Φάρσα καμωμένη στο πόδι
Όπως η ιστορία
Και όπως η
λογική
(Διαλυμένο διαμέρισμα. Σκηνογραφία βγαλμένη από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Reuters. Μια
κουρτίνα που ανεμίζει, η τηλεόραση στην διαπασών, η εικόνα χάνεται μα επανέρχεται και ξανά πάλι.
Μεγάλη τραπεζαρία σε όλη την έκταση της σκηνής. Έξω ακούγονται βομβαρδισμοί, βλήματα που
πέφτουν και συχνοί πυροβολισμοί. Κάθε τόσο κάποιο λαθεύει και κάνει κομμάτια το σερβίτσιο της
γιαγιάς. Ένας ολομόναχος άνδρας γύρω στα πενήντα, ντυμένος στην τρίχα κάθεται στην κορυφή του
τραπεζιού. Πίνει το ποτό του σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Πλάι του έχει έναν χαρτοφύλακα. Αν
εργάζεται, τότε δεν πρέπει να υπολογίζει το σημερινό μεροκάματο. Έχει αργήσει, μα ποιος νοιάζεται
κατά βάθος; Τον λένε στρατιώτη, έτσι απλά, δίχως όνομα. Κάπου στον κόσμο έχει μια μητέρα να τον
παραλάβει και αυτό είναι αρκετό.)
Στρατιώτης: (το σπίτι σείεται, ακούγεται μια κραυγή, έπειτα σιωπή) Αν αργήσουν λίγο ακόμη θα
φύγω. Έχω ένα όνομα, ένα πρεστίζ που λένε. Μιλούν για μένα οι άνθρωποι κάθε χώρας, τώρα πια
θα πρέπει να φερθώ αναλόγως. Είμαι, να δεις πώς το λένε, ένας πόλος, αυτό είμαι! Ναι, ένας
ολοστρόγγυλος πόλος! Σας πιστεύω που με λογαριάζετε για τρελό. Και εγώ ο ίδιος, ο πάνσοφος
κάπως έτσι θα φερόμουν. Δηλαδή, πάνω μου βασίζονται ένα σωρό φίλοι και η ευθύνη με βαραίνει,
καταλαβαίνετε. Ας είναι καλά ο ιατρός και οι συνταγές του. Το λοιπόν, ένα τέταρτο, έπειτα η βότκα
χάνει την σπιρτάδα της, κανείς δεν απολαμβάνει ένα χαλασμένο πιοτό. Μόλις έρθουν θα τους δώσω
τους όρους, υπογράφουν και τελειώσαμε. Ο καθένας στην μεριά του, θέλω να πω μπορούν να
μείνουν αν το θέλουν, με το αζημίωτο. Κύριοι, τα πράγματα έχουν ως εξής. Έχω ξαμολήσει τα σκυλιά,
νοθευμένα, έτοιμα να ξεκοιλιάσουν, να σκοτώσουν, να βιάσουν, να κάψουν. Έχουν βάλει στο μάτι
την ευτυχία του απλού ανθρώπου. Ακούνε σε έναν μυστικό κώδικα, το αρχαίο σινιάλο ακούγεται μες
στην καρδιά τους. Με ένα μου νεύμα, τα σκυλιά θα κατασπαράξουν την ωραία σας ευτυχία. Θα τους
ζητήσω να κάνουν ησυχία καθώς ένας όλμος, μια ταλαντούχα ρίψη κάνει κομμάτια μια από τις τρεις
πτέρυγες του συγκροτήματος κατοικιών. Μπράβο, μπράβο, θα αναφωνήσουν οι στρατηγοί που
καπνίζουν κάτω στον δρόμο. Και άλλο, και άλλο, θα πουν και τότε μια βροχή από όλμους, έτοιμους
να λήξουν θα πέσουν με θόρυβο. Είναι σκληρό πράγμα το φθινόπωρο, δεν νομίζετε κύριοι; Τότε
είναι που πρέπει να απαντήσουν. Αν το σακάκι μου λερωθεί θα εκνευριστώ, θα το θεωρήσω
ασέβεια, θα σφυρίξω στους στρατηγούς να τους σκοτώσουν όλους, πολίτες, στρατιώτες, άνδρες,
γυναίκες, παιδιά, μωρά, αρρώστους, ζώα, είμαι ένας μικρός θεός και θα τους φτιάξω από την αρχή,
αυτό θα τους πω αν αμφιβάλουν, με το περίστροφο στο χέρι. Η ζωή θα ανθίσει ξανά με ένα
φιλοδώρημα, είμαι βέβαιος.
(Ένα βλήμα τραντάζει συθέμελα το σπίτι, τα τζάμια τρίζουν, μερικά χαλάσματα πέφτουν πάνω στο
τραπέζι, τα σερβίτσια γίνονται κομμάτια, σφαίρες, σφαίρες, σφαίρες. Ο στρατιώτης σηκώνεται από την
θέση του. Ουρλιάζει σε μια ακατανόητη λέξη. Αρχίζει να ακούγεται ένα κελαριστό πιάνο, στην πιο
αισιόδοξη μελωδία που φαντάστηκες ποτέ. )
Ως εδώ! Αυτή ήταν η ευκαιρία σας. Να πείτε στα παιδιά σας πως ο τελευταίος θεός σας εγκατέλειψε.
Θαρρώ με περάσατε για αφελή και θα το πληρώσετε, το ακούτε;
(κοιτάζει από το παράθυρο, τόση ησυχία θα πρέπει να έχει ο θάνατος όταν χιονίζει στις πολιτείες του
κόσμου, του χρόνου. Φωνάζει.)
Είναι κανείς; Πείτε μου είναι κανείς;
(Κάποιος θα πρέπει να πει στον στρατιώτη πως ένα καθεστώς παίρνει πάντα εκείνο που του αξίζει. Και
πως η μοίρα των ηγετών του είναι σκληρή. Και εκείνοι το γνωρίζουν. Το έχουν διαβάσει, αλάνθαστα να
συμβαίνει μες στην παντοτινή ιστορία. Επίσης, αυτός ο κάποιος που με τόση απελπισία φωνάζει ο
στρατιώτης δεν υπάρχει, επειδή όλοι οι νέοι πολεμούν και ο ρόλος έμεινε ορφανός. Ένα
σαραβαλιασμένο κουράγιο κρατά τον πρωταγωνιστικό έργο που τελειώνει πικρά, δίχως σιντριβάνια και χρώματα και αλληλεγγύη)
Δίχως Τέλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου