Το σπίτι μου, μια μικροσκοπική τσιμεντένια κυψέλη σε ένα οικιστικό τερατούργημα διακοσίων διαμερισμάτων, βρισκόταν σε μια γειτονιά, λίγες στάσεις μακριά από το κέντρο, που ονομαζόταν Ikebukuro. Όποτε ο συρμός πλησίαζε τον σταθμό, μια φωνή έβγαινε από τα ηχεία του βαγονιού προαναγγέλοντας τον τρεις φορές, με αποτέλεσμα να περιστρέφεται συνεχώς στο νου μου για όλη την επόμενη διάρκεια της μέρας, όπου και αν βρισκόμουν. Ιδιαίτερα τα βράδια νανουριζόμουν βλέποντας κατεψυγμένα κοτόπουλα να φτερουγίζουν φωνάζοντας μου κάθε τρεις και λίγο Ikebukuro, Ikebukuro, Ikebukuro…Δεν ήταν ζωή αυτή, αλλά πάλι την προτιμούσα από εκείνη που είχα αφήσει πίσω μου. Ήμουν ένας τίμιος βιοπαλαιστής, ένα αμελητέο γρανάζι στην υπηρεσία της παραγωγής, μέλος του απρόσωπου όχλου που κάποτε περιφρονούσα. Ξέρετε η έννοια της συλλογικότητας έχει τεράστια σημασία στην κουλτούρα της Άπω Ανατολής, οι είσοδοι σχεδόν όλων των βουδιστικών ναών κοσμούνται από δύο λιοντάρια, το ένα εκ των οποίων αριστερά εισπνέει με το στόμα ανοιχτό και το άλλο στα δεξιά εκπνέει με το στόμα κλειστό, αισθητοποιώντας τις δύο βασικές οργανικές λειτουργίες για τη διατήρηση της ζωής και συμβολίζοντας έτσι τη θεμελιώδη αρχή που διέπει το σύμπαν: Την αρμονία, αγαπητέ μου.
Η ζωή, η αέναη κίνηση, η κοσμική και συμπαντική ισορροπία βασίζονται σε μια διαδικασία αλληλοσυμπλήρωσης ανάμεσα σε όλα τα στοιχεία και τις δυνάμεις της φύσης, τον άντρα και τη γυναίκα, το καλό και το κακό, το φως και το σκότος. Η έννοια του ατομικισμού αφορίζεται, το ίδιο και ο ορισμός της ελευθερίας όπως έχει επικρατήσει στη δυτική κουλτούρα, ως δηλαδή συνώνυμο της ηδονής, της πλεονεξίας και των επιλογών με βάση την προσωπική ευτυχία και επιτυχία. Στην ασιατική κουλτούρα ο άνθρωπος δεν λογίζεται ως ξεχωριστή οντότητα αλλά ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου με το οποίο αλληλεπιδρά με τον τρόπο που οφείλουν να συγχρονιστούν τα μουσικά όργανα κάποιας ορχήστρας έτσι ώστε να επιτύχουν την πιο άρτια ενορχήστρωση. Σας έχει τύχει ποτέ να δείτε Γιαπωνέζους στο κέντρο κάποιας ευρωπαικής μεγαλούπολης; Μοιάζουν με μέλη κάποιας αγέλης κανένα από τα οποία δεν τολμά να απομακρυνθεί λίγα μέτρα από αυτή. Στους δυτικούς φαίνεται φυσικά αστείο, οι περισσότεροι ωστόσο αγνοούν το γεγονός ότι με την ίδια φιλοσοφία κάποτε είκοσι χιλιάδες Ιάπωνες στρατιώτες αντιμετώπισαν τη δεκαπλάσια αμερικάνικη δύναμη στο νησί της Ιβοτζίμα αποφασίζοντας να πολεμήσουν μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος. Μπορεί κανείς να περιφρονήσει όλη αυτή την εξωτική και τόσο διαφορετική- για τα δικά μας πρότυπα- κοσμοαντίληψη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις αρετές της και τους αιώνες σοφίας, αυστηρού ασκητισμού και παρατήρησης μέσα στους οποίους διαμορφώθηκε, διαφοροποιήθηκε και χαλυβδώθηκε. Ειδικά για μένα, με τις τόσες ιδιαιτερότητες που έφερε το αμφιλεγόμενο παρελθόν μου, ο συμβολισμός ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου