«Αν στοιχημάτιζα στην ανθρωπότητα δεν θα κέρδιζα στον αιώνα τον άπαντα», είχε πει κάποτε ο μεγάλος Τσάρλς Μπουκόφσκι, σίγουρα δεν είχε την ίδια άποψη για τις γάτες τις οποίες υπεραγαπούσε. Και για όσους έχουν νιώσει στο πετσί τη σοφία και την θετική ενέργεια αυτών των πλασμάτων κάθε λογοτεχνική αναφορά τους είναι απολύτως οικεία. Ο Μπουκόφσκι δεν ήταν ο μόνος...
Οι γάτες πρωταγωνιστούν, καθόλου τυχαία, στη ζωή, τον ψυχισμό και το έργο λογοτεχνών που διακρίνονταν για την ευφυία τους. Τρανότερο παράδειγμα, ο Μάρκ Τουέιν ό οποίος κάποτε είχε δηλώσει. «Απλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε μια γάτα, ειδικά αν γουργουρίζει. Είναι τα πιο καθαρά, τα πιο πανούργα και τα πιο έξυπνα πλάσματα που γνωρίζω, πέρα από το κορίτσι που αγαπάς, φυσικά.».
Από κοντά και ο πατριάρχης των Μπίτνικ Ουίλιαμ Μπάροουζ ο οποίος αφιέρωσε ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτές , «Η γάτα μέσα μου». «Η γάτα δεν προσφέρει υπηρεσίες. Η γάτα προσφέρει τον εαυτό της. Ασφαλώς και θέλει φροντίδα και καταφύγιο. Δεν την αγοράζεις τζάμπα την αγάπη», είχε γράψει…
Αν ωστόσο προσωπικά θεωρώ κάποια κορυφαία στιγμή στην τέχνη, η οποία αποθεώνει αυτά τα πλάσματα, τότε σίγουρα είναι η μεταφορά του βιβλίου του Philip Djian «Betty Blue» στη μεγάλη οθόνη. Όπου στο φινάλε μια λευκή γάτα μετενσαρκώνει τη νεκρή ηρωίδα δίνοντας στον πρωταγωνιστή τη δύναμη να συνεχίσει.
Και αν για όλα αυτά τα μεγάλα μυαλά η γάτα αποτέλεσε την κορωνίδα της ψυχικής τους ευεξίας και της έμπνευσης τότε όλοι εμείς, οι κοινοί θνητοί, δεν έχουμε παρά να διδαχτούμε από το έργο, τη ζωή τους και τη φιλοσοφία τους. Κυρίως δε, από την αγάπη τους προς αυτή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου