Το μικρο-διήγημα ως μορφή λογοτεχνικής ανεξαρτησίας

Στη εποχή της απόλυτης απαξίωσης και αφερεγγυότητας των εκδοτών ένας συγγραφέας οφείλει να μηχανευτεί άλλους τρόπους προκειμένου να διατηρήσει την ακεραιότητα του χωρίς να μπλέξει με τα ανυπόληπτα παραμάγαζα τους. Επιπλέον γνωρίζοντας πως η ποιότητα βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες «εκμάθησης» του αναγνωστικού κοινού και ένα καλό βιβλίο μπορεί να χαλάσει ανεπανόρθωτα την πιάτσα γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν έχει καμία τύχη στον συγκεκριμένο στίβο και προφανώς ούτε τη διάθεση να υποβαθμίσει το ταλέντο του.
Σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον που κανένας λογοτεχνικά σοβαρός άνθρωπος δεν επιθυμεί να καταστεί συμμέτοχος και συνένοχος πολλοί είναι αυτοί που ακονίζουν τις ικανότητες τους στη μικρή φόρμα προκειμένου οι δουλειές τους να μη μείνουν στο συρτάρι ή ακόμα χειρότερα να γίνουν αντικείμενο χυδαίας εκμετάλλευσης. Οι λόγοι απλοί, αφενός η ύπαρξη σοβαρότατων λογοτεχνικών περιοδικών στο διαδίκτυο που επιλέγουν με αξιοκρατικά κριτήρια αφετέρου το γεγονός πως κάθε διαδικτυακά αναρτημένη δουλειά μένει και αυτομάτως σώνεται ενώ μπορεί και να αναπαραχθεί παντοιοτρόπως.
Το μικρο-διήγημα ως μέσo λογοτεχνικής ανεξαρτησίας πάντως προϋπήρχε του διαδικτύου για τους ίδιους ακριβώς λόγους, την ύπαρξη λογοτεχνικών underground περιοδικών που έψαχναν αυθεντικές πένες και απαξίωναν κάθε λογής τζουτζέδες και κονφερασιέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το black sparrow όπου ο Μπουκόφσκι (φώτο) έστελνε τα κείμενα του παρά τις ενστάσεις διαφόρων σοβαροφανών και εμμηνοπαυσιακών τύπων που προέτρεπαν τον εκδότη τους να μη βγάζει αυτόν τον «πορνόγερο».
Και για να επιστρέψουμε στην ελληνική πραγματικότητα τέτοιες οάσεις υπάρχουν πολλές ανάμεσα στον εκδοτικό βόθρο. Στάχτες, Fractal, Bibliotheque αποτελούν λιμάνια προσβάσιμα για έναν καλό διηγηματογράφο χωρίς τους κάβους του γλειψίματος, των οικονομικών αλλά και πάσης φύσεως άλλων ανταλλαγμάτων. Άλλωστε οι «λογοτεχνικά» χαλεποί καιροί πάντα γεννούσαν τα ανάλογα αντίβαρα αλλά και τις πιο «πεισματάρες» πένες που έμεναν στην επιφάνεια όταν οι κάθε λογής «σαλονάτοι» καραγκιόζηδες βούλιαζαν στον πάτο της ανυποληψίας.

Σχόλια