- Αυτός ο φόνος; Σαν να μη συνέβη! (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΛΙΑΚΑΣ)

I.

"Μισή ώρα ακόμη. Στις τέσσερις ακριβώς με αλλάζουν.

Ότι και να λένε για το "γερμανικό", το προτιμώ. Ναι, η δίωρη σκοπιά στην μέση της νύχτας σου κόβει τον ύπνο, αλλά αν εξαιρέσεις τα γαβγίσματα αδέσποτων ή κανέναν μακρινό θόρυβο από αυτοκίνητο, πέρα στον περιφερειακό, τίποτα δεν συμβαίνει. Έχω και τον σπαστό καφέ στην τσέπη, αν καταλάβω πως με παίρνει ο ύπνος.

Στην αποθήκη πυρομαχικών, στο τέρμα του στρατοπέδου, προσέχω μόνο τους δείκτες του ρολογιού μου.

Να περνάει η ώρα, να περνάνε οι ημέρες, να τελειώνει η θητεία..."

II.

Το πρωινό φως έμπαινε στο μικρό δωμάτιο που χρησίμευε ως κρατητήριο, από το μοναδικό παράθυρο, ακριβώς απέναντι από το ράντζο που κάθονταν ο στρατιώτης Συμεωνίδης.

Μαζί με ένα ημερολόγιο κρεμασμένο δίπλα στην πόρτα, που έδειχνε 14 Ιουλίου, τρεις μέρες πίσω δηλαδή, τίποτα άλλο δεν υπήρχε στον χώρο. Χθες το πρωί τον έβαλαν εδώ. Δεν είχε κοιμηθεί, δεν είχε φάει, είχε πιει μόνο νερό. Συνεχώς σκέφτονταν τι πήγε στραβά, που έκανε λάθος, αν θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι διαφορετικά, ώστε να αποφύγει αυτή την κατάσταση: την κράτηση, τις κατηγορίες, το στρατοδικείο. Η στολή εκστρατείας: του είχε κάνει εντύπωση. Όχι τόσο, ώστε να υποψιαστεί τι συνέβη. Πώς θα μπορούσε;

***

Ήθελε ένα τέταρτο για να τελειώσει η υπηρεσία και να έρθει ο επόμενος στρατιώτης, όταν άκουσε τα βήματα. Από τον χωματόδρομο. Δεν ήταν ο αξιωματικός υπηρεσίας.

Εκείνος, με σύμμαχο το σκοτάδι διέσχιζε το χωράφι. Εμφανίζονταν μπροστά σου, μήπως σε πετύχαινε να έχεις αποκοιμηθεί ή με το όπλο σου μακριά. Επιπλέον, ο Συμεωνίδης αντιλήφθηκε ότι ήταν περισσότεροι αυτοί που πλησίαζαν την σκοπιά. Έπρεπε να κάνει αναγνώριση. Σήκωσε το όπλο του προς το μέρος τους και φώναξε:

- Αλτ! Τις ει; - Έλα βλάκα, άστα αυτά.

Η απάντηση τον ξάφνιασε. Συνέχισαν να προχωράνε και ο πρώτος έφτασε εμπρός του. Είδε ποιός ήταν.

Ο υποδιοικητής του στρατοπέδου. Με στολή εκστρατείας και το περίστροφο του στην θήκη, περασμένη γύρω από το δεξί μηρό.

- Στρατιώτη Συμεωνίδη, βλέπω ότι είσαι ξύπνιος και σε εγρήγορση, ως οφείλεις. Καλώς!

Έκανε νόημα στους δύο πίσω του και συνέχισε:

- Εκτελώ μια αποστολή αυτή την στιγμή. Πρέπει να πάρω ένα κιβώτιο από την αποθήκη και να το μεταφέρω. Αυτοί που βλέπεις φοράνε πολιτικά, αλλά είναι αξιωματικοί. Είναι μαζί μου.

Θα συνεχίσεις στην σκοπιά μέχρι να σε αλλάξουν και στο στρατόπεδο δεν θα αναφέρεις σε κανένα τίποτα, μέχρι να στο πω εγώ. Είναι διαταγή! Κατανοητό;

III.

Το πρωί σήμανε συναγερμός. Σε λίγο ήρθαν οι πληροφορίες.

Είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρωθυπουργού. Ο ίδιος ήταν εντάξει, αλλά ένας φρουρός του σκοτώθηκε. Η επίθεση είχε γίνει με στρατιωτικό ρουκετοβόλο. Προφανώς από κάποια αποθήκη πυρομαχικών.

Ιδρώτας άρχιζε να στάζει στο μέτωπο του Συμεωνίδη, καθώς έφερε στο νου το περιστατικό στην σκοπιά.

Ένα χέρι ακούμπησε στην πλάτη του. Γύρισε και είδε το διοικητή του στρατοπέδου, τον λοχαγό και άλλους τρεις άντρες: δύο με διακριτικά στρατονομίας και έναν με πολιτικά

. Ο διοικητής φαίνονταν τρομερά εκνευρισμένος. Τον κοιτούσε με ένα βλέμμα έκπληκτο και περιφρονητικό.

- Ο κύριος θέλει κάτι να σου πει.

Έδειξε προς τον τύπο με το σκούρο κοστούμι.

Ο τελευταίος, κοίταξε προσεκτικά τον Συμεωνίδη. Ήταν αξιωματικός πληροφοριών. Σε αυστηρό τόνο, εξήγησε ότι το υλικό που χρησιμοποιήθηκε κατά του πρωθυπουργού, προέρχεται από τις αποθήκες του στρατοπέδου. Ο δράστης που είχαν πιάσει, ομολόγησε. Τους είχε πει ότι για πάρουν τα όπλα, είχαν την βοήθεια του σκοπού. Του συνεργού τους.

IV.

(ΚΥΠ, επόμενο πρωί)

Στο μικρό γραφείο, ο άνθρωπος με το σκούρο κοστούμι έδινε αναφορά στον προϊστάμενο του.

- Δηλαδή, είμαστε σίγουροι ότι ο στρατιώτης μας είπε την αλήθεια;

- Το σημαντικό είναι άλλο, Αλεξίου.

Ο προϊστάμενος, χαλάρωσε ελαφρώς τον κόμπο της γραβάτας του, πήρε μια ανάσα και συνέχισε.

- Χάρη στον ηλίθιο υποδιοικητή, ο πρωθυπουργός αισθάνεται ανασφάλεια. Να η ευκαιρία! Να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του.

Μια μικρή υποψία χαμόγελου, εμφανίστηκε στο πρόσωπο του.

- Είμαστε μια αξιόπιστη υπηρεσία! Αρμός του κράτους. Κύριε πρωθυπουργέ πρέπει να περάσει επιτέλους από την βουλή ο νόμος, για την εντατικοποίηση των παρακολουθήσεων.

Όλα στο φως, που θα έλεγαν οι γελοίοι δημοσιογράφοι.

- Και με τον φρουρό που σκοτώθηκε;

- Αυτός ο φόνος; Σαν να μη συνέβη!

Σηκώθηκε από το γραφείο, έβαλε το σακάκι του και πήγε προς την πόρτα.

- Αλεξίου, πες να αφήσουν τον στρατιώτη. Στο μεταξύ πάμε πάνω στον "μεγάλο" να τον ενημερώσουμε και μετά καρφί στον πρωθυπουργό...