«Μα καλά, τη Λένα Διβάνη κράζετε, δεν μπορείτε να βρείτε κάνα πιο δύσκολο στόχο;». Τη συγκεκριμένη απορία μου την είχε εκφράσει πολύ γνωστός συγγραφέας ένα βράδυ στο κέντρο. Πράγματι αν αποτολμήσει κάποιος να διαβάσει έστω και μια παράγραφο της συγκεκριμένης θα νομίζει πως πρόκειται για παιδί με ειδικές ανάγκες (Με όλο το σεβασμό που τρέφουμε προς τα ΑΜΕΑ). Δεν είναι όμως δυστυχώς η μοναδική, ένα λεφούσι ατάλαντων ανθρώπων που στερούνται τα βασικά δομικά και δραματουργικά συστατικά της γραφής συνωστίζονται σε «σαλόνια» εφημερίδων και αργυρώνητες στήλες, ενίοτε βραβεύονται κιόλας και δυστυχώς- με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τη φήμη των Ελληνικών γραμμάτων- μεταφράζονται (μια άλλη πονεμένη ιστορία διαπλοκής για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλο editorial).
Παρατράγουδα όπως η Ούρσουλα Φωσκόλου, ο Μάκης Τσίτας, η Παυλίνα Μαρβίν, ο Γκέντζος και τόσοι άλλοι παίζουν «πρώτο τραπέζι πίστα», σπρώχνονται σα πολικές αρκούδες, γλείφονται ασυστόλως άλλοτε από πληρωμένα και άλλοτε από απλά αστοιχείωτα γιουσουφάκια και εν τέλει- σε πείσμα ακόμα και της κρίσης του αναγνωστικού κοινού- επιβάλλονται. Το αν πουλάνε είναι άλλη ιστορία αλλά η εμπορική διορατικότητα δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τα πυρότουβλα των εκδοτικών.
Ωστόσο η προσπάθεια να πεισθεί το κοινό πως πρόκειται για καλούς συγγραφείς είναι σχεδόν Οργουελική. 2+2 = 5. Ενάντια σε κάθε λογική, ενάντια σε κάθε αισθητική. Όπως μου είχε πει κάποτε γνωστός μου, αν εχώ ένα μπαρ και σου σερβίρω πάντα την ίδια χάλια βότκα στο τέλος θα τη συνηθίσεις. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα οι κριτικοί του μέλλοντος θα γελάνε με τον τωρινό μας Μεσαίωνα αλλά από την άλλη γελάνε ήδη και σοβαροί άνθρωποι του πνεύματος, ενάντια στα βραβεία, τις γλυφοκωλάδες και την υποβάθμιση κάθε λογοτεχνικού κριτηρίου…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου