Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση συναντώντας τον Νίκο το Γεωργάκη είναι πως δεν πλησιάζει στο ελάχιστο το κλισέ του ηθοποιού. Απλός, ευπροσήγορος, άμεσος θυμίζει όχι τόσο τον τύπο της διπλανής πόρτας αλλά τον διπλανό θαμώνα στη μπάρα. Και η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι (πάνω από μια μπύρα και ένα ποτήρι βότκα) έγινε η πρώτη μας γνωριμία που κατέληξε στην παρακάτω συνέντευξη. Αν και αρνήθηκα να του εκδηλώσω ανοιχτά το θαυμασμό μου νομίζω η σεμνότητα του θα τον προσπερνούσε. Ίσως γιατί πολύ απλά ο Νίκος δεν είναι μόνο ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του αλλά και ένας sui generis αντιήρωας των καιρών μας
Έχουν περάσει κοντά 25 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησαν οι "Απόντες" και ακόμα βλέπουμε αφιερώματα σε διάφορα μέσα έχοντας χτίσει τον δικό τους μύθο, υπάρχουν ακόμα άτομα που σε προσσεγγίζουν για να εκδηλώσουν τον θαυμασμό τους;. Η αλήθεια είναι πως ναι, ακόμα και άτομα της νεότερης γενιάς με πλησιάζουν και μου λένε πόσο τους άρεσε. Κάτι που μάλλον δείχνει πως ο χρόνος τους δικαιώνει με έναν τρόπο
Στην ταινία παρακολουθούμε την πορεία πέντε εντελώς διαφορετικών φίλων, ο ένας φιλόδοξος και κυνικός, ο άλλος αυτοκαταστροφικός, ο άλλος προσγειωμένος, ο άλλος ονειροπόλος και τέλος ο συμβιβασμένος αδερφός του που η ενηλικίωση και οι υποχρεώσεις τους χωρίζουν αμετάκλητα. Είναι κάτι που συμβαίνει και στη ζωή;Είναι το κλισέ που λέμε η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και η ζωή την τέχνη, όντως οι χαρακτήρες είναι έτσι όπως τους περιγράφεις
Η αλήθεια είναι πως όπως μου εκμυστηρεύτηκες ούτε και εσείς (Χειλάκης, Νούσιας, Σταρίδας, Μουρίκης) ταιριάζατε σαν χαρακτήρες. Πως παρόλα αυτά καταφέρατε να συνεργαστείτε αποδίδοντας ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα;Ντάξει ήταν πολλοί οι παράγοντες, η Σαλαμίνα, το γεγονός πως τότε ήμασταν όλοι πιτσιρικάδες και θέλαμε να κάνουμε κάτι καλό για τον κινηματογράφο (γι' αυτό και οι πολλές πρόβες), το ότι δεν υπήρχαν γυναίκες και μπορούσαμε να εστιάσουμε ευκολότερα στους ρόλους μας και άλλα. Ποτέ δεν είναι μόνο ένα το συστατικό που κάνει καλή μια ταινία
Είναι αλήθεια πως ο Γραμματικός σε είχε επιλέξει στην αρχή για άλλο ρόλο και τελικά πόσο ταυτίστηκες με εκείνον του Αντρέα;Αλήθεια είναι, με ήθελε για εκείνον που τελικά υποδύθηκε ο Νούσιας αλλά μόλις διάβασα το σενάριο πάτησα πόδι και είπα θέλω τον Αντρέα. Έχω κοινά χαρακτηριστικά, μόνο ελπίζω να μην πεθάνω κάποια μέρα στη θάλασσα μεθυσμένος (γέλια) και η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε και πιο κινηματογραφικός. Πάντως ταύτιση δεν υπάρχει, νομίζω ούτε ο Daniel Dei Lewis (σ.σ αγαπημένος του ηθοποιός) δεν ταυτίζεται με τους ρόλους του.
Στα εικοσιδύο σου πρωταγωνίστησες στον "Λευτέρη Δημακόπουλο", μια επίσης εξαιρετική και πολυβραβευμένη ταινία, μετά ήρθαν οι "Απόντες", ποια θα διάλεγες προσωπικά σαν αγαπημένη μετά από όλα αυτά τα χρόνια;Είναι και οι δύο σαν παιδιά μου, πλάκα κάνω αλήθεια ποιος ξεκίνησε αυτό το κλισέ; Ο Δμακόπουλος ήταν το ξεκίνημα οπότε τον βλέπω κάπως σαν τον πρώτο έρωτα. Οι "Απόντες" σίγουρα είναι πιο κοντά σε μένα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου