Ούτε που ξέρω πόσα χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή. Καλεσμένος σε μεταμεσονύχτιο τσάι με τον Πάπα. Φήμες λέγανε ότι αυτό ήταν το πρωτόκολλο για να χρίσει τον διάδοχο του σε περίπτωση παραίτησης του. Χιλιάδες συναισθήματα με κατέκλυζαν. Προσμονή, νευρικότητα, κάβλα. Σαν ταινία πέρασε μπροστά από τα μάτια μου ότι είχα περάσει για να φτάσω ως εδώ. Aπό τα 10 μου όταν κι αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο του Θεού, η ζωή μου άλλαξε δραματικά. Οι συνομήλικοι μου άρχισαν να με παραμερίζουν σταδιακά αφού δεν θεωρούσα άξιο συζήτησης οτιδήποτε δεν αφορούσε τον άγιο Πατέρα, τα ιερά Κείμενα ή τις διάφορες παραλλαγές της πίτσας με ανανά. Την κατάσταση δεν βοήθησε η δραστική μείωση που επέβαλα στο χρόνο που σπαταλούσα στην προσωπική μου υγιεινή. Το πλύσιμο του σαρκίου μου μία φορά το μήνα ήταν ο ιδανικός αριθμός ώστε να προστατεύομαι από μολύνσεις και ταυτόχρονα να μην επιτρέπω στις εγκόσμιες απολαύσεις να με απομακρύνουν από τον πνευματικό μου στόχο: να αποδείξω στον πατέρα μου ότι μπορώ να πετύχω κάτι στη ζωή μου. Χάρη στην προσήλωση μου, στη διοργάνωση φιλανθρωπιών αλλά και στην ανεκτικότητα στα χάδια του παπά της ενορίας μου, ανελίχτηκα πολύ γρήγορα στην ιεραρχία της Εκκλησίας. Έγινα ένας από τους νεοτερους σε ηλικία καρδινάλιους και γρήγορα κέρδισα την εύνοια του Πάπα. Έτσι κατέληξα σε αυτή την πρόσκληση για τσάι, ένα αποπνικτικό αυγουστιάτικο βράδυ, με το φεγγάρι στις πρώτες του μέρες να ντύνει το Παπικό Παλάτι με ένα ασθενικό φως, απόλυτα ταιριαστό με τη μίζερη ζωή μου. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η φωνή του Πάπα, που μου ζητούσε να πάω και να ετοιμάσω το τσάι. Αργά αργά σηκώθηκα από τη θέση μου. Το λιβάνι που μύριζε μόνιμα κι η επιμονή του Πάπα να μην χρησιμοποιεί ηλεκτρισμό αλλά μόνο κεριά για τον φωτισμό του δωματίου, δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Η μαστούρα που μου προκαλούσε αυτός ο χώρος, έκανε να μοιάζει ακατανόητη η επιμονή μας ενάντια στα ναρκωτικά. Έχω καπνίσει κάνναβη που με έφτιαξε πολύ λιγότερο θέλω να πω. Καθώς κατευθυνόμουν προς την κουζίνα, άγγιξα ασυναίσθητα την τσέπη του ράσου. Εκεί είχα τοποθετήσει το φιαλίδιο με το δηλητήριο. Ένα φιαλιδιο που με είχε κάνει να χάσω τον ύπνο μου την τελευταία εβδομάδα. Κληροδότημα της μοναδικής αμαρτίας που είχα διαπράξει από τότε που έγινα μέλος της Εκκλησίας: Το σπάσιμο του όρκου παρθενίας. Καποιοι θα ανέφεραν και τη νύστα που πιάνει κάθε συνομιλητή μου αλλά η Καθολική Εκκλησία είχε επιλέξει να εξαιρέσει το αμάρτημα της ανοίας από τα κατάστιχα της. Κάποιους μήνες πριν, είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τη λέγανε Αλίν. Μαζί της γνώρισα την αγάπη, τον έρωτα, τα αφροδίσια. Με έκανε να αλλάξω τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο. Σύντομα όμως, η σχέση μας πήρε μια σκοτεινή τροπή. Μου αποκάλυψε ότι ανήκε σε μια αίρεση που λάτρευε σαν θεό της τον μεγαλύτερο σατανά όλων: το προφυλακτικό με ραβδώσεις. Μου περιέγραψε περίεργα τελετουργικά, απάνθρωπα έθιμα και την εμπορική τους συμφωνία με την Durex που τους εξασφάλιζε ποινική ασυλία. Αλλά το αποκορύφωμα ήταν η πρόταση να γίνω μέλος της αίρεσης που συνοδευόταν από έναν βαρύ όρκο αίματος: Για να αποδείξω την πίστη μου στο προφυλακτικό με ραβδώσεις και να αποτινάξω τα βαρίδια του καθολικισμού, έπρεπε να δολοφονήσω τον Μέγα Ποντίφικα. ‘Ενας μεγάλος έρωτας μπορεί να σε κάνει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Έτσι βαφτίστηκα πιστός της περιθωριακής αυτής αίρεσης και δέχτηκα να αναλάβω τη δολοφονία. Στην τελική το προφυλακτικό με ραβδώσεις μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει. Καθώς τοποθετούσα το νερό στην τσαγιέρα, απουσία ηλεκτρικού βραστήρα, σκεφτόμουνα ότι η απέχθεια του πάπα για τον ηλεκτρισμό συγκρινόταν μόνο με την απέχθεια των πιστών για την κριτική σκέψη. Ακούγοντας τον γαλήνιο ήχο του νερού που έβραζε αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά αν η απόφαση να δηλητηριάσω τον Πάπα ήταν η σωστή. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπιζα ένα φοβερό δίλημμα. Μέσα μου συγκρούονταν ο παράφορος έρωτας μου για την Αλίν αλλά κι η ακράδαντη πίστη μου στην καθολική Εκκλησία. Μια ενάρετη ζωή με νηστεία με προσευχή απέναντι στο ασυγχωρητό μου παραστράτημα. Μια αίρεση που στήριζε την θανάτωση πολλών μικρών επίδοξων ανθρώπων με ουρά απέναντι σε μια αίρεση που στήριζε την θανάτωση ανθρώπων από AIDS. Ο καθένας έσπερνε το θάνατο με τον τρόπο του. Αλλά η λύση δεν βρίσκεται σε ακραίες πολιτικές. Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται! Στιγμιαία πήρα την απόφαση μου. Δεν θα υπέκυπτα στο φανατισμό και στις άναρθρες κραυγές. Τα δύο άκρα ενός μαχαιριού είναι εξίσου επικίνδυνα. Τόσο οι υπηρέτες του Θεού όσο κι αυτοί του προφυλακτικού είναι επικίνδυνοι για την έννομη τάξη. Βγήκα στο μπαλκόνι κι ατένισα τον κατάμαυρο ουρανό. Το φεγγάρι ήταν ακόμα νεαρό και μπορούσες να διακρίνεις πολλά αστέρια διάσπαρτα στον αυγουστιάτικο ουρανό. Η πλατεία του Βατικανού ήταν άδεια από κόσμο. Μια απόκοσμη ησυχία απλωνόταν στο ιδιαίτερο αυτό κρατίδιο. Την πατρίδα του καθολικισμού, της Καπέλα Σιστίνα και της παιδικής κακοποίησης. Έβγαλα το φιαλίδιο από την τσέπη μου και χωρίς δισταγμό ήπια το περιεχόμενο του. Στα δευτερόλεπτα ζωής που μου απέμεναν μέχρι να δράσει, αποφάσισα να κάνω πράξη την πιο βαθιά κρυμμένη επιθυμία μου: Να τραγουδήσω δυνατά χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες. Ένα τραγούδι που συνδύαζε το Θεό και τον Έρωτα, αυτούς που με οδήγησαν στην αυτοκτονία. Κι ενώ τραγουδούσα φωναχτά το “Θεός αν είναι”, ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν κι ετοιμάστηκα να αποχαιρετήσω τον μάταιο αυτό κόσμο με τον στίχο “Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς”. Τραγουδάρα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου