Η εξαιρετική νουβέλα του Κυριάκου Κοτσίνη με τον λιτό τίτλο «Περισσότερο χρόνο», είναι ένα βιβλίο που «προδίδει» εξ αρχής τις Προυστικές αναφορές και διαθέσεις του συγγραφέα οι οποίες ξεδιπλώνονται με σχολαστικότητα χωρίς να απογοητεύσουν ούτε σε μια παράγραφο τον αναγνώστη. Υπάρχουν πολλά αξιομνημόνευτα στοιχεία στη γραφή του Κοτσίνη, ίσως ωστόσο το πιο ισχυρό είναι πως καμιά λέξη δεν μένει αδέσποτη, όλες προσεκτικά τοποθετημένες στον χειροποίητα (και όχι βιομηχανικά) κεντημένο καμβά χαρίζουν μια αφήγηση μεστή και ρέουσα…
Ο ήρωας του ο Κ. (πάντα αναφερόμενος με το αρχικό του) αποτελεί τον αρχέτυπο καταδικασμένο να παλεύει μετά τον πρώτο θάνατο του (δηλαδή τη γέννηση) με τις συμβάσεις, τις ματαιώσεις και την κενοδοξία της κοινωνίας άνθρωπο προσπαθώντας μέσα από μια απέλπιδα και πάντα ημιτελή προσπάθεια αποκωδικοποίησης και αποδελτίωσης της να δώσει ένα νόημα στη δική του ζωή.
Ανήμπορος να το καταφέρει, στα πενήντα τρία του πια οχυρώνεται στη μοναξιά, τη νωχέλεια και έναν μισανθρωπισμό που πηγάζει όχι από αυτά που είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι αλλά από αυτά που επιλέγουν να κάνουν. Έτσι η τριτοπρόσωπη αφήγηση της ζωής του μπορεί να συμπτυχθεί και σε μια Τζοϋσιανη καθημερινότητα όπου οι συναντήσεις σε όλη τη διάρκεια του βίου του που τον σημάδεψαν είναι και οι πιο παρωδικές. Όπως για παράδειγμα εκείνη στο μεταλλικό παγκάκι του αεροδρομίου με έναν τυχοδιώκτη τουρίστα, αυτή στην άκρη της μπάρας με έναν ερωτικά απογοητευμένο νεαρό η ο παθιασμένος (αλλά και απελπισμένος) έρωτας με μια συνάδελφο του που μόλις την έχει παρατήσει ο άντρας της και που την επόμενη μέρα θα ζητήσει παραίτηση χωρίς να την ξαναδεί.
«Ο Κ. ήταν ένας ασήμαντος άνευ σημασίας κομπάρσος. Δεν υπήρξε ποτέ ήρωας, ένας μοιραίος τραγικός που αψηφά τους κανόνες και προκαλεί ρήγματα στο ηθικό οικοδόμημα της ματαιοδοξίας…» σημειώνει ο συγγραφέας για τον ήρωα του και αυτή ακριβώς η υπαρξιακή ακτινογραφία συνοδεύει χωρίς λογοτεχνικές υπερβολές τον αγώνα του σε μια μάχη που όλοι λίγο ή πολύ μπορούμε να ταυτιστούμε αναγνωρίζοντας ματαιώσεις, ήττες, διαψεύσεις, συμβιβασμούς αλλά και τη δύναμη- επιθυμία μας να μείνουμε όρθιοι σε ένα διαρκώς ρευστό και εύθραυστο στερέωμα.
Εν κατακλείδι πρόκειται για μια νουβέλα που οπωσδήποτε χαλάει τη μανέστρα του εκδοτικού κατεστημένου αλλά και τις γνωστές μεθόδους «εκμάθησης» του αναγνωστικού κοινού από έναν ελπιδοφόρο συγγραφέα που έχει ακόμα πολλά να δώσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου