Δεν είναι instagramers, δεν είναι influencers, δεν είναι tik tokers, είναι κάτι μεταξύ ή ίσως ένα υβριδικό κατασκεύασμα στον μαγικό και αρκούντως παρενδυτικό κόσμο της Ελληνικής (παρα)λογοτεχνίας. Μπορεί βέβαια να μην έχουν την ίδια επιτυχία όπως η Paris Hilton, ο Andrew Tate ή έστω η Αναστασία Γιουσέφ ωστόσο τα εκδοτικά παραμάγαζα τους λατρεύουν όπως ο αρκουδιάρης που βαράει το ντέφι του στην αρκούδα.
Οι αιμορροΐδες της Πατάκαινας βαράνε παλαμάκια, η Μπούρα μουσκεύει μέχρι της σάλπιγγες ενώ ο Μίνωας ή τα ξινισμένα χαλούμια της Διόπτρας στρώνουν κόκκινο χαλί. Το ερώτημα ωστόσο είναι πως βρίσκουν το χρόνο να γράψουν. Μα ποιος σας είπε ότι γράφουν, ορισμένοι απλά αναθέτουν το βιβλίο τους στον εκάστοτε φουκαρά επιμελητή ενώ συχνά τον βρίζουν και του κάνουν και υποδείξεις (ναι, έχουμε ζωντανά παραδείγματα).
Ασφαλώς υπάρχουν και οι ψυχαναγκαστικοί που αν δεν βάλουν το σκύλο τους ή τα μπακλαβαδάκια θα πάθουν υπογλυκαιμία. Όπως ο εικονιζόμενος (ένθετη φώτο). Σε αυτό το πανηγυράκι της φτήνιας, της ευτέλειας, της ανοησίας βέβαια δεν χωράνε «συμβιβασμοί». Η ιερότητα του βιβλίου θυσιάζεται σε πάσης φύσεως καραγκιοζιλίκι αλλά και την εμμονή των εκδοτικών παραμάγαζων για εύκολο και άκοπο κέρδος.
Εύλογο το ερώτημα γιατί ανάμεσα σε τόσους φελλούς επιπλέουν οι συγκεκριμένοι. Μα γιατί μπορούν. Το χεις εύκολο πράγμα να θυμούνται τα φεισμπουκικά γενέθλια και των 5.000 διαδικτυακών τους φίλων (μου χει τύχει συγγραφέας που χωρίς να με ξέρει μου ευχόταν κάθε χρόνο μέχρι που τον σκυλόβρισα), να καρφιτσώνουν καρδούλες σε κάθε σχόλιο, να τρέχουν από Μενεγάκη σε Κουτσελίνη και τούμπαλιν, να πουλάνε και το νεφρό της μάνας τους.
Είπαμε. Η τέχνη θέλει «θυσίες»…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου