Στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας συμβαίνει το εξής- ενθαρρυντικό- παράδοξο, ενώ τα πάσης φύσεως τσουτσέκια μαζεύουν «συστάσεις» για να χτυπήσουν την πόρτα κάποιου συστημικού νταβά, τα «εκδοτικά φαινόμενα» με πωλήσεις χωρίς προηγούμενο παράγονται από μικρούς, ανεξάρτητους εκδοτικούς. Το γεγονός αυτό ωστόσο έχει εξήγηση αν εντρυφήσουμε λίγο στο θέμα.
Κατά πρώτον αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως οι μεγαλοεκδοτικοί (Από Μεταίχμιο έως Πατάκη) όχι μόνο δεν αγαπούν το βιβλίο αλλά είναι και παντελώς άσχετοι με αυτό. Αν κάποιος Παπαμάρκος τους χτυπήσει την πόρτα με το ντεμπούτο του θα τον πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Κατά δεύτερον οι συγκεκριμένοι εκδοτικοί έχουν «αξιολογητές» μόνο για τα προσχήματα καθότι ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς καταρτισμένος αξιολογητής θα είχε βάλει το Μαλακατερινιό να καθαρίζει τις σκάλες του ισογείου.
Το συμπέρασμα είναι πως τα συστημικά παραμάγαζα λειτουργούν με τη λογική του βραχυπρόθεσμου κέρδους, του δούνε και λαβείν, της μανατζερικής παπάτζας προσπαθώντας να επιβάλλουν στο κοινό την εκάστοτε πατάτα (ενίοτε «βραβευμένη»). Από την άλλη το αναγνωστικό κοινό δεν αποτελείται από τόσο γίδια όσο θέλουν παρά της φιλότιμες προσπάθειες τους να φαντάζονται.
Έτσι ένας αξιόλογος συγγραφέας που θα βρει «καταφύγιο» σε έναν ανεξάρτητο οίκο (που σέβεται φυσικά το βιβλίο) έχει ίδιες αλλά και περισσότερες πιθανότητες να γίνει viral. Προσοχή, δεν σημαίνει πως όλοι οι αξιόλογοι συγγραφείς θα πουλήσουν, ούτε πως θα γίνουν δεκτοί από κάποιον θεωρητικά «σοβαρό» οίκο καθώς και αυτοί έχουν τις αγκυλώσεις τους. Ωστόσο παίζουν οπωσδήποτε με πιο αξιοκρατικά κριτήρια από το κωλοχανείο της αλανιάρας της Μπούρα και πάει λέγοντας.
Και προφανώς ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ωστόσο μέσα στο ζόφο και τον λογοτεχνικό Μεσσαίωνα που επιδιώκουν να επιβάλλουν η ανάδειξη του οποιοδήποτε συγγραφέα από τέτοιους οίκους- που μετά θα ανακαλύψουν τα ΑΡΔ με το επιμύθιο «το βιβλίο που απορρίφθηκε από είκοσι εκδοτικούς»- μόνο για καλό γίνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου