Θυμάμαι έναν πολύ γνωστό ηθοποιό που μου είχε κάποτε πει μια ιστορία για τον Σεφερλή όταν και οι δυο τους ήταν συμφοιτητές στην δραματική σχολή προτού γίνουν διάσημοι. «Ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας κάνει να πέσουμε κάτω και να κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια». Η παραπάνω δήλωση ίσως αποτυπώνει καλύτερα από κάθε άλλη το πηγαίο ταλέντο του γνωστού κωμικού.
Το πως το χρησιμοποίησε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η σάτιρα του για άλλους είναι κακόγουστη (όπως και για τον υποφαινόμενο) για άλλους ξεκαρδιστική. Γούστα είναι αυτά, αλλά πίσω από τα γούστα υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός: Για δεκαετίες τώρα είναι ο μόνος που μπορεί να γεμίσει ένα θέατρο μόνος του.
Το πιο σημαντικό για τον Σεφερλή είναι πως αναδείχτηκε μόνος του. Σε πείσμα του θλιβερού κανόνα τόσο στο θέατρο όπως (ακόμα περισσότερο) στη λογοτεχνία δεν υπήρξε «πουστράκι». Δεν χρειάστηκε καμία Κέζα, καμία Μπούρα, καμία Φράγκου, κανένα αργυρώνητο και σιχαμένο ΑΡΔ για να τον σπρώξει και να τον πετάξει στο προβατοποιημένο κοινό. Πήρε έναν Καπετάνο (που υπήρξε από τους αγαπημένους μαθητές του Κάρολου Κουν) και κάνανε μαζί παπάδες. Δημιούργησε το κοινό του βήμα-βήμα είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
Και οι εμφανείς παραλληλισμοί με το μαύρο χάλι της λογοτεχνίας είναι αναπόφευκτοι. Γιατί ακόμα και στον σηπτικό χώρο της showbiz υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να επιβληθούν με το (έστω αμφιλεγόμενο) ταλέντο τους όσο στα καθ’ ημάς (αυστηρά λογοτεχνικά) οι σφουγγαρίστρες δεν παύουν να καθαρίζουν σάλια, «επαίνους», λογοκλοπές και χαλκευμένες διακρίσεις.
Θα μου πεις άλλο το μαύρο χάλι του βιβλίου και άλλο η λαϊκή διαχρονική ψυχαγωγία. Είναι ένας λόγος που προτιμάμε τη δεύτερη καθώς διαθέτει το παραπανίσιο πλεονέκτημα να μη φοράει το φερετζέ της στέγης ιδρύματος Ονάσση και του φεστιβάλ Αθηνών, μεταξύ άλλων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου