Στην Ελλάδα της λογοτεχνικής ρεμούλας, του νεποτισμού και της αρπαχτής. Μια καινούργια μόδα αρχίζει σιγά σιγά να αναδύεται, η λεγόμενη βραβειολαγνεία. Απόγονοι των κατσαπλιάδων (με χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα την διασπάθιση δημοσιού χρήματος με αδιαφανείς διαδικασίες από το περιοδικό "Χάρτης") θεσπίζουν ο ένας μετά τον άλλον "επιτροπές" ωσάν να βρίσκονται στη Σουηδική Ακαδημία. Κάθε χωριό και κριτής, κάθε βραβείο και καημός. Η κωμικότητα της ιστορίας είναι έκδηλη αλλά μαζί με τη γραφικότητα συμπυκνώνει και τις χρόνιες παθογένειες στο χώρο του βιβλίου.
Αναρωτιόμαστε αν σε σοβαρές χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία (που κάθε νέος συγγραφέας ΕΠΙΔΟΤΕΙΤΑΙ) συμβαίνουν τα ίδια καραγκιοζιλίκια, αν για παράδειγμα ένα "περιοδικό" με περιορισμένη επισκεψιμότητα και επιρροή όπως καλή ώρα "Ο Αναγνώστης" όχι μόνο "βραβεύει" αλλά το γεγονός αποκτά σχεδόν κοσμοϊστορικές πολιτισμικές διαστάσεις από τα κατά συθήκη Αρδάκια που αναλαμβάνουν μετά την "βρώμικη" δουλειά ή αλλιώς για να θυμηθούμε το στίχο του Μιθριδάτη "Σφουγγαρίζουν σάλια, ανάβουν μανουάλια". Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την "αντιδεοντολογική" διάσταση των βραβείων την οποία πολλοί σοβαροί άνθρωποι (φυσικά εκτός συνόρων) έχουν θίξει, άνθρωποι που γύρισαν την πλάτη σε Όσκαρ, Νόμπελ και κρατικές τιμές και όχι ανυπόλυπτα ορφανά του κάθε Μπασκόζου, αλλά φυσικά θα θέσουμε σοβαρό ζήτημα "διαφάνειας" της κάθε "κριτικής επιτροπής"
Ακόμα πιο θλιβερές βέβαια είναι οι λεγόμενες υποχωρήσεις συγγραφίτσων των δεκαπέντε αντιτύπων που αντί να εξασκηθούν στην πένα τους εξασκούνται στη γλυφοκωλάδα, τις δημόσιες σχέσεις, την οσφυοκαμψία για να δούνε το όνομα τους σε κάποια βραχεία λίστα. Δεν θα τους λυπηθούμε αν και θα πρεπε, λυπόμαστε όμως σοβαρά για την αισθητική που περιβάλλει το χώρο του βιβλίου αλλά και τις νέες υπερταλαντούχες γενιές που χάνονται. Και όπως έχουμε πει, αυτή τη ζημιά δεν θα την αποκαταστήσει καμία βυσματική διάκριση και καμία αργυρώνητη αγιογραφία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου