4
«Λαμία-Όφη;»
«Διπλό»
«Δίνει και καλή απόδοση, το σημειώνω. Τι στοιχεία συνέλλεξες για τον Ζβήγκο;»
«Σχεδόν αποκαρδιωτικά. Με την έννοια ότι βρίσκεται στον αντίποδα του Δωματά»
«Δηλαδή;»
Βγάζει το γνωστό μπακαλοτέφτερο και το ανοίγει σε μια σελίδα που έχει προσημειώσει.
«Δηλαδή ο νοικοκυραίος της διπλανής πόρτας, ο γείτονας που πάντα θα ήθελες να έχεις. Δεν φέρει ξυριμένο κεφάλι και τατουάζ με ασυναρτησίες, δεν έχει κάποια ταμπέλα στο κούτελο του που να λέει φασίστας, αντιθέτως. Δούλευε ως υπεύθυνος λογισμικού σε εταιρεία εμπορίας ανταλλακτικών, κυκλοφορούσε με σακκάκι και χαρτοφύλακα, χώριζε τα μαλιά του με μπριγιαντίνη, δεν είχε κοινωνικό κύκλο και η μόνη χτυπητή παραφωνία στο όλο προφίλ του ήταν ότι αποτελούσε μέλος της «Χρυσής Ρούνας», με την έννοια ότι πλήρωνε την ετήσια συνδρομή του στην τοπική. Το ποινικό του μητρώο είναι τόσο λευκό όσο το δικό σου και το δικό μου».
Σκύβω στηρίζοντας τους αγκώνες στην επιφάνεια του τραπεζιού και τρίβω τους κροτάφους. Η λέξη αδιέξοδο διαγράφεται με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα στον ορίζοντα. Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας περιθωριακός τραμπούκος με έναν ευυπόληπτο νυκοκοιραίο που να συνδέει τις δολοφονίες τους; Η προφανής απάντηση είναι η συμπάθεια τους στον ναζισμό, από’ κει και πέρα το χάος, μετά την εκλογική της άνοδο η «Χρυσή Ρούνα» διατήρησε τον σκληρό πυρήνα της δεχόμενη ωστόσο στους κόλπους της κάθε καρυδιάς καρύδι, έτσι εν μέρει εξηγείται ότι τα δύο θύματα δεν έχουν την παραμικρή ταξική, κοινωνική και εργασιακή σχέση μεταξύ τους, αυτό έγινε για να διευρύνει την βάση των υποστηρικτών και την δύναμη της χωρίς ωστόσο κανείς τους να μυηθεί στα άδυτα της. Τα λόγια του Αναγνώστου επανέρχονται στο νου μου. Η μοναδική εξήγηση που μπορεί να συνδέει τους δύο αυτούς φόνους, είναι ένα ανομολόγητο μυστικό.
«Μπορείς να μείνεις μέχρι το βράδυ στο γραφείο καλύπτωντας το πόστο μου, νομίζω ότι έχω μια μικρή δουλίτσα να κάνω»
Λέω στον Ηλιάδη πιάνοντας τα κλειδιά του αμαξιού.
*
Στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μας συνάντηση ο Στεργίου δεν άλλαξε τις παλιές του συνήθειες, δεν έγινε λιγότερο ερριστικός ούτε μείωσε το αλκοόλ, το μόνο που ίσως μεταβλήθηκε είναι το στάδιο της κιρρωσης, αυτό βέβαια είναι κάτι που μπορεί να γνωρίζει μόνο ο γιατρός και ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του. Στο γραφείο του πάντως με υποδέχεται ανυσηχητικά ευδιάθετος διώχνοντας, με κάπως άκομψο τρόπο, μια νεαρότερη συνάδελφο του.
«Τη βλέπεις αυτή, μέχρι το βράδυ θα την έχω γαμήσει. Μουνίτσα!»
«Δεν με ενδιαφέρουν οι κατακτήσεις σου Στεργίου, το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι τα κακόμοιρα τα κοριτσάκια που χρησιμοποιείς για να τονώσεις τον ευνουχισμένο ανδρισμό σου»
«Δεν στο είχα για ψυχαναλυτή. Πάντως μπορείς να βγάλεις πολλά περισσότερα χρήματα από το χαρτζιλίκι που παίρνεις τώρα, μπορώ να σου βρώ και πελατεία αν χρειαστείς»
«Στα μέρη που συχνάζεις δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση, για πες μου, γνωρίζεις κάποιον δημοσιογράφο που έχει μελετήσει διεξοδικά το θέμα Χρυσή Ρούνα».
«Ο Ευθυμίου. Φαντάζομαι και εσύ τον ξέρεις, δεν έχει απλά ασχοληθεί με τη Χρυσή Ρούνα, για την ακρίβεια του έχει γίνει εμμονή»
«Μπορείς να μεσολαβήσεις για να έχω μια κουβέντα μαζί του»
Ρίχνει την πλάτη του στη ράχη της δερμάτινης καρέκλας πλέκοντας με προβληματισμό τα δάχτυλα των χεριών του.
«Αυτό είναι εύκολο»
Αποφαίνεται στο τέλος.
« Το δύσκολο, ωστόσο, θα είναι να σε δεχτεί. Αμετανόητος αναρχοαριστερός με όλα τα συμπλέγματα που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους του είδους του, ξέρεις όλοι αυτοί δεν πολυσυμπαθούν τις Αρχές»
«Κάνε εσύ μια προσπάθεια και όταν έχεις κάτι νεότερο ενημέρωσε με, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν έχω άλλη επιλογή»
«Έχει να κάνει με τους τελευταίους φόνους έτσι;»
«Δεν είναι και δύσκολο να το φανταστείς»
«Πιστεύεις ότι θα υπάρξει και συνέχεια;»
Είναι η σειρά μου να εκδηλώσω τον προβληματισμό μου. Σκύβω προς το μέρος του στηρίζοντας τους καρπούς στα γόνατα. Η ερώτηση του στροβιλίζεται όλες αυτές τις μέρες στο πίσω μέρος του μυαλού μου, είναι η πρώτη φορά ωστόσο που καλώ τον εαυτό μου να δώσει μια απάντηση, και μάλιστα ενώπιον του πιο ακατάλληλου ακροατή.
«Δύο φόνοι σε δύο μέρες δεν αποτελούν σίγουρα ρουτίνα στο δελτίο συμβάντων. Δυστυχώς τα χρονικά περιθώρια δεν είναι με το μέρος μας. Ιδιαίτερα αν ο δράστης είναι αποφασισμένος να συνεχίσει με την ίδια συχνότητα»
Του απαντάω στρέφοντας το βλέμμα μου προς το παράθυρο καθώς νιώθω την απογοήτευση να χτυπάει σαν υψηλή τάση κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Τον κοιτάω για να σφυγμομετρήσω τις αντιδράσεις του. Δεν δείχνει περισσότερο αισιόδοξος…
*
«Η Ελπίδα έφτασε», γράφει η αφίσα μέσα στο πλαίσιο της στάσης του λεωφορείου επί της Αλεξάνδρας, από πάνω ένα καλοντυμένο νεαρό ζευγάρι αγκαλιάζεται παθιασμένα με φόντο τον Ιερό Βράχο. Είναι η τελευταία διαφημιστική καμπάνια του «Φορέα Αλλαγής», του κεντρώου δηλαδή συνασπισμού με επικεφαλής τον Θεοφύλακτο Νικολαίδη- κατά κόσμον «Λάκη»- που κατάφερε να κλείσει τις τελικές διαπραγματεύσεις δρομολογώντας την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Τα χαρμόσυνα νέα γιορτάστηκαν με πανυγηρισμούς στο Σύνταγμα και ρήψη βεγγαλικών. Όσο για την δημοτικότητα του «Λάκη», άγγιξε σχεδόν το ενενήντα τοις εκατό τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα όταν έγινε αντιληπτό πως ήταν αποφασιμένος να τα βάλει με το παλαιό πολιτικό σύστημα όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Επί πρωθυπουργίας του πάνω από τριάντα καταχραστές δημοσίου χρήματος πέρασαν το κατώφλι του Κορυδαλλού, ανάμεσα τους εκδότες, πολιτικοί και ένας πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας. Έχοντας καταφέρει να να πείσει τους ξένους εταίρους να ξεχάσουν την τριτοκοσμική μπανανία που γνώριζαν προχώρησε σε βαθιές τομές με βασικό σλόγκαν: Διαφάνεια-Αξιοπρέπεια-Ανάπτυξη. Το περιοδικό Time τον ανακύρηξε πρόσωπο της χρονιάς, οι δείκτες της οικονομίας έκαναν και τον πιο δύσπιστο να τρίβει τα μάτια του.
Η ελπιδα,είναι πάλι εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου