Στο μυθιστόρημα του «Το κρυπτοκείμενο της εξαφάνισης του Ν.Σωτηρόπουλου» ο λογιότατος συγγραφέας Γιώργος Νεκτάριος Παναγιωτίδης καταπιάνεται με ένα πολυφορεμένο όσο και καταταλαιπωρημένο είδος λογοτεχνίας στην Ελλάδα, αυτό της αστυνομικής λογοτεχνίας. Διαθέτει ωστόσο ισχυρά εφόδια για να μας δώσει μια καλή δουλειά όπως- ως πληροφορικάριος- τη γνώση των αλγορίθμων αλλά και ως φιλαλήθης τη βαθιά μελέτη της νέας ελληνικής γραμματείας. Κοντολογίς δεν αποτελεί ένα ακόμα προβεβλημένο παρατράγουδο που ξυπνάει μια μέρα και λέει «θα γράψω ένα αστυνομικό». Να τονίσουμε εδώ πως το συγκεκριμένο είδος είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και πως στο εξωτερικό τα καλύτερα αστυνομικά έχουν γραφτεί από υψηλόβαθμους…αστυνομικούς. Πάμε τώρα παρακάτω…
Μετά την εξαφάνιση του δασολόγου φίλου της Ν.Σωτηρόπουλου η Αθανασία δέχεται μια σειρά γραπτών γρίφων από έναν άγνωστο που ισχυρίζεται πως είναι μαζί του καθώς και κρυπτογραφημένα μηνύματα. Στην προσπάθεια της να φτάσει στα ίχνη του επιστρατεύει τον ιδιωτικό ερευνητή θείο της, έναν αστυνομικό που εθελούσια καταπιάνεται με την υπόθεση καθώς και τον κύκλο των φίλων της. Καθώς η πλοκή ανοίγεται ο συγγραφέας κάνει μια αναδρομή στη νέα Ελληνική λογοτεχνία τόσο μέσα από τα χωρία των κειμένων του άγνωστου αποστολέα όσο και από αποφθέγματα που παραθέτονται στην αρχή κάθε κεφαλαίου. Κάλβος, Σεφέρης, Στεργιόπουλος «παρελαύνουν» μαζί με τους ήρωες φανερώνοντας τη σφαιρική γνώση του συγγραφέα καθώς σταδιακά τα κομμάτια του παζλ ενώνονται.
Ο Παναγιωτίδης αποτελεί έναν sui generis συγγραφέα που μπορεί να χειριστεί επιδέξια τη γλώσσα όσο και τις δραματουργικές ανάγκες ενός μυθιστορήματος. Η «διάλεκτος» του φανερώνει δεινό λεξιθήρα που άλλοτε μεγαλουργεί στον καμβά και άλλοτε- ατυχώς- φρενάρει τη ροή με ιδιώματα που «κλοτσάνε» (ωστόσο ο τολμών νικά ακόμα και αν χρειαστεί να επωμιστεί το κόστος της μη αποστειρωμένης γραφής). Το σίγουρο είναι πως «Το κρυπτοκείμενο της εξαφάνισης του Ν.Σωτηρόπουλου» δεν αποτελεί ένα ακόμα «τούβλο» του σορού αλλά μια σημαντική προσθήκη στην ελληνική βιβλιογραφία που αξίζει την προσοχή μας…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου