Ποιες είναι οι επιλογές ενός συγγραφέα που σέβεται και αγαπά την τέχνη του όταν πέφτει πάνω στο απροσπέλαστο τείχος των εκδοτικών παραμάγαζων; Τι συμβαίνει μόλις συνειδητοποιεί πως η ποιότητα αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα ωστε να εκδοθεί; Πως διαχειρίζεται το γεγονός ότι ένα σωρό καραγκιόζηδες καταλαμβάνουν τα ράφια και τις βιτρίνες πριμοδοτούμενοι από τα γνωστά γιουσουφάκια του Τύπου;
Στο ζοφερό ελληνικό τοπίο, με μια Πολιτεία απούσα και ένα σύστημα που αναπαράγει όποιο παρατράγουδο είναι πρόθυμο να του βαρέσει το ντέφι ο αρκουδιάρης τα αδιέξοδα οδηγούν πολλούς αξιόλογους γραφιάδες να αφήσουν την πένα κάτω. Από την άλλη οι εκδότες πέρα από τις γνωστές αγκυλώσεις τους διαθέτουν και το παραπανίσιο μειονέκτημα της ασχετοσύνης. Όταν μιλάμε για γόνους που απλά κληρονόμησαν τα μαγαζάκια από τους πατεράδες τους (Καστανιώτης, Παττάκης κ.τ.λ) δεν μπορεί κάποιος να απαιτήσει την ευθυκρισία που διακρίνει έναν σοβαρό επιχειρηματία των γραμμάτων (όπως ας πούμε υπήρξε με όλα τα στραβά του ο Γαβριηλίδης). Επιπροσθέτως η μικρή πίτα της αγοράς δεν αφήνει περιθώρια για ελιγμούς και "επενδύσεις" σε φερέλπιδες συγγραφείς, ας στηριχτούμε σου λέει στους γνωστούς "δεινοσαύρους" και τις λεκανατζούδες μπας και βγάλουμε τη σαιζόν
Την απουσία βέβαια ενός διχτυού προστασίας αλλά και ικανών ανθρώπων μέσα στους οίκους θα την πληρώσουν οι σοβαροί, άνθρωποι δηλαδή που ούτε τζουτζέδες θέλουν να γίνουν ούτε να υποβιβάστουν στο επίπεδο του κονφερασιέ. Και το ερώτημα παραμένει, με τι κίνητρο θα συνεχίσουν να παράγουν όταν το τραγελαφικό σύστημα με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωποι τους κλείνει την πόρτα στη μούρη. Εδώ αντί άλλης απάντησης αντιγράφω- παραφράζοντας ελαφρώς τα λόγια του μεγάλου Τσάρλς Μπουκόφσκι: "Ο συγγραφέας που έχει πουλήσει 10.000 αντίτυπα θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο, ο συγγραφέας που έχει πουλήσει 1000 αντίτυπα θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο, ο συγγραφέας που έχει απευθυνθεί σε όλους τους εκδοτικούς και τον έχουν απορρίψει θεωρεί τον εαυτό του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σπουδαίο".
Από όσο ξέρω ο θείος Τσινάσκι δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει, ίσως γιατί δεν ήταν η αναγνώριση- που τελικά ήρθε- το κίνητρο του αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και μάλλον αυτό οφείλουμε να έχουμε κατά νου πράττωντας ο,τι αγαπάμε μακριά από το κακόγουστο γαϊτανάκι των δημοσίων σχέσεων και της ανακυκλώσιμης μετριότητας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου