Το συγκεκριμένο editorial θα μπορούσε να είχε μπει και στην επέτειο του θανάτου της γνωστής «ποιήτριας», δεν το κάναμε όχι από σεβασμό προς τον νεκρό, έτσι και αλλιώς αυτός πάντα δεδικαίωται, αλλά γιατί δεν έβγαινε η ύλη μας. Άλλωστε ο λογοτεχνικός θάνατος της Δημουλά προηγήθηκε του βιολογικού της, η πτωμαΐνη που ανέδιναν οι στίχοι και οι αποστροφές της ήταν ιδανική για τις παρκετέζες της Ακαδημίας Αθηνών, των κρατικών βραβείων και των κάθε λογής τζουτζέδων των γραμμάτων που στη μετριότητα της αναγνώρισαν μια ιδανική ευκαιρία επιβολής ενός άοσμου χυλού πάνω στον οποίο θα πριμοδοτούσαν τα επερχόμενα πολυδιαφημισμένα φυντάνια.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος το είχε θέσει πολύ καλύτερα από εμάς: «Σκεφτείτε που έχει φτάσει ο Ελληνικός πολιτισμός για να θεωρούμαστε καλοί ποιητές η Δημουλά και εγώ». Ήταν πράγματι μέτριος ποιητής ο Ντίνος, αλλά κορυφαίος ευφυολόγος. Όσο για την Κική, όταν άνοιγε το στόμα της περισσότερο έκλανε παρά μιλούσε. Ποιος άλλωστε θα ξεχάσει τη δήλωση της για τους Πακιστανούς που τις έπαιρναν τα παγκάκια και κείνη δεν μπορούσε να κάτσει; Γεροντικές ιδιοτροπίες θα πει κανείς, αν φυσικά δεν λάβει υπόψη πως η καριέρα της συγκεκριμένης ξεκίνησε στα εβδομήντα και βάλε.
Η ποίηση εκτός από ανοιχτούς ορίζοντες προϋποθέτει και ανοιχτά μυαλά, ειδάλλως θα καταντήσεις να σκαρώνεις στίχους άβγαλτου κοριτσόπουλου της τρίτης γυμνασίου όπως: «Να φεύγεις από σχέσεις και ανθρώπους που δεν έδωσαν αγώνα για να σε κρατήσουν, από ανθρώπους που σε θεωρούσαν δεδομένο». Οι οποίοι μια χαρά κάνουν για σχολικά λευκώματα αλλά και για τη σελίδα του διοικούμενου από την Μενδώνη, τον Γιατρομανωλάκη και τους εκάστοτε κοπρίτες του ΥΠΠΟ που πίσω από τις μίζες και τις παράνομες επιδοτήσεις βρίσκουν ιδανική ευκαιρία να καλύψουν τις ματσακονιές με πορδίλες και «μπακαλιάρους» προς τέρψη του απαίδευτου και αδαούς κοινού…
Εν κατακλείδι βεβαία ουδόλως μας εκπλήσσει η ενθρόνιση αντίστοιχων ποιητών στο βάθρο του απυρόβλητου, καθώς κάθε (πνευματικός) Μεσαίωνας εκτός από τους ηγεμόνες είχε ανάγκη και τους ανάλογους γελωτοποιούς…
Άλλο η άποψη κι άλλο η χυδαιότητα... άλλο να μην σου αρέσει κάτι κι άλλο να μιλάς για αυτό πρόστυχα και άπρεπα... το επίπεδο αυτού του κειμένου δεν θίγει τη Δημουλά αλλά τον συντάκτη του διότι η άποψή του χάνεται μέσα στην ασχήμια και την κακία... εγώ διαβάζοντάς το συμπεραίνω δυστυχώς μόνον φθόνο, καμία ουσία... θα προσθέσω και την δυσωδία αλλά και την αμορφωσιά... συμπέρασμα: ο συντάκτης δεν προσπαθεί να μειώσει την Δημουλά... σκοπός του είναι να επιδείξει τόλμη με την γνώμη του ώστε να σταθεί στο ύψος της Δημουλά ως υπερήφανος κριτής... τραγικά λυπηρό.
ΑπάντησηΔιαγραφή