Στην Ιαπωνία, την Κορέα και γενικότερα της χώρες της Άπω Ανατολής αν κάποιος πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη κάνει χαρακίρι, όχι από μεταμέλεια αλλά λόγω της κατακραυγής. Στην Ελλάδα πάλι γιολάρει. Γενικώς στην Ελλάδα το να είσαι λαμόγιο αποτελεί την καλύτερη δουλειά και απορούμε πως δεν διδάσκεται στα πλαίσια του επαγγελματικού προσανατολισμού (αλήθεια μαντάμ Κεραμέως, ή θα κάνουμε βαθιές τομές στην εκπαίδευση ή θα κολλάμε μπρίκια).
Το άρθρο αυτό γράφεται μεν με αφορμή τα χαΐρια του «γαλάζιου» κοπρίτη αλλά μοιραία δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις συγκρίσεις στο χώρο του «βιβλίου». Γίνεται άραγε να ξεχάσουμε τα καθ’ ημάς λαμόγια όπως τον τύπο που αφού μασαμπούκωσε παράνομες επιδοτήσεις για το περιοδικό του θέσπισε και βραβεία…
Γίνεται να λησμονήσουμε την ανυπόληπτη εκδότρια που αφού έπαιρνε προκαταβολές από ανυποψίαστους συγγραφείς και γινόταν καπνός έβγαινε μετά πρώτο τραπέζι πίστα στα διάφορα ρυπαρά free press έντυπα. Η μήπως τους μισούς και βάλε «ομόσταυλους» της (αν όχι όλους) που χρωστάνε στην μίση Ελλάδα απομυζώντας πρωτίστως τους ανθρώπους από τους οποίους βγάζουν λεφτά (δηλαδή τους συγγραφείς).
Μήπως πάλι να θυμηθούμε τους κοπρίτες εκεί στον Σ.ΕΚ.Β που κατέκλεψαν το μπαζάρ βιβλίου υπεξαιρώντας κοντά στα είκοσι χιλιάδες ευρώ;
Τα χουμε βγάλει όλα εδώ στο περιοδικό αλλά και τι έγινε; Δεν τρέχει κάστανο, δεν ανοίγει ρουθούνι, δεν κουνιέται φύλλο ρε αδερφέ. Αφού το είπαμε και στην εισαγωγή, είσαι λαμόγιο; Την καλύτερη δουλειά κάνεις…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου