Το πρωί που ξύπνησα η γάτα μου είχε κάνει τσισάκια, είδα το ζεστό κατουράκι να ρέει στις εγκοπές των πλακακιών. Ένιωσα μια ρίγη ανεξήγητη που την ίδια μέρα εξομολογήθηκα στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Εκείνη μου είπε να βρω μια κακή λέξη.
Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκα, στριφογύριζα στα μοσχομυριστά σεντόνια μου ψάχνοντας μια κακή λέξη. Την επόμενη μέρα ξύπνησα σχεδόν θριαμβεύτρια, πήρα την ψυχοθεραπεύτρια και ανέκραξα: Λωποδύτης!
«Μα αυτή δεν είναι κακή λέξη»
Με γείωσε, πάντα το κάνει…
«Μμμ, μήπως τρωγλοδύτης;»
«Όχι, Ουρσουλάκι, προσπάθησε και άλλο»
Πήρα το Δεσποινάκι και τα βάλαμε κάτω μαζί, την αγαπώ την Δέσποινα όσο τα κόκκινα μπαλόνια και τις παπαρούνες στους αγρούς.
Εκείνη μου πρότεινε κάτι πιο ποιητικό, ας πούμε Γελαδάρης…
Φοβήθηκα όμως την αντίδραση της ψυχοθεραπεύτριας μου και δεν αποτόλμησα. Κάθισα μόνο το ίδιο βράδυ να κοιτάω τα αστέρια, το σύμπαν και την αστρική σκόνη. Σε αυτή τη μάχη που πρέπει να δώσω είμαι μόνο εγώ, τα πράσινα νυχάκια μου και ο αγκών μου.
«Κάτσε κάτω μωρή μπαλότσα!»
Άκουσα τον γείτονα μου από απέναντι να μαλώνει τη γυναίκα του. Και τότε μου ήρθε, σαν θεία επιφοίτηση ή έμμηνος ρύση.
«Κάτσε κάτω μωρή μπαλότσα»
«Μπράβο Ουρσουλίνι»
Με επιβράβευσε η ψυχοθεραπεύτρια.
«Θα μείνει μεταξύ μας έτσι»
«Μα βέβαια, υπάρχει και το ιατρικό απόρρητο»
Με καθησύχασε. Το ίδιο βράδυ κοιμήθηκα σαν σπουργιτάκι, και το επόμενο πρωί τα πλακάκια ήταν στεγνά…
*Η Ούρσουλα Φασκέλου είναι κάτοχος κρατικού βραβείου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου