένω εκεί, μέχρι να αισθανθώ τις λάσπες σαν κομμάτι της ψυχής μου. Ό,τι διαδρομή σχεδιάζω, θα ‘χει την αστάθεια ως πρόσημο, το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων περί δικαιοσύνης και ερωτικής αρμονίας. Εγωιστικές επισημάνσεις, μα εμβολιάζονται απ’ τις βέβηλες εικόνες της πραγματικότητας. Βαριά τα βήματά μου, σαν να φορώ στενά χάλκινα παπούτσια. Και τα τακούνια είναι από σίδερο. Μαζί μου είναι και άλλοι χαλκοφορούντες (μη ανήκοντες στο χάλκειον γένος του Ησίοδου), εκατομμύρια, έξω από γραμμές και ρίμες, μπροστά στο νέο έτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου