Η σημερινή εποχή του οικουμενικού Μεσαίωνα που ζούμε (το καταλαβαίνει κανείς από τα βιβλία που διαβάζουν τα γίδια) χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις και διχασμό. Μια γενικότερη σύγχυση δηλαδή που διαχέεται σαν διελκυστίνδα δράσης-αντίδρασης και η οποία τις περισσότερες φορές ενορχηστρώνεται από την «κοινωνία του θεάματος» και επιβάλλεται εκ των άνωθεν.
Έτσι από τη μια έχεις τη Λατινοπούλου, Τον Τζήμερο ή τον Βουλαρίνο και από την άλλη την κάθε υστερική φωνή που άλλοτε θα πετάξει τη μαλαπέρδα του έξω στο πανηγυράκι του gay pride και άλλοτε θα απαιτήσει την ποινικοποίηση κάθε αντρικού βλέμματος προς το αντίθετο φύλλο ως «παρενόχληση». Πολλοί θα αντιτάξουν πως έχει χαθεί το μέτρο, η μπάλα η λογική αλλά όλη αυτή η πόλωση αποτελεί το σύμπτωμα καθώς αν ανατρέξουμε στις αιτίες θα μπούμε σε πολύ πιο πολύπλοκα ζητήματα.
Την απάντηση εδώ μπορεί να την έχει ο Ουελμπέκ που στο εμβληματικό βιβλίο του «Στοιχειώδη Σωματίδια» παραθέτει τη ρήση του Comte: Σε κάθε τροποποίηση του υπάρχοντος δόγματος , οι γενιές που θυσιάζονται κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού μένουν ουσιαστικά ξένες προς αυτόν, και συχνά γίνονται ευθέως εχθρικές…
Σε αυτό το πλαίσιο η woke culture εμφανίζεται περισσότερο να αποτελεί μέρος της σύγχυσης παρά ένα δομημένο κίνημα με απτές και ξεκάθαρες απαιτήσεις. Δεν έχει σχέση με τα πρώτα κινήματα του φεμινισμού ή εκείνα του black power, δεν έχει προσανατολισμό και για αυτό το λόγο είναι τόσο εύκολα χειραγωγούμενη από τις πολυεθνικές και τους γκουρού του μάρκετινγκ.
Στο βασικό ερώτημα του τίτλου η απάντηση επομένως είναι απλή. Δεν υπάρχει καμία επιδίωξη, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε απλά για ένα ακόμα «συστατικό» στο μεγάλο μπλέντερ που επιτείνει τη σύγχυση προλειαίνοντας την αυγή μιας νέας πραγματικότητας που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσο ευοίωνη θα είναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου