"Το να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, μου φαινόταν πάντα εντελώς αποτρόπαιο"
Μποντλαίρ
Ο πατέρας μου θεωρούσε το γεγονός ότι σπαταλούσα τις ώρες μου γράφοντας, μια ενασχόληση χωρίς νόημα και κυρίως χωρίς όφελος (κανένα). Πίστευε ότι μόνο η εργασία που είναι οικονομικά χρήσιμη έχει αξία για τον πολιτισμένο άνθρωπο, για τον άνθρωπο που θέλει η ζωή του να είναι γεμάτη αγαθά. Τόνιζε ιδιαίτερα την λέξη αξία.
Οι παρατηρήσεις είχαν και συνέχεια. Έλεγε με στόμφο στις παρέες των φίλων του, ότι ήμουν μη φυσιολογικός που ασχολιόμουν με την συγγραφή, μια ασύμφορη –οικονομικά- διαδικασία. Αλλά δεν έδινα και μεγάλη σημασία στις πατρικές παρατηρήσεις. Γνήσια τοξικές και φανερά χειριστικές, για να χρησιμοποιήσω και την σύγχρονη ψυχιατρική ορολογία.
Η γραφή μου προσέφερε ελευθερία, έστω εκείνες τις στιγμές που γέμιζα τα λευκά χαρτιά με λέξεις. Τολμούσα να ‘μαι διαφορετικός, να μην ανήκω στο πλήθος που αιώνες εκτελεί τις ίδιες διαδρομές, έχοντας έναν κοινό σκοπό, κατευθυνόμενο απ’ την τύχη, κερδίζοντας κάποια στιγμή κάποια αρρώστια και υπηρετώντας την ανάγκη από φόβο. Μοχθούσα να παραμείνω αισθητικά οχυρωμένος. Αντιμετώπιζα τις ποσότητες της χυδαιότητας με την υπεράσπιση της ανθρωπιάς, της ακεραιότητας των ηρώων μου. Η ηθική των γραπτών μου εναντιωνόταν στην γελοία ηθική των δημοσιογραφικών συναφειών κι αναλύσεων. Αγωνιζόμουν να αντιπαλέψω τις μικροαστικές λογικές για φυσικά και αφύσικα μεγέθη, όσο ήταν ο καιρός κι ο χρόνος ήταν βοηθός. Ιδιαίτερα, πολεμούσα τη γονική πεποίθηση να βρω δραστηριότητες που θα ενίσχυαν το οικογενειακό ταμείο και θα συντελούσαν στην επίτευξη της πολυπόθητης κανονικότητας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου