Με τι ευκολία πεθαίνουμε (Του Γιάννη Τριανίδη)

Με τι ευκολία αφαιρούμε το έμβιο

Από τη ζήση,

Καπακωμένο με τη φτέρνα της οίησης

Έντομο

Με πληρότητας μειδίαμα εμείς

Με τέρψης χνώτο σε τζαμί θαμπό

Αυτός,

Με το δείκτη κιμωλία και χάρακας

Και βιαστικά παρατηρεί μέσ’ από επιρριπτάριο με κάθετες οπές και να τον κατευθύνουν.

Τις ίνες της λαιμητόμου

Της λεπίδας το σελάγισμα

Καθώς το εκκρεμές συνεχίζει να πάλλει το φαίνεσθαι

Δένεται κι ορέγεται

Κάνει γύρο από τον εαυτό του

Τέμνοντας τη μέρα με τη νύχτα

Το λυκαυγές με το λυκόφως

Όλα σε αρμονική συντεχνία

Εκτελεί

Με τι ευκολία τα κεφάλια σκορπάμε

Σα να αφανίζουμε ανθέων προτομές

Σκορπώντας τα σε αλυκές και βρώσιμα χοιροστάσια

Συμφέροντα ερπύστριες

Με φιλοδοξίες λόγχες ματαιοδοξίας

Χριστού πλευρό κιόλας λαβωμένο

Της αλισάχνης η κρούστα στα χείλη ξαπλωμένο

Όζει

Συμφέροντα βομβιστές αυτοκτονίας

Και ματωμένες παρθένες

Από ξιφολόγχης ρύγχος που στάζει ακόμη το σπέρμα

Σπρώξιμο και τελείωμα άπεφθου οργασμού και παραδομένο το στέαρ

Προσφέρει

Με τι ευκολία λέμε το: ”Σε αγαπώ”

Γεννημένοι σε ματωμένες λεωφόρους

Διανύοντάς τες με χειραψίες γιασεμί

Και με το πέτο γαρύφαλλα αντί τις pochet

Και η υστεροφημία να στέργει εποχές ορχήσεις με λιγότερο δόλιες αντιστίξεις

Με περισσότερες ανιδιοτελείς αγάπες.