Βλέποντας τις τάσεις και τα ήθη που έχει επιβάλει ο παρατεταμένος Μεσαίωνας των Ελληνικών γραμμάτων ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά. Αν ένας συγγραφέας επιθυμεί να διατηρήσει την ακεραιότητα του οφείλει να πληρώσει πολύ ακριβό τίμημα. Δεν είναι πλέον μια θεωρητική προσέγγιση αλλά ένα αξίωμα το οποίο μας έχει δώσει και πλείστα ζωντανά παραδείγματα.
Δυστυχώς τα Μπουροειδή και οι μπετόβλακες γόνοι έχουν μετατρέψει τον «συγγραφέα» σε κονφερασιέ που καμία σχέση δεν έχει όχι μόνο με τη λογοτεχνία αλλά το συντακτικό και την ορθογραφία γενικότερα. Ο κανόνας πλέον δεν είναι αν ξέρει κανείς να γράφει αλλά σε ποια επίπεδα γελοιότητας είναι ικανός να φτάσει προκειμένου να ικανοποιήσει το φιλοθεάμον κοινό. Διόλου τυχαίο πως ένας εσμός ινσταγκραμικών τσολαδιών έχει κατακλύσει το χώρο τον οποίον πριμοδοτούν τα πάσης φύσεως αρδάκια.
Δυστυχώς το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς πιθηκίζει και δεν επιβάλλει τάσεις. Ωστόσο σε καμία άλλη χώρα δεν έχει λάβει τόσο γκροτέσκες προσλαμβάνουσες.
Όπως και να χει ένας πραγματικά σπουδαίος συγγραφέας, παρά τα αντικίνητρα, οφείλει να συνεχίσει το έργο του και κυρίως να γράφει με την επίγνωση πως δεν χρωστάει λογαριασμό σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Όσοι έχουν τα άντερα να το κάνουν είναι και οι πραγματικοί ήρωες σε μια τράπουλα σημαδεμένη όχι τόσο από τους ηλίθιους που διατηρούν τα σκήπτρα της «λογοτεχνίας» αλλά την ίδια την ιστορική αναγκαιότητα της εποχής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου