Όσοι είχαν ενθουσιαστεί από το αριστουργηματικό «Αποστολή στην Μπρίζ» δεν θα μπορούσαν να μείνουν αδιάφοροι στην επανένωση του σκηνοθέτη Martin McDonagh με το πρωταγωνιστικό δίδυμο Farel-Gleeson. Μόνο που ο ανεβασμένος πήχης των προσδοκιών εδώ δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί ναι μεν «Τα πνεύματα του Ινίσεριν» δεν είναι κακή ταινία, αλλά σίγουρα η εμμονή στη μανιέρα δεν την απογειώνει.
Εξηγούμαι. Σε ένα μικρό απομονωμένο νησί της Ιρλανδίας η σχέση των δύο κολλητών Κολμ και Πάντρικ περνάει κρίση όταν ο πρώτος αποφασίζει να διακόψει χωρίς λόγο την επαφή του με το φίλο του. Στην προσπάθεια του τελευταίου για επανασύνδεση ο Κολμ θα του δώσει ένα ανατριχιαστικό τελεσίγραφο. Κάθε φορά που θα προσπαθεί να τον προσεγγίσει θα κόβει και από ένα δάχτυλο του.
Έτσι ξεκινάει μια Μπεκετική ιστορία χωρίς ωστόσο το μαύρο χιούμορ της «Μπριζ» με άνευρες ερμηνείες και προβλέψιμα αστεία που ακολουθούν τον ίδιο τυφλοσούρτη.
Ναι η ταινία μπορεί να ιδωθεί σαν μια εύστοχη αλληγορία πάνω στον Ιρλανδικό εμφύλιο αν θεωρήσουμε πως οι δύο φίλοι αντιπροσωπεύουν τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα καθολικών και προτεσταντών αλλά από μόνο του δεν φτάνει. Ούτε αρκεί η εξαιρετική ερμηνεία της Keri Gordon ως η καλόκαρδη αδερφή του Πάντρικ που επιτελεί ρόλο διαμεσολαβητή μέχρι να τα βροντήξει και να φύγει.
Η άρτια παραγωγή, η ομολογουμένως εξαιρετική σκηνοθεσία το φολκλορικό Ιρλανδικό τοπίο συνθέτουν μια ταινία που απλά ξεχωρίζει λόγω της γενικότερης ένδειας που επικρατεί στον σύγχρονο κινηματογράφο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου