Προφανώς εδώ δεν θα μιλήσουμε για κονφερασιέδες που τους γράφουν τα βιβλία τους ταλαίπωροι επιμελητές, δεν θα μιλήσουμε για ψωραλέες αρκούδες που τρέχουν πίσω από τον αρκουδιάρη τους σε περιοδείες ανά την επικράτεια, δεν θα μιλήσουμε καν για εμμηνοπαυσιακά Διβανοειδή. Όλοι τους αυτοί δεν λογίζονται καν ως συγγραφείς και οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε.
Ωστόσο ακόμα και οι νεόκοποι συγγραφείς που προσπαθούν να μπουν στα καλούπια των εκδοτικών χαμαιτυπείων στερούνται ενός βασικού συστατικού. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη συγκίνηση. «Αν είναι να γράψεις κάτι χωρίς συγκίνηση τότε μην το γράψεις καν». Μου είχε πει κάποτε ένας πολύ γνωστός ηθοποιός με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργαστώ.
Αν ωστόσο ανατρέξουμε σε παλαιότερες δουλειές, πριν πάρουν τα ηνία των εκδοτικών παραμάγαζων οι ανίδεοι γόνοι τα παραδείγματα ήταν αρκετά. Μπορούσε να τη βρεις στο σκέρτσο των διαλόγων του τεράστιου Μιχαηλίδη, στις εγκοπές των υπαρξιακών αδιεξόδων του Ραπτόπουλου, σε κάθε πρόταση του Καρυδάκη φυσικά.
Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια η off Broadway λογοτεχνία εξακολουθεί να μας δίνει πολλά και δυνατά παραδείγματα, αρκεί ο αναγνώστης να ψάξει με επιμονή κάτω από τα σκουπίδια με τα οποία τον ταΐζουν…
Υ.Γ: Η φώτο από την εμβληματικότερη ταινία όλων των εποχών βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Philip Djian. Όπου η συγκίνηση καταλαμβάνει κάθε πόρο του δέρματος ανασηκώνοντας τον με το μεγαλείο της…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου