Αγαπητέ Πέτρο, σε βλέπω τον τελευταίο καιρό στα διάφορα μεσημεριανά σκουπιδιάρικα να οργίζεσαι πετώντας μικρόφωνα για τις απάτες των θρησκόληπτων επιτηδείων. Πότε για το σκήνωμα του άγιου τάδε, πότε για τα θαυματουργά δάκρυα της άγιας δείνα και γενικώς για την αγυρτεία του παπαδαριού. Δεν σου δίνω βέβαια άδικο αλλά ο τρόπος που το κάνεις και κυρίως τα Μέσα στα οποία πας και το κάνεις δεν νομίζεις πως σε εκθέτουν κάπως;
Θα στο πάω και αλλού όμως Πέτρο, προφανώς και είναι θεμιτό να οργίζεσαι με την αγυρτεία του παπαδαριού αλλά άραγε δεν γνωρίζεις πως εκδίδεις τα βιβλία σου στον μεγαλύτερο αγύρτη που πέρασε ποτέ από τα Ελληνικά Γράμματα. Τον άνθρωπο που φέσωσε και υπονόμευσε μια ολόκληρη γενιά ταλαντούχων συγγραφέων (όχι «φτασμένων» σαν εσένα) και από την άλλη έδινε τα βιβλία του σε τηλεπωλητές που διαφήμιζαν κηραλοιφές και τα «πρωτοκολλά των σοφών της Σιόν»; Αυτό αλήθεια δεν σε θύμωσε ποτέ; Όπως καταλαβαίνεις Πέτρο μου δεν μπορώ να σε πάρω στα σοβαρά.
Διότι ανήκεις σε μια γενιά συγγραφεών που- αν και με κάποιο ταλέντο- κατάφεραν να καταστήσουν στη συνείδηση του πολύ κόσμου τον συγγραφέα ως εφάμιλλο μιας γκροτέσκ καρικατούρας. Σαλεμένο, γραφικό, μπέκρα, ασόβαρο, κωλοτούμπα, παλαβό. Ναι, όλα αυτά δηλαδή που οι νορμάλ άνθρωποι αναπαράγουν και οι εκδότες τρίβουν τα χέρια τους ανασύροντας από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού νέα φυντάνια έτοιμα να πριμοδοτήσουν σε καραγκιοζιλίκι και αμετροέπεια.
Όπως και να χει όμως, γνωρίζοντας το παιχνίδι και τους κανόνες πολύ καιρό τώρα, έχω μάθει να δείχνω συγκατάβαση. Άλλωστε σε αυτό το πανηγυράκι θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα φέρουν τη «διαπίστευση» για την πρώτη σειρά της παράστασης…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου