Η σεμνοτυφία στη "Νέα Ελληνική Λογοτεχνία"

Αν κάποιος "παρακολουθήσει" τίποτα Κατσουλαρέικα, Κρομυδιάρικα ή Μαλακατέδικα "σεμινάρια δημιουργικής γραφής" τα οποία αφθονούν μαζί με τα κορόιδα που πάνε και εγγράφονται θα διαπιστώσει ένα πράγμα, πως η λέξη μνι (με μπόλικα φωνήεντα που λέμε και στο χωριό μου) κάνει τζιζ, γενικώς η βωμολοχία αποτελεί κόκκινο πανί για τους κάθε λογής δημοσίους υπαλλήλους των γραμμάτων που ωσάν άλλες γυμνασιάρχισες επιδιώκουν όχι απλά λιμαρισμένες γωνίες αλλά και μια λουλουδάτη ελαφρότητα την οποία μετά χαράς σιγοντάρει η εκδοτική μούργα στα πλαίσια της "εκμάθησης" του αναγνωστικού κοινού

Κι όμως, μιλάμε για μια χώρα που έβγαλε έναν Μουρσελά και έναν Ταχτσή, που η σύγχρονη λογοτεχνική της παράδοση περιλαμβάνει έναν Γκόρπα και έναν Πετρόπουλο. Αυτός ο πλούτος πλέον όχι μόνο έχει φτάσει στο σημείο να φοβίζει τους ανάξιους γόνους και τους τσανακογλείφτες "κριτικούς" αλλά σαν απεγνωσμένο αντίβαρο πλέον υφιστάμεθα τα τσισάκια της γάτας της Διβάνη και τις ανθισμένες αμυγδαλιές της Φωσκόλου, οι εκδοτικοί χύνουν τόνους χαρτοπολτού πάνω στη γόνιμη κοπριά της βωμολοχίας προκειμένου να καλύψουν μια πολύ πιο δύσωδη μπόχα που αναδύεται από την λογοτεχνική πτωμαϊνη των ανέμπνευστων πουλέν τους.

Φυσικά ένα υβρεολόγιο σαν αυτοσκοπός δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, όταν όμως αυτό αποτελεί αλογόκριτη συνθήκη της έμπνευσης τότε επιβάλλεται. Με λίγα λόγια, διαβάστε τα "Μουνάκια" του Βάρναλη ρε τενεκέδες που αν ο άνθρωπος απευθυνόταν σήμερα σε κάποιον εκδοτικό οι διάφορες εμμηνοπαυσικές Μπούρες θα του πετούσαν τη δουλειά του στο κεφάλι.

Αν πάντως υπάρχει κάτι παρήγορο, αυτό είναι πως η underground λογοτεχνία φυλάει και πάλι Θερμοπύλες. Όπως πάντα έκανε και όπως θα συνεχίσει να κάνει, γιατί η "παράδοση" πάντα υπερισχύει όταν αντιμάχεται τα σημεία των καιρών και στο τέλος είναι αυτή που αναδύεται στην επιφάνεια...