Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκαν δύο πράγματα, το πρώτο ένα edito που είχα γράψει στο παλιό Καρτέλ και με έκανε να καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τα μόνο βιβλία που έχουν διαβάσει στη ζωή τους είναι του Nesbo (δηλαδή ουσιαστικά δεν έχουν διαβάσει κανένα βιβλίο καθώς η αναγνωστική παιδεία δεν ξεκινά από τέτοια αναγνώσματα) και πως υπάρχουν επίσης ανεκδιήγητες σελίδες στα ΜΚΔ τύπου «φίλοι αστυνομικής λογοτεχνίας» στις οποίες τα μέλη όχι μόνο δεν έχουν ιδέα από λογοτεχνία αλλά και κλασικούς συγγραφείς του είδους. Το δεύτερο είναι το βιβλίο το οποίο παρουσιάζω στην κεντρική φώτο και κάποιες επισημάνσεις που καλό είναι να γίνουν.
Προφανώς σε καθαρά λογοτεχνικά πλαίσια το υποείδος της αστυνομικής λογοτεχνίας θα μπορούσε να ενταχθεί στην ίδια παραλογοτεχνία που εντάσσεται και η ροζ, απευθύνεται σε καψαλισμένους τουρίστες με μπυροκοιλιά που θέλουν να περάσουν την ώρα τους σε μια πτήση της Ryanair ή νοικοκυρές με όχι ιδιαίτερα ουσιαστικό υπόβαθρο που προσπαθούν να σκοτώσουν την πλήξη τους. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα κακό στον λογοτεχνικό Μεσαίωνα που ζούμε και ο συγκεκριμένος συγγραφέας ακολουθεί πιστά την συνταγή την οποία προσπαθούν να αντιγράψουν διάφορα εγχώρια κακέκτυπα.
Ποια είναι αυτή; Κατά πρώτον βιβλία «τούβλα», αφενός για να ανεβαίνει το κόστος και αφετέρου για να χτυπάει στο μάτι των αντίστοιχων τούβλων που θα τα αγοράσουν. Σε ένα βιβλίο τούβλο ωστόσο υπάρχει το λεγόμενο πρόβλημα «οικονομίας λόγου», πως θα το καλύψει ο συγγραφέας; Εδώ αρχίζουν τα ευτράπελα, άχρηστες και συχνά λανθασμένες πληροφορίες για τα τεχνικά μέρη λόγου χάρη ενός κινητήρα αυτοκινήτου, εξυπνακισμοί και σχηματικοί ήρωες βουτηγμένοι στο αλκοόλ και την καταστροφή. Κυρίως πολλές παράλληλες ιστορίες που δήθεν οδηγούν στη λύση του γρίφου αλλά ουσιαστικά δεν οδηγούν πουθενά.
Στο εν λόγω βιβλίο, εφτακοσίων βασανιστικών σελίδων, ένα σεξουαλικό ομοφυλοφιλικό σκάνδαλο στις τάξεις της Κρίπος (Νορβηγική αστυνομία) μπουρδουκλώνεται με χίλια δυο ανερμάτιστα γεγονότα ώστε στο τέλος η λύση του «μυστηρίου» να καταλήξει εκεί, στο σεξουαλικό σκάνδαλο. Το θέμα ωστόσο δεν είναι αυτό, αλλά μια αγέλη αναγνωστών εθισμένη στη δαγκεροτυπία και τη μαρκετίστικη συνταγή αισθητικής νέτφλιξ που σύντομα θα αντικατασταθεί από την τεχνητή νοημοσύνη. Ο Nesbo μια χαρά ξέρει να γράψει αν το θελήσει (και το αποδεικνύει η μεταστροφή του σε πιο μικρή φόρμα) οι «αναγνώστες» όμως ξέρουν να διαβάσουν; Και το ερώτημα είναι μέχρι πότε οι συγγραφείς θα καθίστανται όμηροι των εκδοτικών παραμάγαζων και των επιταγών της εποχής…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου