Το ξεστοκάρισμα των ευπώλητων και των βασιλιάδων: η περίπτωση Ντάνου

Συμβαίνει συχνά να βλέπουμε μέσα σε σούπερ-μάρκετ και σε πολυκαταστήματα, ειδικά σε παιχνιδάδικα όπως το Jumbo, τίτλους σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Το φαινόμενο είναι γνώριμο και δεν είναι πραγματικά τίποτα το καινούργιο. Ανάμεσα σε αυτούς τους τίτλους είναι ωστόσο και «συγγραφείς των 100 χιλιάδων αντιτύπων» ή άλλοι που προμοτάρονται και μαρκετάρονται ανελέητα –και παρ’ αξίαν, φυσικά- ως σταρ του τάδε και του δείνα είδους γραφής. Έχουμε δει λοιπόν όχι μόνο τα βιβλία των «βασιλιάδων» και των «βασιλισσών» της ποπ γραφής να διατίθενται σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές αλλά να… μην πωλούνται ούτε και σε αυτές. Ένα πιο ακραίο παράδειγμα ήταν αυτό του Ντάνου ή, κατά κόσμον, Γιώργου Αγγελόπουλου, ο οποίος υπήρξε νικητής της reality σειράς «Survivor». Σε πολύ γνωστή αλυσίδα πολυκαταστήματος που διαθέτει και βιβλία και όπου διάφοροι ποπ σταρ του βιβλίου συνηθίζουν να κάνουν εκδηλώσεις, το βιβλίο του Ντάνου πωλούνταν εν όψει Black Friday, 5-6 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, στην τιμή του 1 ευρώ!

Αναδρομή στο Φλεβάρη του 2019: το βιβλίο του Ντάνου έχει παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη στον κάποτε ποιοτικό (και κάποτε «αριστερό») Ιανό, ενώ στην Αθήνα στην Εκδοτική Αθηνών. Οι λάιφ-στάιλ –και άλλες, «σοβαρότερες»- εκπομπές που καλύπτουν το γεγονός βγαίνουν με τίτλους όπως: «Ουρές μέσα στο κρύο από πλήθος για το βιβλίο του Ντάνου» (Αρτ, 27/02/19)! Πώς λοιπόν από κει που ο Ντάνος πήγαινε για μπεστ-σέλλερ κατέληξε στον πάγκο με τα μονόευρα; Αυτό ας το αναρωτηθεί ο κάθε αναγνώστης. Εμείς θα πούμε ένα πράγμα, συμπληρωματικά: δεν είναι μόνο τα συστημικά πολιτικά κόμματα που διαθέτουν πούλμαν, για να μετακινούν τους… οπαδούς και τα στελέχη τους από πόλη σε πόλη.

Κάπου εδώ πρέπει να προκύψει κι ένα επιμύθιο: μας φταίει άραγε η συγγραφική φιλοδοξία Ντάνου ή μας φταίει η υπερπροβολή του κάθε Ντάνου από χίλια μέσα; Μας φταίνε οι αφηγήσεις του κάθε Ντάνου ή μας φταίνε όλοι οι… wannabe Ντάνοι; Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: όλοι σχεδόν οι σκανδαλωδώς υπερπροβεβλημένοι, όλα αυτά τα άδεια ασκιά που έχουν γεμίσει με τον αέρα της αλαζονείας, έχουν στο μυαλό τους το ίδιο πράγμα: να βρουν τον τρόπο, ώστε να βγάλουν βραχυπρόθεσμα κέρδη. Να κάνουν την αρπαχτή, σε χρήμα και σε πρόσκαιρη δόξα.

Η περίπτωση λοιπόν είναι αντίστοιχη με της Τζούλιας Αλεξανδράτου: δεν μπορούμε να κατηγορούμε ένα (ελαφρόμυαλο έστω και αφόρητα νεοπλουτίστικης νοοτροπίας) άτομο για την επιλογή του να περάσει στη βιομηχανία της πορνογραφίας, όταν η μισή ελληνική κοινωνία διαπνέεται από το όραμα της… αυτό-εκπόρνευσης στο βωμό της εφήμερης δόξας και χλιδής ή, όταν, όπως έλεγε ο Μανώλης Ρασούλης, που ήταν αθυρόστομος αλλά φοβερά εύστοχος, «το πρότυπο του μεταδικτατορικού ρωμιού είναι ο γαμ*ω», που έκανε «την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα ατελείωτο γραψαρχ***στάν».

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πολύ βαθύτερο από μερικούς ανεγκέφαλους που εκστασιάζονται με τα πονήματα των ντάνων- και οι λύσεις προφανώς επίσης…