1
«Ρόμα-Φιορεντίνα»
«Διπλό»
«Νάπολη-Κάλιαρι»
«Όβερ»
«Ξάνθη-Πανιώνιος»
«Χ»
Μετά από ένα χρόνο συνύπαρξης, το κολλάς το μικρόβιο θες δεν θες, και εδώ που τα λέμε τι άλλο να συζητήσεις μαζί του; Το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή τα πιθανά ενδεχόμενα διάσπασης του μποζόνιου του Χίγκς. Την προηγούμενη εβδομάδα κερδίσαμε εκατό ευρώ, αν όλα πάνε καλά θα τα διπλασιάσουμε, ο άκοπος πλουτισμός άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το μεγαλύτερο όνειρο του μέσου συμπατριώτη μας…
«Έχουμε φόνο, Σταθμό Λαρίσης»
Κλείνει το τηλέφωνο και με ενημερώνει αφήνοντας την εφημερίδα κάτω.
«Γαμώτο, τώρα βρήκε. Ξεκινάμε και στη διαδρομή κάνουμε μια στάση στο πρακτορείο για να συμπληρώσουμε το δελτίο, συμφωνείς;»
Με κοιτάει λοξά πιάνοντας το σακάκι του απ΄ τον καλόγερο με ένα βλέμμα που λέει κάτι του τύπου: «Μάλλον έχεις γίνει χειρότερος από μένα», ίσως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ σκέφτομαι, προς το παρόν όμως έχουμε άλλες προτεραιότητες…
*
«Ναζί;»
Με ρωτάει ρητορικά ένας γνωστός μου από την σήμανση που έχει κληθεί στο σημείο για συλλογή αποτυπωμάτων.
«Πάντως στα μπράτσα του δεν έχει γραμμένο το μια ωραία πεταλούδα»
«Καλά το έσσεται ήμαρ με δύο σίγμα δεν γράφεται;»
«Τι ψάχνεις να βρεις και συ ρε Ηλιάδη…»
Κατευθύνομαι προς τον Καραντινάκη που στέκεται παράμερα ατμίζοντας την κουμούτσα του. Από τη μέρα που έκοψε το κάπνισμα έχει σχεδόν γίνει προέκταση του χεριού του.
«Τι έχουμε λοιπόν;»
Τον ρωτάω.
«Το επίσημο πόρισμα, όπως ξέρεις, θα χρειαστεί ένα μήνα για να εκδοθεί, αλλά για να μην σε πολυσκοτίζω με επιστημονικές ορολογίες, ο δράστης είναι σίγουρα άριστος γνώστης πολεμικών τεχνών»
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή του τσάκισε τον αυχένα με μια λαβή, εξωτερικά δεν φέρει ούτε εκδορές ούτε αμυντικά τραύματα, αν αναλογιστείς και τον σωματότυπο του δεν το λες και παιχνιδάκι, δουλειά επαγγελματική…»
«Καλώς»
Συγκατανεύω πετώντας τη γόπα και επιστρέφω στον Ηλιάδη.
«Δεν έχουμε τίποτα άλλο να δούμε νομίζω, ας αφήσουμε τη σήμανση να συλλέξει τα στοιχεία και τα λέμε αύριο στην υπηρεσία»
Μπαίνουμε στο υπηρεσιακό για να επιστρέψουμε στη βάση μας, κοντά στην πλατεία Αττικής κάνουμε μια στάση για να προμηθευτώ δύο αθλητικές εφημερίδες. Από τον καιρό που τις αντικατέστησα με τις πολιτικές η ψυχική μου ισορροπία έχει παρουσιάσει σημαντική ανάκαμψη. Μου φτάνουν, άλλωστε, αυτά που βιώνω στη δουλειά, δεν χρειάζεται να τα διαβάζω και στα ρεπορτάζ…
*
«Κροτόνε-Τορίνο διπλό στο 2.30, πως σου φαίνεται;»
«Τυράκι»
«Δεν έχω εξοικειωθεί ακόμα με τις ορολογίες ρε Ηλιάδη»
«Τυράκι σημαίνει πολύ καλό ώστε να είναι αληθινό, πας σαν το ποντίκι και σε μαγκώνει η φάκα, γιατί δεν παίζεις τον άσσο της Ουντινέζε στην ίδια απόδοση»
Μου εξηγεί.
«Καλώς»
Του απαντάω σημειώνοντας το σημείο στο δελτίο και πετάω το στυλό στο τραπέζι.
«Ας στρωθούμε στη δουλειά τώρα, τι στοιχεία συγκέντρωσες για το θύμα;»
Πίνει μια γουλιά από τον φραπέ του και ανοίγει ένα ταλαιπωρημένο σημειωματάριο.
«Ονομάζεται Σταύρος Δωματάς. Κάτοικος Μάνδρας, ετών τριάντα έξι. Όσο για το βιογραφικό του, από πού ν’ αρχίσει κανείς και που να τελειώσει. Εγκαταλείπει το σχολείο στα δεκατρία και ξεκινάει θελήματα και δουλειές του ποδαριού. Κράχτης στο Μοναστηράκι, τσιλιαδόρος, παρκαδόρος, παραγιός στη λαχαναγορά. Λίγο πριν την ενηλικίωση μπαίνει στα βαθιά, μπραβιλίκια, εκβιασμοί και τέτοια. Μπαρκάρει σε «τσιγαράδικο» και δύο χρόνια αργότερα επαναπατρίζεται επιστρέφοντας στις παλιές του γνώριμες συνήθειες. Στέλεχος οπαδικού συνδέσμου, περιστασιακός χρήστης ηρωίνης και φυσικά μέλος της «Χρυσής Ρούνας». Ανεβαίνει γρήγορα στην ιεραρχία φτάνοντας μέχρι πυρηνάρχης στην τοπική οργάνωση της Μάνδρας. Λουλούδι»
«Δεν περίμενα είχε βγάλει διδακτορικό, μπορεί να πάει το μυαλό σου κάπου;»
«Ξεκαθάρισμα λογαριασμών ίσως;»
«Αλλά τι είδους λογαριασμών, ακόμα είναι μάλλον νωρίς για συμπεράσματα. Βρήκες κάποιον από το στενό περιβάλλον του;»
«Τη σύντροφο του, Κούλα Ασπιώτη, κάτοικο επίσης Μάνδρας. Στο τηλέφωνο φάνηκε συνεργάσιμη, κανόνισα να μας δεχτεί σήμερα το απόγευμα»
«Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ας ξεκινήσουμε»
