Τον Τεύκρο Μιχαηλίδη τον σεβόμουνα και τον θεωρούσα σοβαρό, δυστυχώς στο συγκεκριμένο άρθρο οφείλω να γράψω σε παρελθοντικό χρόνο μετά τη «σούπα» που διάβασα και η οποία αποδεικνύει περίτρανα πως αν πιαστείς στη δαγκάνα των εκδοτικών παραμάγαζων δεν χάνεις μόνο την ακεραιότητα σου αλλά καθίστασαι συμμέτοχος στην διαδικασία «εκμάθησης» του αναγνωστικού κοινού που απαιτεί άψυχες και κυρίως εύπεπτες προχειράτζες επαληθεύοντας τον λογοτεχνικό Μεσαίωνα για τον οποίο φωνάζουμε.
Εξηγούμαι αντιγράφοντας λίγη από την υπόθεση για να προχωρήσω αργότερα παρακάτω: «Τον φώναζαν Κριστιάνο, πίστευαν ότι μια μέρα θα γινόταν μεγάλος ποδοσφαιριστής…Αντί για το Μπερναμπέου και το Μαρακανά έμπλεξε στα κυκλώματα της νύχτας. Κι ένα βράδυ, έξω από το φτωχικό διαμέρισμα της Κυψέλης, βρέθηκε να κολυμπά μέσα στο ίδιο του το αίμα». Πιασάρικο; Σαν παραγγελιά που λέμε από το λογιστήριο του εκδοτικού μεγαλονταβατζή. Καθώς ο Μιχαηλίδης προσπαθώντας να επιβεβαιώσει μια μαθηματική εικασία (την 3ν+1) δημιουργεί ένα γαϊτανάκι τόσο σχηματικών ηρώων που μοιάζουν να έχουν βγει από αποστειρωμένο κλίβανο του Νέτφλιξ (ακόμα και η τεχνητή νοημοσύνη καλύτερα θα τα κατάφερνε). Μόνο έτσι εξηγείται ο ρόλος της στρίπερ-μαθηματικού (!) η οποία αποδεικνύεται και Σύρια πρόσφυγας (διπλό θαυμαστικό) που βρέθηκε από τους καταυλισμούς στα κωλόμπαρα (τριπλό θαυμαστικό).
Το βιβλίο συν τοις άλλοις είναι τόσο κακογραμμένο και οι διάλογοι τόσο πρόχειροι που θυμίζει αρπαχτή των «6.000 αντιτύπων» όπως επαίρεται το εξώφυλλο (καλά που δεν είναι και ο Σακελαρόπουλος να είχε πουλήσει εφτά δισεκατομμύρια).
Εν ολίγοις ο Μιχαηλίδης δείχνει να έχει απορροφηθεί μια χαρά από τον εκδοτικό υπόκοσμο που ναι μεν μια χαρά πωλήσεις μπορεί να εξασφαλίσει με τα μπραβιλίκια των πωλητών του για τσάμπα και ευδιάκριτες βιτρίνες αλλά από ουσία υπό τους μηδενός…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου