Αχιλλέας Σωτηρέλλος (ΠΑΟΚ θα λες!)

Μέσα Φλεβάρη έφυγα οριστικά από το κωλόσπιτο.

Άφησα πίσω το μνήμα του πατέρα μου, έναν ψυχικά διαταραγμένο αδερφό και μια μάνα που αργόσβηνε.

Πήρα μόνο τη γάτα, σαν στρατιώτης που οφείλει να μαζέψει το συμπολεμιστή του από τα χαρακώματα.

Πήγα επαρχία. Τέλη Φλεβάρη ήταν ακόμα βαθιά, πιο μελαγχολική και από τον αφρό των κυμάτων στην έρημη αποβάθρα.

Αρχές Μάρτη: θάνατος Δήμου Μούτση, et pretereo censeo Carthago delenda est. Τα αδέσποτα πιο πολλά από τους ανθρώπους στον κεντρικό, κλειστά ξενοδοχεία και υποφωτισμένα αναψυκτήρια. Οι άντρες να βλέπουν μπάλα στην καφετέρια που άνοιγε μόνο όταν είχε αγώνα.

Αποκλεισμός στο κύπελλο με τρία match ball δικά μας στη διαδικασία των πέναλτι. ΠΑΟΚ θα λες.

Τα κατάλοιπα της κακοποίησης και της καταπίεσης με σούβλιζαν όπως ο πόνος το κακοφορμισμένο δόντι. Μα ήξερα πως τους είχα νικήσει, είχα το καθάριο βλέμμα της γάτας αντίβαρο απέναντι σε εκείνα τα γεμάτα μίσος και φθόνο. Είχα τα πόδια μου, και εκείνα με κρατούσαν όρθιο.

Νίκες στην Ευρώπη, ανατροπές, θρίαμβοι και κατατροπώσεις. Μετά τον αγώνα με τη Λαμία όλοι μας είχαν ξεγραμμένους. ΠΑΟΚ θα λες.

Και καθώς τα ξενοδοχεία άνοιγαν, τα μπαρ γέμιζαν, οι κοπέλες ανέμιζαν τους ποδόγυρους στα πεζοδρόμια, το ψάρι έβγαινε σπαρταριστό από τα δίχτυα, ο ήλιος βαλσάμωνε την ψυχή, ο έρωτας θολός και ακανόνιστος απηύθυνε το κάλεσμα του, τα όνειρα ανασταίνονταν σαν νικημένος στρατός. Τους είδα να σηκώνουν το τρόπαιο ψηλά στον ουρανό.

ΠΑΟΚ θα λες.

Μέχρι το τέλος της διαδρομής.