Αχιλλέας Σωτηρέλλος (Αλήθειες με τη Ρούλα)

Είχα επιτέλους πετύχει τον σκοπό μου. Πρώτα βέβαια χρειάστηκε να πετάξω ένα σκασμό λεφτά σε δημοσιογράφους, μανατζαραίους, εκδότες, παρατρεχάμενους, «λογοτεχνικούς πράκτορες» και ένα σωρό άλλους πουσταρέους, χώρια τον επιμελητή που έπρεπε ο φουκαράς να μου γράφει από ένα «τούβλο» κάθε έξι μήνες. Όμως πλέον ήμουν αναγνωρίσιμος συγγραφέας, πρώτο τραπέζι πίστα, το επιβεβαίωσε και η παρουσία μου στο πλατό της Ρούλας, prime time μεσημεριανάδικο, ο,τι καλύτερο δηλαδή για να ολοκληρωνα και το τελευταίο στάδιο του σχεδίου μου.
Η μόνη έγνοια ήταν οι τυχόν ανιχνευτές μετάλλου, ένα πιστόλι με έξι σφαίρες στη θαλάμη δεν το δικαιολογούσες εύκολα, έστω και αν ήσουν συγγραφέας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός να ήσουν δηλαδή πάλι φώναζε μπελάδες από μακριά. Αλλά με το που κάθισα στον αναπαυτικό, εμπριμέ καναπέ και η τελευταία στάλα κρύου ιδρώτα εξανεμίστηκε.
«Αγαπητοί τηλεθεατές, μαζί μας ο γνωστός συγγραφέας Κώστας Τρολίδης»
Έκανε την προσφώνηση η ξεκωλιάρα.
«Ρούλα μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω»
Υπερθεμάτισα.
«Λοιπόν Κώστα…»
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της, σηκώθηκα έβγαλα το εννιάρι και το άδειασα πάνω της, αρκετά αιφνιδιαστικά ώστε να μη με προλάβει η διακοπή των διαφημίσεων. Όλο το Πανελλήνιο είδε τα μυαλά της καριόλας να τινάζονται στον αέρα. Κραυγές, οιμωγές, πανικός, ακανόνιστη τρεχάλα. Δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερα κασκαντεριλίκια για να πάρω το ασανσέρ και να βρεθώ στο γκαράζ και έπειτα μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου να βγάλω τη μάσκα σιλικόνης για να αποκαλυφθεί στον καθρέφτη το αληθινό μου πρόσωπο, αυτό του κύριου τίποτα, του υπέροχου κύριου τίποτα.
Ο Κώστας Τρολίδης, με την ψεύτικη ταυτότητα του, με τις αστρονομικές πωλήσεις, με τις μουσκεμένες σάλπιγγες ανοργασμικών νοικοκυρών σε απόγνωση, με τους γεμάτους λογαριασμούς παρασιτικών κριτικών, μα τα μυγοχέσματα γύρω από την ξέθωρη λάμψη του ήταν πια παρελθόν. Το εργοστάσιο παραγωγής δεν είχε προβλέψει το κακέκτυπο, οι μανατζαραίοι και οι δημοσιογράφοι νόμιζαν πως είχαν ποντάρει σε ένα ακόμα γκανιάν, σίγουρα λεφτά, υψηλές αποδόσεις, τ’ αρχίδια μου κουνιούνται…
Έφυγα σαν κύριος από το κανάλι, οι αρχές από όσο γνωρίζω με αναζητούν ακόμα…

Σχόλια