Την ιστορία μου την έχει διηγηθεί γνωστός ηθοποιός που ήταν συμφοιτητής του Σεφερλή στη δραμάτική σχολή. "Όταν καθόμασταν σε καμιά ταβέρνα και ο Μάρκος έκανε άστεία πέφταμε στο πάτωμα και πιάναμε την κοιλιά μας από τα γέλια". Προφανώς και ο Σεφερλής υπήρξε ένας ταλαντούχος και χαρισματικός κωμικός, αν επέλεξε να χαραμίσει το ταλέντο του στη σάχλα είναι μια άλλη ιστορία που θα αναπτύξουμε αργότερα
Παρ'όλα αυτά η επιτυχία που σημειώνει το τελευταίο διάστημα μας έβαλε στον πειρασμό για παραλληλισμούς με το θλιβερό τοπίο της λογοτεχνίας και τον τρόπο που- εν αντιθέσει με την τηλεόραση και το star system- προσπαθεί επί ματαίω να κατασκευάσει και να προωθήσει "συγγραφείς". Ο Μάκης Τσίτας (ή Τσίσας κατά πολλούς) αποτελεί ίσως το πιο τρανό παράδειγμα. Ο Τσίσας δεν υπήρξε ποτέ ταλαντούχος, ωστόσο η προϋπηρεσία του και το δημοσιοϋπαλληλίκι στο χώρο του βιβλίου τον βοήθησε όχι μόνο να εκδόσει μια λογοτεχνική πίπα αλλά και να σπρωχτεί αναλόγως φτάνοντας μέχρι την "κατάκτηση" του ανυπόλυπτου βραβείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στην εκπομπή του Χοντρού, της Αρώνη και της Μπήλιος το παρουσιάσαν εκ παραδρομής ως Νόμπελ (!) (Για να καταλάβετε πόσο σάλιο και πουστριλίκι πέφτει όταν πιάνεις τις κατάλληλες άκρες...). Φυσικά παρά το σπρώξιμο τον Τσίσα εξακολουθεί να μην τον ξέρει ούτε η μάνα του και παρά τις αγιογραφίες, τις λευκάνσεις πρωκτού από τον κάθε Δημουλά, την κάθε Μανδηλαρά και όλο το σκυλολόι και τους πυχαίους τίτλους για "Μυθιστόρημα της δεκαετίας" είναι ζήτημα αν θα τον θυμάται κανείς σε δέκα χρόνια
Για να επανέλθουμε στο παράδειγμα του Σεφερλή το βασικό πρόβλημα της εκδοτικής μούργας είναι πως δεν έχει ακόμα καταλάβει πως η επιτυχία έρχεται πάντα από
κάτω προς τα πάνω, ο Σεφερλής εν αντιθέσει με τον Τσίσα επιβλήθηκε μόνος του, ο Σεφερλής εν αντιθέσει με τον Τσίσα δεν υπήρξε ρουφιάνος, ο Σεφερλής εν αντιθέσει με τον Τσίσα έπιασε το σφυγμό της προσφοράς και της ζήτησης. Θα πει κανείς πρέπει η λογοτεχνία να ακολουθήσει το επίπεδο του Σεφερλή, σαφώς και όχι αν και το κάνει με κάτι Ξενάκηδες και δεν συμμαζεύεται. Ωστόσο η ποιοτική λογοτεχνία έχει στο παρελθόν αποδείξει πως μπορεί να επιβάλεται και από κάτω προς τα πάνω με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία (Πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Παπαμάρκου). Βέβαια όταν έχεις ανίδεους αξιολογητές όπως ο Θανασάκης ο Μήνας του Κέδρου πως να μυρίσεις την επιτυχία, αλλά αυτό είναι θέμα της εκδοτικής μούργας που φαίνεται πως όσο γράφονται τούτες εδώ οι γραμμές κοιμάται τον ύπνο του δικαίου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου