Αν κάτι σιχαίνομαι είναι οι «φιλόδοξοι» άνθρωποι. Και όταν λέω φιλόδοξοι- εντός πολλών εισαγωγικών- δεν εννοώ αυτούς που έχουν μια υγιή ροπή προς την επιτυχία, αλλά εκείνους που «τσαλαβουτάνε» από δω και από κει με τον ψυχαναγκασμό να μην αφήσουν ευκαιρία χαμένη…
Δόξα τoν Αλλάχ τα Ελληνικά γράμματα είναι γεμάτα από τέτοιες «ευκαιρίες» ενώ και τα στράκια που είναι έτοιμα να τις αρπάξουν αφθονούν. Στο Καρτέλ είχαμε την «τύχη» να γνωρίσουμε πολλούς τέτοιους καθότι στα ντουζένια του αποτελούσε για πολλούς μια όχι μόνο ευκαιρία αλλά και «ανέξοδη». Βλέπετε είμασταν από τους λίγους που τόσο στο κράξιμο όσο και στον έπαινο δεν ζητούσαμε μαρούλι.
Αυτό που στο τέλος δε καταλάβαμε ήταν πως όλοι τους αυτοί εκτός από φιλόδοξοι ήταν και τέρμα ζαβοί…
Τώρα θα μου πεις από τη στιγμή που η λογοτεχνία έχει όχι απλά μπουχτίσει την παρουσία τους αλλά σχεδόν ασφικτυά πως είναι δυνατόν να ζητάς περισσότερους.
Μα ακριβώς γι΄ αυτόν τον λόγο. Τα Ελληνικά γράμματα τους έχουν τεράστια ανάγκη και σε τεράστιες ποσότητες. Από τη στιγμή που οι ολετήρες έχουν βαλθεί να τα διαλύσουν δεν γίνεται να υπάρξουν εκπτώσεις ούτε να χαλάσει η πιάτσα από έντιμους εργάτες της τέχνης οι οποίοι ακονίζουν νυχθημερόν την πέννα τους.
Οι τελευταίοι οφείλουν να εκλείψουν άπαξ και δια παντός…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου