Σκάσε ρε μούλε!

Πριν στεγνώσει το αίμα της τραγωδίας στα Τέμπη έπιασαν δουλειά οι επαγγελματίες δημοσιολογούντες. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι δημοσιογράφοι στρώνοντας το δρόμο της χυδαιότητας για να περάσουν έρποντας οι έχοντες άποψη επί παντός επιστητού.

Δεν μας προκάλεσε έκπληξη η μπαρουφολογία του Χωμενίδη, ήταν άλλωστε αναμενόμενη και βγαλμένη από την ίδια μανιέρα που κάθε μικρό ή μεγάλο θέμα της επικαιρότητας αξιοποιείται. Η αντίφαση της εισαγωγής με τη συνέχεια του κειμένου ωστόσο ελαφρώς μας ξένισε. Καθότι ο γνωστός μαϊντανός αφού μας προτρέπει να σωπάσουμε και να μην προβούμε σε πρώιμα, επιπόλαια συμπεράσματα δίνει τη δική του εκδοχή για το τι πάει και δεν πάει καλά στη χώρα ως άλλος μαθητευόμενος πολυθεσίτης (που πράγματι είναι).

Δεν πρέπει να αναθεματίζουμε την ιδιωτικοποίηση διότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως ήταν αυτή που οδήγησε στην τραγωδία λέει όταν εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του TPP (ένα από τα πολλά παραδείγματα) αναλύει την αποσάθρωση ενός οργανισμού όταν διασπάται ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα (με τον πρώτο να αρπάζει τα φιλέτα και τον δεύτερο να υπολειτουργεί).

Ακολούθως, αραδιάζοντας τα μισά κλισέ της βιβλιογραφίας του βγάζει συμπεράσματα για την πρόοδο της χώρας, την εποχή της ψηφιοποίησης, τα σουβλάκια του Έλβις (Θα πω εγώ) κ.ο.κ.

Ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος αυτής της χώρας είναι μια αντανάκλαση των παθογένειών της ή- για να το κάνουμε πενηνταράκια- αυτός που της «πρέπει». Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι με μεστό λόγο έχουν σκόπιμα εξοβελιστεί για να παίρνει μικρόφωνο το κάθε Διβανοειδές. «Σηκωθήκαν οι τουαλέτες και κατέβηκαν τα βουνά» λέει ένα αλβανικό ρητό και επειδή από τους γείτονες δεν διαφέρουμε και πολύ μπορεί σχεδόν αυτούσιο να προσαρμοστεί στην καθ’ ημάς πραγματικότητα. Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή κυβερνητική αβλεψία αλλά με μια τραγωδία όπου ο κάθε μούλος οφείλει (αν δεν έχει κάτι χρήσιμο να πει) να σωπάσει…