Ο συνάδελφος από το γραφείο σκοτώθηκε, δυστυχώς, σ’ ένα φοβερό αυτοκινητικό ατύχημα. Οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα, αργά το βράδυ, και πιθανόν κάτω από την επήρεια αλκοόλ, όπως έλεγαν διάφοροι, συνάδελφοι και μη.
Η μεταθανάτια επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί. Δεν είχε θρησκευτικές ή άλλες μεταφυσικές ανησυχίες και η αποτέφρωση ήταν η τελευταία του εντολή. Έγινε δεκτή, χωρίς αντιρρήσεις από τους οικείους του.
Η τελετή –αν την λες τελετή– στο αποτεφρωτήριο, καθορίστηκε μια εργάσιμη μέρα και παραβρέθηκα μαζί με άλλους, συγγενείς και φίλους του εκλιπόντος.
Ύστερα από μερικά λογύδρια για την αξία του ανδρός, ως συζύγου, ως πατέρα και ως εργαζόμενου, ακολούθησε η μεταφορά της σορού στο κρεματόριο και μετά από λίγο (ούτε καν μισή ώρα) ήρθε και η σποδός του, μέσα σε μια ωραία ομολογουμένως λήκυθο (όπως έμαθα στοίχιζε πάνω από 1000 ευρώ).
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι τα κινητά τηλέφωνα δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να χτυπούν και οι κάτοχοί τους να συνομιλούν και να γράφουν μηνύματα, προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι περιλειπόμενοι (και περιλυπόμενοι) δεν σταμάτησαν τη συνήθειά τους και φυσικά την επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Το άλλο ήταν η περίφημη τελετή της αποτέφρωσης. Έμοιαζε ή μάλλον ήταν σαν να μην γινόταν καν κηδεία. Δεν είχε καμία σχέση με το θρησκευτικό στοιχείο των δικών μας τελετών. Ήταν σαν μην υπήρχε το πρόσωπο, σαν να μην υπήρχε το σώμα, η σορός. Ο θάνατος ήταν ανύπαρκτος, όπως και η αιώνια ζωή (στην οποία επιμένουν να πιστεύουν κάποιοι και οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα).
Δεν μπόρεσα μπροστά στις στάχτες που κρατούσε η κόρη του, να πω ή να εκστομίσω έστω τη φράση «αιωνία του η μνήμη». Γρήγορη εξαγορά μνήμης, δια της σιωπής.
Τι μοντέρνα (και δεν μου αρέσει η λέξη μοντέρνα) κατάσταση. Όλη αυτή η τελετή αποτέφρωσης έδωσε την ευκαιρία και στους πιο κοντινούς συγγενείς να μην βγάλουν ένα δάκρυ. Τα μαύρα γυαλιά στα πρόσωπα και στο προσωπικό έδιναν και έπαιρναν. Οι παρευρισκόμενοι έμοιαζαν σαν μικρομαφιόζοι ή σαν καμποτίνοι, που έκαναν τους μυστικούς πράκτορες. Κακή θεατρική γελοιότητα. Σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα είναι η κόλαση, στάχτες χωρίς δάκρυα, μπροστά σε μαύρα γυαλιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου